Η ακρίβεια κρίνει το εκλογικό αποτέλεσµα

Αποτελεί κάτι σαν παράδοση στην πολιτικο-δηµοσιογραφική πιάτσα λίγο (αλλά πολύ λίγο) µετά τις εκλογές να ξεκινά µια σεναριολογία που εστιάζεται πρωτίστως στο επόµενο κυβερνητικό σχήµα και, αφού περάσουν κάποιες µέρες, ξεκινά η κουβέντα για τις επόµενες κάλπες. Στη δεύτερη θητεία των µεταπολιτευτικών κυβερνήσεων σταθερά και διαχρονικά ανέκυπτε και ένα ακόµα σενάριο που συνδεόταν µε την επόµενη µέρα στο κυβερνών κόµµα, το ποιος θα διαδεχτεί τον νυν αρχηγό και άλλα τέτοια. Τα τελευταία χρόνια η συζήτηση απέκτησε και µια ακόµα διάσταση, που είχε να κάνει µε το ποιος θα κυβερνήσει µε ποιον και κυρίως µε τη δυνατότητα του πρώτου κόµµατος να καταφέρει τη συγκρότηση αυτοδύναµης κυβέρνησης. Αν δεν το καταλάβατε, πολιτικοί και δηµοσιογράφοι επικεντρώνουµε το ενδιαφέρον µας σε µια κουβέντα που ούτε απασχολεί ούτε και επηρεάζει την καθηµερινότητα των απλών πολιτών, οι οποίοι επιζητούν λύσεις στα σοβαρά και καθηµερινά προβλήµατά τους.

Το γεγονός ότι πολίτες και πολιτικοί κινούνται σε διαφορετικές κατευθύνσεις προφανώς και επηρέασε καταλυτικά στο να αποµακρυνθεί ο κόσµος από την πολιτική. Η εµπέδωση της αναξιοπιστίας δεν προέκυψε τυχαία. Απεναντίας, δοµήθηκε µε ευθύνη των κυβερνώντων στο πέρασµα του χρόνου.  Επισηµαίνω τα παραπάνω βλέποντας τις τελευταίες δηµοσκοπήσεις, όπου αναδεικνύεται ένα σοβαρό πρόβληµα αξιοπιστίας των πολιτών έναντι των πολιτικών. Και δυστυχώς αυτή η τάση είναι διεθνής και στέκεται αφορµή για την εκτίναξη των ακραίων σχηµατισµών, αφού ο κόσµος, αντιλαµβανόµενος ότι οι κυβερνήσεις δεν διαθέτουν σχέδιο για την αντιµετώπιση των καθηµερινών προβληµάτων τους, στρέφεται προς την αντίδραση, εκφράζοντάς τη µέσα από πολιτικές δυνάµεις που, εκτός από την τρέλα, εµπορεύονται την πατρίδα, τη σηµαία και τη θρησκεία. Και προφανώς την ευθύνη γι’ αυτή την εκλογική συµπεριφορά δεν την έχουν οι πολίτες, αλλά οι πολιτικοί, που άνοιξαν την πόρτα για να εξέλθουν όσοι αισθάνονται την πλήρη και διαχρονική αδιαφορία του συστήµατος .  Για να µην έχουµε αυταπάτες, ποσώς ενδιαφέρεται ένας εργάτης για το ποιος θα είναι υπουργός Υποδοµών, µια νοσηλεύτρια για το αν θα είναι υπουργός Υγείας ο Αδωνις ή κάποιος άλλος, και πάει λέγοντας. Απεναντίας, το σύνολο των πολιτών «καίγεται» για το αν θα µπορέσει να τα βγάλει πέρα, και συγκεκριµένα αν ο µισθός θα φτάσει να καλύψει τα έξοδα του νοικοκυριού µέχρι το τέλος του µήνα. Σήµερα το µείζον για τους πολίτες είναι το θέµα της ακρίβειας, το οποίο, έστω και µε καθυστέρηση, βρίσκεται στις προτεραιότητες προσωπικά του πρωθυπουργού.

