Ωρες ευθύνης (χωρίς αποκλεισµούς) για τη Γαλάζια Παράταξη

Εδώ και καιρό, ένα από τα σενάρια που κυκλοφορούν στην πιάτσα είναι συνδεδεµένο µε τα σχέδια που έχει καταστρώσει ο Αντώνης Σαµαράς. Αν θα κάνει κόµµα, αν θα διατηρήσει τις αποστάσεις που κρατά από τον Μητσοτάκη ή αν δεν θα κάνει απολύτως τίποτα. Οσοι συνοµιλούν µε τον πρώην πρωθυπουργό παραδέχονται ότι πράγµατι αυτή την περίοδο έχουν µπει όλα στο µίξερ των αποφάσεων. Ωστόσο, πιστέψτε µε, το ζητούµενο δεν θα έπρεπε σε καµία περίπτωση να είναι τι θα κάνει ο Μεσσήνιος πολιτικός, αλλά τι οφείλει να πράξει προς όλες τις κατευθύνσεις ο µακροβιότερος (και πολυνίκης) αρχηγός της Ν.∆., Κυριάκος Μητσοτάκης. Γιατί για να κάνει κόµµα ο οποιοσδήποτε, το περιθώριο και κυρίως το κενό δεν το αφήνει ο προηγούµενος, αλλά ο νυν. Για να βρει χώρο το οποιοδήποτε κόµµα, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να έχει δηµιουργηθεί η πολιτική και κοινωνική αναγκαιότητα. Από τη στιγµή που θα υπάρξουν λοιπόν οι προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο, αποτελεί νοµοτέλεια πως θα βρεθεί το πρόσωπο που θα µπορέσει να καβαλήσει στο όποιο ρεύµα, διεκδικώντας κοµµάτι από την παραταξιακή πίτα. Οι λάθος πολιτικές, σε συνδυασµό µε τις βεβαιότητες και τα γινάτια, είναι αυτές που προκαλούν ιστορικά τα ρήγµατα στα κόµµατα. Μεταπολιτευτικά, η χώρα έχει πληρώσει κατ’ επανάληψη το τίµηµα τέτοιων σωρευµένων συµπεριφορών. Σε µια περίοδο που κλονίζεται το πολιτικό σύστηµα σε όλο τον δυτικό κόσµο, η Ελλάδα φαντάζει όαση µέσα στην κόλαση! Η σταθερότητα, που σίγουρα δεν είναι αυτονόητο αγαθό, σε καµία περίπτωση δεν πρέπει να τεθεί σε κίνδυνο. Ανεξάρτητα από το αν συµφωνεί ή διαφωνεί κανείς µε τον Μητσοτάκη, οφείλει να παραδεχτεί ότι είναι ο ηγέτης εκείνος που κατάφερε, έπειτα από µια δεκαετή εθνική περιπέτεια, να ξαναβάλει την Ελλάδα στις σωστές ράγες. Από προς αποφυγήν χώρα µετατραπήκαµε σε χώρα προς παραδειγµατισµό.

Η ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία που πέτυχε ο σηµερινός πρωθυπουργός, τόσο στις εκλογές του ’19 όσο και σε αυτές του ’23, αποτέλεσε το διαβατήριο για να ανοίξουµε την πόρτα της σταθερότητας, που µε τη σειρά της οδηγεί στην προσέλκυση επενδύσεων, σε µια οικονοµία που αναπτύσσεται και ένα έθνος που στέκεται µε αξιοπρέπεια εντός και εκτός συνόρων. ∆υστυχώς, η Ελλάδα δεν έχει κουλτούρα για κυβερνήσεις συνεργασίας. Οσες φορές επιχειρήθηκε κάτι τέτοιο, ηττήθηκε στο τελικό αποτέλεσµα. Μπροστά στον κίνδυνο να µπούµε ξανά σε εθνική περιπέτεια, επιβάλλεται, εδώ και τώρα, ο Μητσοτάκης να επιχειρήσει ένα παραταξιακό προσκλητήριο, καλώντας τους πάντες να συµµετάσχουν και κυρίως τους πρώην αρχηγούς της Παράταξης. Τώρα είναι η ώρα της προσφοράς και όποιος δεν θελήσει να προσφέρει θα είναι υπόλογος στις επόµενες γενιές. Από το προσκλητήριο δεν περισσεύει κανείς, απεναντίας είναι τόσο µεγάλες οι προκλήσεις, που κάθε πρόσωπο δίνει ακόµα µεγαλύτερο πρόσηµο στην εθνική προσπάθεια. Αν όλα αυτά τα χρόνια έγιναν λάθη; Προφανώς και έγιναν. Οµως, ο ιστορικός του µέλλοντος δεν θα ασχοληθεί ούτε µε το δικαίωµα στον γάµο των οµόφυλων ζευγαριών ούτε µε τα κάθε λογής γινάτια. Απεναντίας, θα καταγράψει ενδεχόµενα εθνικά δράµατα που θα προκληθούν από την ακυβερνησία. Ο Μητσοτάκης ήδη πράττει αυτό που επιτάσσει η παραταξιακή συνείδηση, αλλά πρωτίστως η κοινή λογική. Τείνει χείρα προς τον Αντώνη Σαµαρά, αναγνωρίζοντας και την προσφορά και τη συµβολή του στην Παράταξη. Το ίδιο πράττουν και τα περισσότερα στελέχη της Ν.∆. Αυτό που µένει να δούµε είναι αν ο πρώην πρωθυπουργός θα ανταποκριθεί στο παραταξιακό προσκλητήριο ή θα θελήσει να µειώσει τις πιθανότητες συγκρότησης µια τρίτης κυβέρνησης από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ολα τα υπόλοιπα που γράφονται και λέγονται, πιστέψτε µε, δεν έχουν καµία (απολύτως) αξία και σίγουρα δεν θα καταγραφούν σε καµία από τις επόµενες σελίδες της Ιστορίας. Αλλωστε, οι µεγάλοι ηγέτες στο τέλος µένουν ή δεν µένουν στην ιστορική µνήµη όχι από το πόσο µεγάλο είναι το γινάτι τους, αλλά από το πόσο µεγάλη ή µικρή είναι η προσφορά τους στην πατρίδα τους.

Αξίζει...

Κάτι µου λέει ότι εσχάτως άρχισε να εκδηλώνεται, στο πολύ βαθύ παρασκήνιο, ενδιαφέρον για την απόκτηση της έκτης τηλεοπτικής άδειας.

Στο ναδίρ οι σχέσεις Μητσοτάκη µε τους ισχυρούς των media

Παρακολουθώντας από κοντά τα όσα συµβαίνουν εσχάτως στην πολιτικοµιντιακή πιάτσα, δεν σας κρύβω ότι έχω καταλήξει σε ένα πρωτόγνωρο για τα µεταπολιτευτικά δεδοµένα συµπέρασµα: Την ίδια ώρα που ο Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του βρίσκονται σχεδόν υπόλογοι για τη δήθεν µειωµένη ελευθερία στον Τύπο και γενικώς στα Μέσα, σχεδόν το σύνολο των καναλαρχών βρίσκεται σε τεράστια απόσταση από τον πρωθυπουργό και το Μέγαρο Μαξίµου. Αν και η αρχή έγινε από τον Βαγγέλη Μαρινάκη της Alter Ego, εσχάτως µε έντονη κριτική διάθεση εµφανίζονται και οι υπόλοιποι καναλάρχες, µε εξαίρεση τον Αλαφούζο του ΣΚΑΪ, που είναι αλήθεια ότι πληρώνει (σε επίπεδο τηλεθέασης) πανάκριβα το τίµηµα της στήριξης στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Κι όταν λέµε υπόλοιποι, σίγουρα δεν µιλάµε για κάτι αόριστο, αφού οι πάντες έχουν αντιληφθεί τις αποστάσεις που κρατά ο Γιάννης Βαρδινογιάννης (Star - Αlpha), ο Θέµης Αλαφούζος («Καθηµερινή»), ο Ιβάν Σαββίδης (Open) και φυσικά ο διακριτικός Θοδωρής Κυριακού (ΑΝΤ1). Οπως αναφέρθηκε και παραπάνω, το παράδοξο στην όλη ιστορία είναι ότι, παρά το γεγονός ότι το σύνολο των καναλιών βρίσκεται απέναντι στην κυβέρνηση, η αίσθηση που υπάρχει σε µια µεγάλη µερίδα του κόσµου είναι ότι ο Μητσοτάκης εξακολουθεί να παραµένει ο εκλεκτός των καναλαρχών.

Ενδιαφέρει...

Ισχυρός οικονοµικός παράγοντας συναντήθηκε µε ισχυρό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, διαβεβαιώνοντάς τον ότι θα τον στηρίξει αν επιχειρήσει να αµφισβητήσει πριν από τις εκλογές τον πρόεδρο Ανδρουλάκη.

Στη χόβολη


  • Μόνο ως θετική εξέλιξη µπορεί να αντιµετωπίσει κανείς την είσοδο του επιχειρηµατία ∆ηµήτρη Μελισσανίδη στο µετοχικό κεφάλαιο της «Εφηµερίδας των Συντακτών». Για εµάς, της άλλης πλευράς, αποτελεί και µια δικαίωση στα όσα διαχρονικά πρεσβεύουµε σε σχέση µε τη συµβολή των ισχυρών του χρήµατος στην οικονοµία και φυσικά στα media. Σε κάθε περίπτωση, η προσθήκη της καλής εφηµερίδας ενισχύει και τη θέση του οµίλου της «Ναυτεµπορικής» στον νέο χάρτη των media.
  • Για να ξέρετε, κάτι πολύ µεγάλο κυοφορείται εσχάτως στον θαυµαστό χώρο των µέσων ενηµέρωσης. Τόσο µεγάλο, που θα προκαλέσει κάτι σαν πάταγο…
  • Σας έγραφα την προηγούµενη εβδοµάδα για τον Πέτρο Βαρελίδη, του υπουργείου Ενέργειας, ο οποίος τα έχει κάνει σαλάτα µε το µείζον θέµα του νερού. Κάτι µου λέει ότι ο άνδρας πρέπει να αρχίσει να µαζεύει τα πράγµατά του.
  • Γράφω δίπλα για τις κακές σχέσεις της κυβέρνησης µε τους ισχυρούς των media. Εκείνο λοιπόν που κρίνω σκόπιµο να επισηµάνω είναι και µια αιτία που οδηγεί στη σύγκρουση. Τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης Μητσοτάκη, στο Μαξίµου υπήρχαν πρόσωπα αναφοράς αυξηµένου πολιτικού βάρους, όπως οι Γεραπετρίτης και ∆ηµητριάδης, µε τους οποίους µπορούσαν να συνοµιλήσουν οι καναλάρχες. Για να σας το κάνω λιανά, σε αυτές τις περίεργες σχέσεις επιβάλλεται να υπάρχουν πρόσωπα αναφοράς, που εν προκειµένω δεν υπάρχουν.
  • Και µιας και έπιασα τα ονόµατα, οι πιστοί αναγνώστες της στήλης προφανώς και θυµάστε ότι σταθερά και διαχρονικά έγραφα για τον Μαρινάκη (τον Παύλο), όχι γιατί του είχα κάποια υποχρέωση, αλλά γιατί πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω ότι είναι ένα από τα καλά στελέχη της γενιάς του. Αυτό όµως δεν σηµαίνει ότι µπορεί να έχει την ψευδαίσθηση ο Μητσοτάκης ότι ο εκπρόσωπός του µπορεί να διαδραµατίσει και ρόλο «προσώπου αναφοράς» απέναντι στον όποιο ισχυρό των media.
  • Παραµένω στο Μαξίµου, για να σας πω ότι πρώτος είχα γράψει, και είχα γίνει δυσάρεστος ακόµα και στον πρόεδρο Μητσοτάκη, ότι ο χειρισµός του θέµατος που αφορά τον ΟΠΕΚΕΠΕ, αν κάτι έκανε µε απόλυτη βεβαιότητα, ήταν η στοχοποίηση του υφυπουργού παρά τω πρωθυπουργώ Γιώργου Μυλωνάκη. Και επειδή διαθέτω µια µικρή σχετικώς εµπειρία, αν η κυβέρνηση δεν αποφασίσει να πάρει από τους εισαγγελείς και τους δικαστές τα «κλειδιά» της πολιτικής, σε λίγο θα «τρώγονται» µε αστραπιαίους ρυθµούς οι υπουργοί. Σε κάθε περίπτωση, ο Μυλωνάκης «τρώει ξύλο» όχι γιατί έκανε κάτι κακό, αλλά επειδή είναι ο πιο έµπιστος συνεργάτης του Κυριάκου.
  • Βλέποντας το πρόσφατο γιουχάρισµα του υφυπουργού Γιάννη Ανδριανού, θυµήθηκα µια πληροφορία που µου είχε δώσει µια καλή πηγή όταν υπουργοποιήθηκε ο συγκεκριµένος. Σύµφωνα µε τον πληροφοριοδότη µου, ο παλιός συνεργάτης του Καραµανλή υπήρξε προσωπική επιλογή του προέδρου Μητσοτάκη.


Δημοσιεύτηκε στο Secret των Παραπολιτικών