Το τελευταίο χρονικό διάστηµα είναι αλήθεια ότι βρίσκεται σε εξέλιξη µια γενικότερη συζήτηση, που σχετίζεται µε τη σταθερότητα του πολιτικού συστήµατος. Στο πλαίσιο αυτό, οι κάθε λογής αναλύσεις προφανώς κι έχουν την τιµητική τους, αφού, σε ένα απολύτως ρευστοποιηµένο διεθνές περιβάλλον, κανείς (µα κανείς) δεν είναι σε θέση να προβλέψει τι µπορεί να ξηµερώσει την επόµενη µέρα για τη χώρα. Αυτή ακριβώς η αβεβαιότητα είναι που φωτίζει ακόµα περισσότερο την ανάγκη να αντιµετωπίσουµε ως πολίτες µε σοβαρότητα τις τύχες µας!

Αν κοιτάξει κανείς γύρω του και ανεξάρτητα από πολιτικές προτιµήσεις ή οτιδήποτε άλλο, χωρίς δεύτερη σκέψη, προφανώς και θα επιλέξει τον Κυριάκο Μητσοτάκη ως καπετάνιο του πλοίου σε αυτήν τη δύσκολη φουρτούνα. Είναι το λογικό και το σίγουρο, που κερδίζει κάθε άλλη σκέψη, που µε µαθηµατική ακρίβεια οδηγεί στην περιπέτεια. Στο ρευστοποιηµένο και συνάµα αβέβαιο περιβάλλον, ο Ελληνας πρωθυπουργός φαντάζει όαση, ακόµα και για τους αρχηγούς των κοµµάτων της αντιπολίτευσης! Αυτό, όµως, σε καµία περίπτωση δεν σηµαίνει ότι θα πρέπει να εφησυχάζουµε πρωτίστως ως κοινωνία και δευτερευόντως ως σύστηµα. Απεναντίας, οι τεκτονικές αλλαγές που συντελούνται γύρω µας οφείλουν να µας ωριµάσουν ως λαό.

Πρέπει να καταλάβουµε ότι η ψήφος αποτελεί πράξη ευθύνης, που διαµορφώνει το παρόν και καθορίζει (εν πολλοίς) το µέλλον ενός λαού. Σε αυτήν τη φάση, που όλα αλλάζουν, οφείλουµε να κοιτάξουµε κατάµατα την πραγµατικότητα. Το γεγονός ότι το τελευταίο χρονικό διάστηµα κατακλύζεται η επικαιρότητα από µια ακατάσχετη σκανδαλολογία µόνο ζηµιά µπορεί να προκαλέσει στην οικονοµία και στη χώρα. Και µπορεί η σχετική συζήτηση να «πουλάει» και να κάνει νούµερα σε τηλεοράσεις, sites και social media, στο τέλος όµως, όπως έχει αποδειχτεί στο πέρασµα του χρόνου, οδηγεί σε άσχηµα µονοπάτια.

Από τη µια έχουµε µια αντιπολίτευση που επενδύει στην τοξικότητα και τη σκανδαλολογία, πατώντας πάνω σε διάφορες εισαγγελικές προτάσεις, ανώνυµες καταγγελίες και θεωρίες τηλεοπτικής φαντασίας, και από την άλλη µια κυβέρνηση που κινείται πλέον σταθερά στη λογική του «φυσικού δικαστή». Είναι ένας λάθος δρόµος, που οδηγεί σε αδιέξοδο, παρά το γεγονός ότι σε αυτήν τη φάση µπορεί και να µη φαίνεται. Οσο η τοξικότητα παίρνει τη θέση της λογικής, άλλο τόσο χάνεται η µπάλα από το γήπεδο.

Και επειδή ως κοινωνία έχουµε µια ροπή στη σκανδαλολογία, ο Κυριάκος Μητσοτάκης βρίσκεται σε ένα κρίσιµο σταυροδρόµι, όπου οφείλει να καταλάβει σε τι αποσκοπεί όλη αυτή η συζήτηση µε τα σκάνδαλα, τα λεφτά, τους υπουργούς και τους εισαγγελείς.

Κακά τα ψέµατα, κυρίαρχος στόχος είναι ο ίδιος και κανείς άλλος. Οσο αυξάνεται ο αριθµός των κυβερνητικών στελεχών που θα οδηγούνται στον φυσικό τους δικαστή, άλλο τόσο θα πλησιάζει η ώρα να µπει στο κάδρο της σκανδαλολογίας ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Γι’ αυτό απαιτείται εδώ και τώρα να αντιµετωπιστεί πολιτικά η προσπάθεια αποσταθεροποίησης της χώρας. Γιατί περί αυτού πρόκειται, όταν κάθε µέρα που περνά βλέπουµε να «αποκαλύπτεται» και από ένα σκάνδαλο. Οσοι πιστεύουν ότι η λογική του «φυσικού δικαστή» βγάζει από το κάδρο τον ίδιο τον Μητσοτάκη απλά αυταπατώνται.

Πριν να είναι αργά, επιβάλλεται η ανάληψη πολιτικών πρωτοβουλιών από την πλευρά του πρωθυπουργού, αν θέλει να σταµατήσει το ατελείωτο γαϊτανάκι της σκανδαλολογίας. ∆ιαφορετικά, µετά τα Τέµπη και τον ΟΠΕΚΕΠΕ, θα ακολουθήσουν τα ψηφιακά, λίγο πιο κάτω θα αναδειχθούν τα προγράµµατα της Στρατινάκη στο Εργασίας και λίγο παρακάτω οι εισαγγελείς θα ασχοληθούν µε τα γεύµατα των µεταναστών και πάει λέγοντας.

Μιλάµε για µια ατελείωτη διαδικασία, που γεµίζει µε τοξικότητα την πολιτική σκηνή, ακυρώνοντας κάθε θετικό αφήγηµα. Μπροστά σε αυτή την αρρωστηµένη κατάσταση, εξυπακούεται ότι η θεωρία της θεσµικότητας ενδεχοµένως να µην έχει και τόσο ενδιαφέρον.

Γι’ αυτό και δεν είναι λίγοι εκείνοι που θεωρούν ότι µία από τις πολιτικές πρωτοβουλίες που έχει (ακόµη) τη δυνατότητα να αναλάβει ο πρωθυπουργός συνδέεται µε την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες. Ολα όσα βλέπουµε δικαιολογούν το άλµα προς τα εµπρός. Να βγει, δηλαδή, και να πει ότι σε αυτήν τη φάση, που όλα αλλάζουν στον διεθνή χάρτη, δεν µπορεί να αφήσει απροστάτευτη τη χώρα στα «θέλω» όσων επιθυµούν να εκµεταλλευτούν την αποσταθεροποίηση. Και δεν µιλάµε για εκλογές που θα αποτελέσουν κολυµβήθρα του Σιλωάµ, αλλά για την ανάγκη να δοθεί µια νέα εντολή και συνάµα ένα τέλος στην «εισαγγελοποίηση» της πολιτικής. Επειδή ο Μητσοτάκης έχει αποδείξει ότι έχει αυξηµένο το αίσθηµα της πολιτικής αυτοσυντήρησης, νοµίζω ότι διακρίνει το παράθυρο ευκαιρίας (ενδεχοµέ νως να είναι και το τελευταίο), που δεν είναι άλλο από τις πρόωρες κάλπες.

Δημοσιεύθηκε στο Secret της εφημερίδας Παραπολιτικά το Σάββατο 28.6.2025