Τα τελευταία χρόνια σχεδόν ταυτόχρονα µε την αύξηση των µισθών εκτινάχθηκε το κόστος διαβίωσης, σε επίπεδα που δυσκολεύουν ακόµα και την ανθεκτική, όπως αποδείχθηκε την περίοδο της κρίσης, µεσαία τάξη. Σε ελάχιστο χρόνο οι τιµές στα ράφια των σούπερ µάρκετ εκτινάχθηκαν, χωρίς κανείς να έχει µάλιστα τη δυνατότητα να τις µειώσει. Στο συγκεκριµένο πεδίο, όπου η κυβέρνηση δείχνει να έχει χάσει τη µάχη, ο πολίτης απαιτεί να την έχει σύµµαχο και, αντί αυτού, βλέπει να παλεύει µόνος του για να αντιµετωπίσει τη δύσκολη πραγµατικότητα. Η µάχη κατά της ακρίβειας και του πληθωρισµού είναι µια πολύ δύσκολη µάχη, κάτι που παραδέχτηκε προσφάτως και ο Κυριάκος Μητσοτάκης . Ωστόσο, αν κρίνω από τα όσα φτάνουν στ’ αυτιά µου, αυτό θα είναι το βασικό πεδίο στο οποίο θα κερδίσει ή θα χάσει τις επόµενες εκλογές η Ν.∆. Τόσο απλά και τόσο ξεκάθαρα. Αν δεν µπορέσει να µαζέψει το µπάχαλο που επικρατεί γενικώς στην αγορά, νοµοτελειακά θα προσέλθει να πληρώσει στο πολιτικό ταµείο της αδυναµία της. Στο «τέρας» της ακρίβειας προστίθενται και οι ξέφρενες τιµές στα ενοίκια, που επίσης δεν φαίνεται ότι υπάρχει σχέδιο για να αντιµετωπιστούν. Απεναντίας, χρόνο µε τον χρόνο το θέµα της στεγαστικής πολιτικής γιγαντώνεται, µε τον κόσµο να σηκώνει τα χέρια βλέποντας ότι τίποτα δεν αλλάζει! Κι όταν στα παραπάνω προστίθενται και οι διαχρονικές παθογένειες της κρατικής µηχανής, το µείγµα γίνεται εκρηκτικό, τινάζοντας τα τοπία στον αέρα. Αλλωστε, αυτό που κανείς δεν θα πρέπει να παραβλέπει όταν κυβερνά είναι ότι τα λάθη και οι ολιγωρίες µιας κυβέρνησης στο δεύτερο µισό της θητείας της λειτουργούν αθροιστικά.  Επειδή ο Μητσοτάκης ανήκει στην κατηγορία των πολιτικών που ξέρουν να «διαβάζουν» τις τάσεις της κοινωνίας, όπως αυτές καταγράφονται στις δηµοσκοπήσεις, είµαι σίγουρος πως έχει αντιληφθεί ότι εκείνο που προέχει για την πλειονότητα του κόσµου δεν είναι να κερδίσει τον πόλεµο µε την Τουρκία (που δεν θα γίνει και ποτέ), αλλά τον άλλον µε τον «Σκλαβενίτη» και τους υπόλοιπους.

Οσο η κυβέρνηση εξακολουθεί να χάνει τις µικρές µάχες της καθηµερινότητας, τόσο θα ανοίγει η ψαλίδα που θα τη χωρίζει από τα «θέλω» της κοινωνίας. Γι’ αυτό επιβάλλεται µαζί µε τα µεγάλα να υπάρξει το συντοµότερο δυνατόν ένας σχεδιασµός για τα µικρά. Στο τέλος, άλλωστε, της διαδροµής αυτός που θα κρίνει για το αν θα πρέπει να συνεχίσει να κυβερνά ο Μητσοτάκης δεν θα είναι κανένας διαπλεκόµενος, αλλά ο ανώνυµος πολίτης, που πηγαίνει δύο-τρεις φορές στο σούπερ µάρκετ, που καλείται να πληρώσει το πανάκριβο ενοίκιο για να σπουδάσει το παιδί του και που στο τέλος βλέπει την αύξηση των εισοδηµάτων του να εξανεµίζεται µπροστά στην αδυναµία του κράτους να επιβάλει, σε πολλές περιπτώσεις, ακόµα και τα προφανή. Εν κατακλείδι, αυτό που προέχει είναι να δούµε να αναλαµβάνονται ουσιαστικές πρωτοβουλίες προκειµένου να πέσουν οι τιµές γενικώς. Γιατί, όπως και να το κάνουµε, αποτελεί παραδοξότητα, όταν το κιλό το χοιρινό είναι 6-8 ευρώ, ένα σουβλάκι ελάχιστων γραµµαρίων να κοστίζει 4-5 ευρώ. Και εδώ απαιτούνται δράσεις, έλεγχοι και κυρίως χρειάζεται πολιτική βούληση. 

Αξίζει...

Ενα µεγάλο deal, από αυτά που δεν τα υποψιάζεται κανείς πριν ανακοινωθούν, (επιµένω ότι) βρίσκεται στα σκαριά στον χώρο των media.

