Οταν ο Τσίπρας φαντάζει µονόδροµος για την Κεντροαριστερά

Το γεγονός ότι εδώ και κάτι µήνες έχει ξεκινήσει µια συζήτηση σε σχέση µε τα σχέδια που κάνει ο Αλέξης Τσίπρας για τη δηµιουργία νέου πολιτικού φορέα, εκτός όλων των άλλων, καταδεικνύει και το στρατηγικό (εκτός του πολιτικού) αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται η Κεντροαριστερά. Επ’ αυτού δεν χρειάζεται περισσότερη ανάλυση, αφού αρκεί και µόνο το γεγονός ότι πληθαίνουν οι φωνές (ακόµα και των επιχειρηµατικών παραγόντων) που βλέπουν στο πρόσωπο του πρώην πρωθυπουργού τον ηγέτη που θα µπορέσει να νεκραναστήσει, πέρα από τον εαυτό του, και την Κεντροαριστερά. Μιλάµε για το απόλυτο αδιέξοδο και σε επίπεδο σκέψης και προφανώς σε επίπεδο προοπτικής, αφού µόνο ως ουτοπία µπορεί να αντιµετωπίσει κανείς την ιδέα της αναγέννησης ενός ολόκληρου πολιτικού χώρου από ένα πρόσωπο που έχει βασικά (και µάλιστα κατ’ επανάληψη) αποµυθοποιηθεί στη συνείδηση του κόσµου.

Παρ’ όλα αυτά, από την όλη συζήτηση προκύπτει το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει ένας ολόκληρος πολιτικός χώρος. Μάλιστα, όσοι σχεδιάζουν επί χάρτου αρνούνται να αποδεχθούν την ίδια την πραγµατικότητα, που δεν είναι άλλη από το γεγονός ότι είναι ελάχιστοι εκείνοι που αντιλαµβάνονται πως το πρόβληµα που αντιµετωπίζει η Κεντροαριστερά δεν είναι τόσο τα πρόσωπα, όσο το ότι επί έξι και πλέον χρόνια δεν κατέστη δυνατόν να διατυπώσει (κανένα από τα κόµµατα του χώρου) εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης. Και µπροστά σε αυτό το αδιέξοδο, µόνο ως κίνηση απελπισίας µπορεί να εκληφθεί η όποια ανάληψη πρωτοβουλίας από τον Τσίπρα. Αλλωστε, κατά το πρόσφατο παρελθόν έχει υπάρξει αντίστοιχη κίνηση, και δη από έναν ηγέτη που έφερε το βαρύ πολιτικό επώνυµο «Παπανδρέου». Και δεν είναι ο µόνος που απέτυχε. Παρ’ όλα αυτά, η αδυναµία των υφιστάµενων σχηµατισµών να κερδίσουν τον Μητσοτάκη είναι λογικό να ανοίγει τις ντουλάπες της Ιστορίας, στις οποίες βρίσκονται διάφοροι σκελετοί. Το ερώτηµα που τίθεται, µε δεδοµένο ότι ο Τσίπρας δείχνει αποφασισµένος να προχωρήσει στην ίδρυση νέου πολιτικού φορέα, δεν είναι άλλο από το τι µπορεί να πετύχει. Η απάντηση είναι κάτι περισσότερο από απλή.

Με δεδοµένα τα προβλήµατα του χώρου και το προφίλ που διαθέτει ο συγκεκριµένος ηγέτης, το πιο ενθαρρυντικό σενάριο είναι να καταφέρει να «µαζέψει» όλα τα κοµµάτια του χώρου, καταγράφοντας ένα εκλογικό ποσοστό που θα κινείται στην περιοχή του 20%. Τίποτα παραπάνω και σίγουρα καµία προοπτική νίκης στις επόµενες εκλογές. Ο Τσίπρας µάλιστα ως ανάµνηση έχει και τα θετικά και τα αρνητικά του. Τα θετικά έχουν να κάνουν µε την ικανότητα που έχει επιδείξει στο να µαζεύει το πολιτικό τρελάδικο και τα αρνητικά µε το ότι και µόνο µε την παρουσία του θυµίζει µία από τις χειρότερες περιόδους της µεταπολεµικής Ελλάδας. Φυσικά, ο ίδιος βλέπει τη µία όψη του νοµίσµατος, αφού για τη δεύτερη επίµονα και διαχρονικά αρνείται την πραγµατικότητα. Ανεξάρτητα όµως από τα παραπάνω, πρέπει να σας πω ότι η επιστροφή Τσίπρα αποτελεί θείο δώρο για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αφού έπειτα από καιρό θα βρεθεί αντιµέτωπος µε έναν από τους καλύτερους πελάτες του.

Με έναν παλιό γνώριµο, που όπου κι αν έχει αναµετρηθεί µαζί του τον έχει κερδίσει. Αν λοιπόν υπήρχε η δυνατότητα να «παραγγείλει» ή, στη χειρότερη, να επιλέξει τον αντίπαλό του ο νυν πρωθυπουργός, η πρώτη επιλογή του θα ήταν ο επί χρόνια πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Αν κάτι διασφαλίζει η επιστροφή Τσίπρα, είναι το ποιος θα είναι (σίγουρα) δεύτερος. Από κει και πέρα, προφανώς και δεν αποτελεί σοβαρή συζήτηση, όταν µιλάµε για την ανάγκη µιας νέας σελίδας, να καταλήγουµε ότι αυτήν ακριβώς τη σελίδα ο µόνος που µπορεί να τη γράψει είναι ο Αλέξης Τσίπρας, ένας από τους πλέον γερασµένους σε επίπεδο ιδεών και µυαλού πολιτικούς που κυκλοφορούν στην εγχώρια πολιτική σκηνή. Είναι όµως αναφαίρετο δικαίωµα της Αριστεράς, της Κεντροαριστεράς και της λίγο πιο σκληρής Αριστεράς να επιλέξει τον νεκροθάφτη της. 

Αξίζει...

Αγχωµένος µε την τροπή που έχει πάρει το θέµα των σκουπιδιών στην Αττική εµφανίζεται ο περιφερειάρχης της καρδιάς µας, Νίκος Χαρδαλιάς, ο οποίος παλεύει νυχθηµερόν για να του δώσει το Μαξίµου την αρµοδιότητα της χωροθέτησης των εργοστασίων.

Ζωηρό ενδιαφέρον για την εξαγορά της ΚΑΕ Ολυµπιακός


Παρά τα πανηγύρια και τα όσα έχουµε δει τις τελευταίες µέρες, µετά και την κατάκτηση του πρωταθλήµατος µπάσκετ από τον Ολυµπιακό, δεν είναι λίγοι εκείνοι που θεωρούν ότι οι αδελφοί Αγγελόπουλοι έχουν «κλείσει» ουσιαστικά τον κύκλο τους στην ΚΑΕ Ολυµπιακός. Χωρίς να αντιλαµβάνοµαι τον τρόπο που µπορεί να φύγουν, οµολογώ ότι φτάνει και στα δικά µου αυτιά η συγκεκριµένη κουβέντα. Και δεν αντιλαµβάνοµαι το πώς, αφού από τη στιγµή που οι δύο επιχειρηµατίες δεν σκοπεύουν να εγκαταλείψουν την αγαπηµένη τους οµάδα, δεν υπάρχει τρόπος οποιοσδήποτε να τους δείξει την πόρτα της εξόδου. Παρ’ όλα αυτά, σπεύδω να σας µεταφέρω µια πληροφορία που έφτασε στ’ αυτιά µου, πριν από τους τελικούς, σύµφωνα µε την οποία (πληροφορία), στην περίπτωση που την… έκαναν οι Αγγελόπουλοι, στα ρετιρέ των οπαδικών κύκλων κυκλοφορεί (µεταξύ των άλλων) και το ονοµατεπώνυµο ενός πασίγνωστου επιχειρηµατία, που εµφανίζεται «ζεστός» να γίνει ιδιοκτήτης της ΚΑΕ Ολυµπιακός. Μιλάµε για ένα πρόσωπο που το επώνυµό του παραπέµπει στην Κρήτη και δεν πρόκειται για τον ιδιοκτήτη της ΠΑΕ, Βαγγέλη Μαρινάκη.

Ενδιαφέρει...

Πλώρη για τη Βουλή έχει βάλει ο πρώην περιφερειάρχης Αττικής Γιώργος Πατούλης. Μάλιστα, αν δεν µπορέσει να συµµετάσχει στα ψηφοδέλτια της Ν.∆., δεν αποκλείεται να τον δούµε σε κάποια από τα µικρότερα κόµµατα της «δεξιάς πολυκατοικίας».

Στη χόβολη

  • Στον νότο της Αθήνας, πέραν του ∆ένδια, που εξακολουθεί να σπάει όλα τα ρεκόρ, εκείνος που έχει πάρει φόρα (κανονική και όχι σαν αυτή του Τσίπρα µε την Τσαπανίδου) είναι ο αναπληρωτής Κυρανάκης. Οπως µαθαίνω (και το µαθαίνω από αξιόπιστη πηγή) σε δηµοσκόπηση της MARC ο Κωνσταντίνος έχει πλασαριστεί στη δεύτερη θέση, δείχνοντας µάλιστα να έχει δυναµική για ακόµα καλύτερες επιδόσεις.
  • Χωρίς αντίπαλο «παίζει» πλέον στη Θεσσαλονίκη ο δήµαρχος Στέλιος Αγγελούδης, που, εκτός από το ξεµπλοκάρισµα διαφόρων έργων, εκείνο που έχει καταφέρει είναι να διατηρεί ανοικτό δίαυλο επικοινωνίας µε τους περισσότερους υπουργούς της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
  • Μου λένε ότι ο Μητσοτάκης θα εκπροσωπηθεί κανονικά και µε τον νόµο στην εκδήλωση της παρουσίασης του βιβλίου του Σταύρου Λυγερού, που θα πραγµατοποιηθεί στο Πολεµικό Μουσείο, µε οµιλητές τους Αντώνη Σαµαρά και Κώστα Καραµανλή. Με την ευκαιρία, δεν κατάφερα να µάθω (αν και το έψαξα) αν θα δώσουν το «παρών» η Θάνου και ο Παπαγγελόπουλος (ο Μίµης).
  • Με αφορµή την επιλογή Σκρέκα για τη θέση του γραµµατέα του κυβερνώντος κόµµατος, ένας φίλος µου που γνωρίζει όσο ελάχιστοι τα όσα συµβαίνουν στον θεσσαλικό κάµπο έσπευσε να µου πει ότι ο Μητσοτάκης σκέφτεται σοβαρά να δώσει το χρίσµα του επόµενου περιφερειάρχη στον νυν υπουργό ∆ηµήτρη Παπαστεργίου. Αυτό αυτοµάτως σηµαίνει ότι εξανεµίζονται οι ελπίδες του Κουρέτα να γίνει ο δεύτερος Αρναουτάκης, παίρνοντας το χρίσµα της Ν.∆.
  • Αν και το ρεπορτάζ από τον Καµµένο δεν µπορεί και δεν είναι στα φόρτε µου, παρ’ όλα αυτά σας µεταφέρω µια πληροφορία, σύµφωνα µε την οποία ο ιδρυτής των ΑΝ.ΕΛ. έχει αποφασίσει να επιστρέψει δριµύτερος. Σύµφωνα µε τις πηγές µου, διαδίδει δεξιά κι αριστερά ότι τον πιέζουν οι Ρεπουµπλικανοί να εκπροσωπήσει τον Τραµπ στην Ελλάδα.
  • Και µιας και αναφέρθηκα στον Καµµένο, να σας πω ότι ο φίλος του Παύλος Πολάκης, βλέποντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να βγάλει ούτε πρόεδρο σε πολιτιστικό σύλλογο στην Κρήτη, αποφάσισε (οριστικά) να µετακοµίσει στα νότια της Αθήνας. Εκτός κι αν ηγηθεί κόµµατος και του δοθεί η δυνατότητα να επιλέξει δύοτρεις εκλογικές περιφέρειες για να είναι υποψήφιος.
  • Πάντως, εδώ που τα λέµε, στον ΣΥΡΙΖΑ νοµίζω ότι έχασαν την ευκαιρία να εκλέξουν έναν πρόεδρο που θα τους ζωντάνευε. Και αυτός δεν ήταν άλλος από τον Παυλή. Ωστόσο, επέλεξαν τον Φάµελλο, που µε µαθηµατική ακρίβεια τους οδηγεί εκτός Βουλής.

Δημοσιεύτηκε στο Secret των Παραπολιτικών