H επιβεβληµένη στροφή και προς τα δεξιά για τον Μητσοτάκη

∆ιαβάζοντας κανείς τις τελευταίες δηµοσκοπήσεις και ακούγοντας τις αναλύσεις των ερευνητών, διαπιστώνει, χωρίς κατ’ ανάγκη να διαθέτει τις απαραίτητες επιστηµονικές γνώσεις, ότι η κυβέρνηση διανύει µια παρατεταµένη περίοδο δυσπιστίας. Είναι λογικό, δεδοµένου ότι ήδη βρισκόµαστε στο δεύτερο µισό της δεύτερης θητείας Μητσοτάκη, που αποτελεί κάτι σαν νοµοτέλεια η φθορά και κυρίως το γεγονός ότι οι πολίτες δεν επιδεικνύουν την ίδια προθυµία που έδειχναν κατά την πρώτη θητεία να ακούσουν το όποιο κυβερνητικό αφήγηµα. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που οι παροχές στη ∆ΕΘ δεν απέδωσαν τα αναµενόµενα από το Μαξίµου. Με βάση τα όσα καταγράφουν οι δηµοσκοπήσεις, εκείνο που µπορεί να συµπεράνει κάποιος είναι ότι απαιτείται ένα σοκ από την πλευρά του πρωθυπουργού, αν πραγµατικά θέλει (που θέλει) να γυρίσει το παιχνίδι. Και το σοκ σε καµία περίπτωση δεν µπορεί να επέλθει µε διαχειριστικά τερτίπια ή µε την άσκηση πολιτικών που αποτέλεσαν τη βάση για τη δηµιουργία του «Ποταµιού», που κάποια στιγµή είχε ιδρύσει ο Σταύρος Θεοδωράκης. ∆εν θα βαρεθώ να γράφω ότι τη µάζα δεν την αφορούν ούτε οι ηλεκτρονικοί πίνακες ούτε το mystreet ούτε τι χρώµα θα βαφτούν (φέτος) οι αίθουσες των σχολείων ούτε οι δράσεις που αφορούν τα σκυλιά, τα γατιά ή τις χελώνες. Απεναντίας, η µάζα της Ν.∆. ενδιαφέρεται και κυρίως παραµένει ενοχληµένη από το γεγονός ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξακολουθεί να επιµένει σε ένα από τα ιστορικότερα λάθη που έχει κάνει πρωθυπουργός, που δεν ήταν άλλο από τον νόµο για την ισότητα στον γάµο. Αντιλαµβάνοµαι ότι όσοι εισηγήθηκαν το σχετικό νοµοθέτηµα δεν υιοθετούν την άποψη ότι, αν θέλει ο ηγέτης της ελληνικής Κεντροδεξιάς να επαναπροσεγγίσει όσους ενοχλήθηκαν από τη συγκεκριµένη απόφαση, έχει µία και µόνη επιλογή, που δεν είναι άλλη από την κατάργηση του νόµου. Αλλωστε, για να µην αυταπατώµεθα, οι όποιες πολιτικές κρίνονται στην πράξη και, εν προκειµένω, αυτό που προκύπτει µετά την εφαρµογή του επίµαχου νόµου είναι ότι έγινε µια ολόκληρη διαδικασία, µε ορατό µέχρι και τον κίνδυνο της διάσπασης της Ν.∆., για να έχουν παντρευτεί λιγότερα από εκατό ζευγάρια. Από αυτό και µόνο καταλαβαίνει κανείς ότι όχι µόνο δεν αποτελούσε αναγκαιότητα ο νόµος για την ισότητα στον γάµο, αλλά, απεναντίας, εκείνοι που (δήθεν) ενδιαφέρονταν ήταν τελικώς πολύ λιγότεροι από όσους ενδεχοµένως να πίστευε ο Μητσοτάκης. Επειδή η συγκεκριµένη ιστορία έχει ενοχλήσει τον σκληρό πυρήνα της Παράταξης, όσο πιο γρήγορα διορθωθεί το λάθος, τόσο θα πολλαπλασιαστούν και οι πιθανότητες της επαναπροσέγγισης της Ν.∆. µε το συγκεκριµένο ακροατήριο. Προφανώς και η κατάργηση του επίµαχου νόµου δεν είναι το µόνο που απαιτείται να γίνει, αν πραγµατικά ο πρωθυπουργός επιδιώκει την αµφίπλευρη διεύρυνση. Χρειάζονται µια σειρά από δράσεις που θα ανυψώσουν την παραταξιακή συνείδηση και που θα κάνουν τον παραδοσιακό Νεοδηµοκράτη να νιώσει και πάλι βολικά µέσα στο κόµµα. Μιλάµε για µικρά πράγµατα, που έχουν τεράστια συµβολική αξία. Είναι αυτά που κράτησαν τη συνοχή της Παράταξης από τη Μεταπολίτευση µέχρι και σήµερα. Γιατί µπορεί να µη λέει στους µισούς υπουργούς απολύτως τίποτα το γεγονός ότι ο Κώστας Καραµανλής βρίσκεται σε απόσταση από τη σηµερινή ηγεσία, λέει όµως πολλά στον σκληρό πυρήνα των στελεχών που έχουν δώσει αγώνες και κυρίως έχουν ταυτιστεί στο πέρασµα του χρόνου µε τον δεύτερο (πλέον) σε ηγετική θητεία πρόεδρο του κόµµατος. Καλά είναι τα ανοίγµατα στην Κεντροαριστερά, στο «Ποτάµι», στους δικαιωµατιστές και σε όποιον άλλον κρίνουν σκόπιµο να του κάνουν άνοιγµα οι ένοικοι του Μαξίµου, ωστόσο κανείς δεν θα πρέπει να παραβλέπει ότι υπάρχει κι ένας κόσµος που ψηφίζει διαχρονικά τη Ν.∆. και που πιστεύει στο τρίπτυχο πατρίς, θρησκεία, οικογένεια. Είναι ιδέες που έχουν µπολιάσει µε το DNA της Παράταξης και που οφείλει ο Μητσοτάκης να τις επαναπροσεγγίσει. Η επιµονή στο λάθος δεν πρόκειται να ωφελήσει κανέναν, ενώ µπορεί να αποδειχθεί απολύτως επιζήµια για το µέλλον της χώρας.

Αξίζει...

Μετά την πρόσφατη επίσκεψη ∆ένδια στην Ιταλία, κάτι µου λέει ότι δεν θα αργήσει η µέρα που θα δούµε στο Μέγαρο Μαξίµου την Ιταλίδα πρωθυπουργό, Τζόρτζια Μελόνι.

Το σενάριο της επιστροφής Γεραπετρίτη στο Μαξίµου


Αποτελεί κοινή παραδοχή πως από την ηµέρα που αποφάσισε ο Κυριάκος Μητσοτάκης τη µετακίνηση Γεραπετρίτη από το Μαξίµου στο υπουργείο Εξωτερικών άρχισαν να παρουσιάζονται οι πρώτες σοβαρές δυσλειτουργίες στη λειτουργία της κεντρικής κυβέρνησης. Η εξέλιξη αυτή έχει εξήγηση, που συνδέεται αποκλειστικά και µόνο µε το κυβερνητικό µοντέλο του επιτελικού κράτους. Για όσους ενδεχοµένως να µην το γνωρίζουν, ο νυν υπουργός Εξωτερικών ήταν, εκτός από εµπνευστής, και ο άνθρωπος που σχεδίασε την όλη φυσιογνωµία του επιτελικού κράτους. Ενα δύσκολο εγχείρηµα, το οποίο σε παρατεταµένες κρίσεις φάνηκε ότι µπορεί να λειτουργήσει αποτελεσµατικά, υπό τη βασική προϋπόθεση ότι θα υπάρχει ο κατάλληλος χειριστής στο Μαξίµου. Με δεδοµένα τα προβλήµατα που έχουν αρχίσει εδώ και καιρό να προκύπτουν στη λειτουργία της κυβέρνησης, δεν είναι λίγοι εκείνοι που εισηγούνται στον Μητσοτάκη την επιστροφή στα κεντρικά του Γιώργου Γεραπετρίτη, ιδέα που, αν καταλαβαίνω καλά, αντιµετωπίζει θετικά ο πρωθυπουργός.

Ενδιαφέρει...

Πώς και πώς περιµένει την απόφαση του δικαστηρίου ο παλιός υφυπουργός Τριαντόπουλος, προκειµένου να ξεκινήσει να ασχολείται µε την Περιφέρεια Θεσσαλίας, την οποία επιθυµεί να διεκδικήσει απέναντι στον νυν περιφερειάρχη, Κουρέτα.

Στη χόβολη

  • Τεράστιο είναι το κόστος που πληρώνει στο δηµοσκοπικό ταµείο η κυβέρνηση, εξαιτίας της αδυναµίας που επιδεικνύει στην αντιµετώπιση του Μεταναστευτικού. Και ενώ όλοι, όπως είναι λογικό, στρέφουν τα βλέµµατά τους προς τον αρµόδιο υπουργό, Πλεύρη, η αλήθεια είναι ότι το πρόβληµα βρίσκεται στην αδυναµία του Λιµενικού να αναχαιτίσει τις αυξηµένες µεταναστευτικές ροές. Αν δεν το καταλάβατε, το πρόβληµα βρίσκεται στην αυλή του Κικίλια.
  • Με αφορµή το παραπάνω, να σας πω ότι στα υψηλά κλιµάκια του Λιµενικού έχουν αρχίσει κάτι σοβαρές γκρίνιες, που συνδέονται κυρίως µε τη συµπεριφορά έναντι των ενστόλων του υπουργού Κικίλια. Αν δεν µε απατά η µνήµη µου, κάτι αντίστοιχες γκρίνιες είχαν ακουστεί και από τους πυροσβέστες, όταν ο Ψηλός ηγούνταν του Πολιτικής Προστασίας.
  • Επεσε στα µάτια µου µια δηµοσκόπηση που µετρούσε µεταξύ των άλλων και την απήχηση των βουλευτών στη ∆υτική Αθήνα. Από τα ευρήµατα προκύπτει σχεδόν σαρωτική επικράτηση του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, που, µετά τη φυγή Βαρβιτσιώτη, δείχνει ότι παίζει χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο. Εδώ που τα λέµε, ποιος να συγκριθεί µαζί του (που λέει και το λαϊκό άσµα) από τους υπάρχοντες…
  • Πέρασε κάµποσος καιρός για να αρχίσουν οι δήµαρχοι να λένε καµιά καλή κουβέντα και για τον περιφερειάρχη Αττικής, Νίκο Χαρδαλιά. Βασικά περίµεναν να τους µοιράσει κανένα ευρώ και, αφού το έκανε, σχεδόν µαζικά ανακάλυψαν τη γοητεία του. Και επειδή έχω κάµποσους φίλους που κάνουν τους δηµάρχους, σπεύδω να σας µεταφέρω το απολύτως θετικό κλίµα που διαµορφώνεται στους κόλπους των αυτοδιοικητικών για τον περιφερειάρχη.
  • Μου λένε ότι σε µια έρευνα για τον ∆ήµο Θεσσαλονίκης µετρήθηκε και η υφυπουργός Αννα Ευθυµίου, η οποία προφανώς και δεν έχει καµία (απολύτως) τύχη απέναντι στον καλό δήµαρχο, Στέλιο Αγγελούδη. Κάτι µου λέει ότι εσχάτως έχουν πυκνώσει τα σύννεφα πάνω από το Μαξίµου σε σχέση µε τον υφυπουργό Ενέργειας, Νίκο Τσάφο, ο οποίος µέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστηµα κατάφερε να εξοργίσει σχεδόν το σύνολο της αγοράς ενέργειας. Επειδή τα παράπονα διέβησαν το κατώφλι του πρωθυπουργικού γραφείου, δεν αποκλείω να δούµε να δροµολογούνται εξελίξεις επί του πεδίου.
  • Ενας από τους µεγάλους γρίφους που επιβάλλεται να λύσει ο Μητσοτάκης, κατά το αµέσως προσεχές διάστηµα, έχει να κάνει µε την παραµονή της υφυπουργού Εξωτερικών, Αλεξάνδρας Παπαδοπούλου, στην κυβέρνηση. Το γεγονός ότι η συγκεκριµένη θεωρείται από το σύστηµα Τραµπ κάτι σαν µαύρο πρόβατο δεν αφήνει και πολλά περιθώρια δεύτερων σκέψεων στον πρωθυπουργό. Απεναντίας, θα έλεγα ότι µένει να δούµε το πότε θα της δείξει την πόρτα της εξόδου.

Δημοσιεύτηκε στο ένθετο Secret της εφημερίδας Παραπολιτικά