Ο Τσίπρας µετράει δυνάµεις και αποφασίζει

Πολύ κοντά στην ανακοίνωση των πρωτοβουλιών του βρίσκεται ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος πλέον δίνει µεγάλη βαρύτητα στις δηµοσκοπήσεις, τις οποίες κατά το παρελθόν δεν ήθελε να βλέπει ούτε σαν ζωγραφιά. Αλλωστε, δεν είµαστε µακριά από τον πολιτικό χρόνο που ο πρώην πρωθυπουργός, µέσω του ανεκδιήγητου πολιτικά Τζανακόπουλου, έβγαινε και αµφισβητούσε όποιον δηµοσκόπο δεν του έδινε τα ποσοστά που ο ίδιος είχε ονειρευτεί. Ολα αυτά όµως φαίνεται ότι ανήκουν στο παρελθόν, αφού στον παρόντα χρόνο ο αρχηγός Αλέξης αναλώνει αρκετό χρόνο αναλύοντας τα ευρήµατα των ερευνών. Μάλιστα, εσχάτως έχει καταλήξει στο συµπέρασµα ότι είναι ο µόνος που διαθέτει όλες εκείνες τις προϋποθέσεις για να κάνει τη διαφορά στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Φυσικά µε τα υλικά που άρχισε (πάλι) να µαζεύει, µόνο το καινούργιο δεν µπορεί να εκπέµψει. Σε κάθε περίπτωση, εκείνο που µαθαίνω είναι ότι «τρέχουν» µε µεγάλες ταχύτητες οι διαδικασίες για τη δηµιουργία του νέου κόµµατος. Κάποιοι µάλιστα λένε ότι µια καλή ιδέα θα ήταν να ανακοινωθεί κατά τη διάρκεια της παρουσίασης του βιβλίου που, ως γνωστόν, γράφει εδώ και µήνες ο Τσίπρας. 

Ενδιαφέρει...

Ολοένα και πιο εµφανείς είναι πλέον οι αποστάσεις που κρατά η «Καθηµερινή» του Θέµη Αλαφούζου από την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Στη χόβολη


  • Ανάµεσα στους οραµατιστές του νέου που ευαγγελίζεται ο Τσίπρας βρίσκεται και ο επιτυχηµένος διευθυντής της συγχωρεµένης «Αυγής» Θανάσης Καρτερός. Και προκαλεί µια κάποια εντύπωση το πώς ο πρώην πρωθυπουργός δυσκολεύεται να «ξεκολλήσει» από το κακό παρελθόν του. 
  • Ενοχληµένος µε τον Σκέρτσο -και δεν είναι ο µόνος- µαθαίνω ότι είναι ο Νίκος ∆ένδιας, ο οποίος προφανώς και αντιλήφθηκε ότι η επικοινωνιακή καταιγίδα σε σχέση µε τον Αγνωστο Στρατιώτη είχε υποβολείς. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, κανείς δεν αφήνει υπονοούµενα για τον υπουργό Επικρατείας, ο οποίος δεν είναι και καλός στις διαρροές. Ο λόγος που ο Κερκυραίος τα έχει µε τον Ακη έχει να κάνει µε το γεγονός ότι ήταν ο εµπνευστής της όλης ιδέας.
  • Και µιας και βρίσκοµαι στο Μαξίµου, να σας πω ότι ένας από τους ανεβασµένους της οµάδας του Κυριάκου εσχάτως είναι ο λογογράφος Γιάννης Βλαστάρης. Αυτός ο υπέροχος άνθρωπος που, αν και αριστερός, τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να γράφει κάτι ωραία για τη ∆εξιά, που ποτέ δεν αγάπησε. 
  • Ο Βλαστάρης, εξ όσων πληροφορούµαι, εκτός από λογογράφος, εσχάτως ασχολείται και µε την πολιτική στρατηγική και τις αναλύσεις για τα συµβαίνοντα στον χώρο των media. Γενικώς εξελίσσεται σε συνεργάτη που µοιάζει κάπως σαν ελβετικό σουγιά. 
  • Αυτά που δροµολογούνται σε παρασκηνιακό επίπεδο στο ΠΑΣΟΚ ενδεχοµένως, όταν εκδηλωθούν, να µην έχουν ιστορικό προηγούµενο. Βλέπετε, ο Ανδρουλάκης έκανε το λάθος να «κόψει» τον Πρωτόπαπα από το κοµµατικό µαυσωλείο που συγκρότησε προσφάτως. Και το έκανε για τον προφανή λόγο, που δεν είναι άλλος από το ότι ο κυρ Χρήστος είναι συνεργάτης του Χάρη ∆ούκα, τον οποίο επέλεξε για υποψήφιο δήµαρχο ο ίδιος ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.
  • Το βιβλίο που γράφει (για να ακριβολογώ, πρέπει να έχει τελειώσει η συγγραφή) η Ντόρα περιέχει από παρασκήνια µέχρι «ρουκέτες». Τόσο πολλές που, όταν αρχίσει να αποκαλύπτεται το περιεχόµενό του, θα προκαλέσουν έναν σχετικό πάταγο ακόµα και εντός της κυβερνώσας παράταξης.
  • Ακαρπες είναι οι κρούσεις που έχει κάνει τόσο ο Σαµαράς όσο και στενοί του συνεργάτες προς βουλευτές της Ν.∆. Με εξαίρεση τον Μίλτο Χρυσοµάλλη, δεν υπάρχει δεύτερος που να δείχνει πρόθυµος να ακολουθήσει τον πρόεδρο Αντώνη στο νέο πολιτικό του εγχείρηµα.
Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά