Ο Μητσοτάκης και το ''µονοπώλιο'' εντός και εκτός κόµµατος

Την περασµένη Κυριακή πραγµατοποιήθηκαν σε όλη τη χώρα οι διαδικασίες για την εκλογή νέων συνέδρων ενόψει της κορυφαίας κοµµατικής εκδήλωσης της Ν.∆. και όλα τα υπόλοιπα που γίνονται στα µεγάλα κόµµατα. Επισήµως ανακοινώθηκε ότι περισσότερα από 120.000 µέλη συµµετείχαν στις σχετικές διαδικασίες, αριθµός που επιβεβαιώνει αυτό που εδώ και καιρό επιµένω να γράφω, ότι, δηλαδή, σε µια περίοδο γενικευµένης αµφισβήτησης ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει πετύχει να διατηρήσει τη συνοχή της Μεγάλης Φιλελεύθερης Παράταξης, διευρύνοντας παράλληλα την απήχησή της σε µεγαλύτερα εκλογικά κοινά.

Τα εκλογικά αποτελέσµατα του ’19 και του ’23 είναι ενδεικτικά της σωστής στρατηγικής που ακολουθήθηκε, κυρίως όµως καταδεικνύουν ότι, κόντρα στους διαχρονικούς γκρινιάρηδες, ο σηµερινός ηγέτης της ελληνικής Κεντροδεξιάς όχι µόνο πέτυχε να κάνει τη διαφορά για το κόµµα του, αλλά, παράλληλα, εξέθεσε στην κοινή γνώµη τους µαθητευόµενους «µάγους» της αντιπολίτευσης, µείζονος και ελάσσονος. Και όλα αυτά δεν έγιναν επειδή ένα πρωί ξύπνησε ο κόσµος και ετεροχρονισµένα άρχισε να ερωτεύεται (πολιτικά) τους Μητσοτάκηδες, αλλά επειδή ο πρωθυπουργός κατάφερε να εκφράσει το κοµµάτι της κοινωνίας που δουλεύει και, κυρίως, που επιδιώκει την κανονικότητα.

Το 30% των νοικοκυραίων που επιµένουν να κλείνουν τα αυτιά στις «Σειρήνες», τους λαϊκισµούς, γυρίζοντας επιδεικτικά την πλάτη στους λαϊκιστές. Οσο κι αν κάποιοι επιµένουν να επενδύουν στην πλατεία, που είναι αλήθεια ότι όσο οι ηγέτες της µείζονος και της ελάσσονος αντιπολίτευσης δείχνουν αδυναµία να την εκφράσουν, τόσο περισσότερο θα γεµίζει, δύσκολα µπορεί κανείς να απαντήσει στο ερώτηµα: «Εντάξει, να διώξουµε τον Μητσοτάκη, αλλά ποιος θα έρθει;». Το γεγονός ότι επί τρεις µήνες media και πολιτικοί (γιατί ο κόσµος αδιαφορεί) ασχολούµαστε µε τις αναµνήσεις του Αλέξη Τσίπρα νοµίζω ότι είναι ενδεικτικό του αδιεξόδου που έχει δηµιουργηθεί στον δηµόσιο βίο. Και όταν η συζήτηση -και πάλι- έρχεται στο «ποιος», αυτοµάτως αναδεικνύεται ο πολιτικός (µονόδροµος) της υπάρχουσας κυβερνητικής κατάστασης.

Με αφορµή τις εσωκοµµατικές εκλογές αλλά και την γκρίνια (η οποία είναι βασικό συστατικό στο DNA της Ν.∆.) που εκδηλώνεται στους κόλπους του κυβερνώντος κόµµατος κατά το δεύτερο µισό της δεύτερης κυβερνητικής θητείας Μητσοτάκη, νοµίζω ότι είναι ωφέλιµο να ειπωθούν δυο-τρία πράγµατα. Η κυβέρνηση, ενώ διανύει κατά κοινή παραδοχή τη χειρότερη φάση της, προηγείται στη χειρότερη δηµοσκόπηση µε διπλάσιο ποσοστό από το δεύτερο κόµµα. Από κει και πέρα, σε όλες σχεδόν τις έρευνες «φλερτάρει» µε το 30%, µε ένα 15% και βάλε να µην έχει ακόµη αποφασίσει τι θα ψηφίσει στις επόµενες εκλογές. Και πάµε τώρα στην εσωκοµµατική κουβέντα. Ο Μητσοτάκης ήδη διανύει ως πρωθυπουργός, και µάλιστα έχοντας πετύχει δύο φορές αυτοδυναµία, τον έβδοµο χρόνο διακυβέρνησης. Ο χρόνος και µόνο αποτελεί τεράστια επιτυχία, αφού συνδυάζεται µε την επιστροφή στην κανονικότητα και το νοικοκύρεµα ενός κράτους που επί δέκα συναπτά έτη βολόδερνε στα µνηµόνια και στους επιτηρητές.

Είναι προφανές ότι η Ιστορία δεν θα καταγράψει ποιος βουλευτής και πότε γκρίνιαξε ούτε φυσικά αν κατέθεσε µία ή δέκα ερωτήσεις. Απεναντίας, ο ιστορικός του µέλλοντος είναι βέβαιο ότι θα καταγράψει πως ο Κώστας Καραµανλής κυβέρνησε από το 2004 µέχρι το 2009, παραδίδοντας τη διακυβέρνηση στον Γιώργο Παπανδρέου µε τη γνωστή σε όλους συνέχεια, όπως και ότι ο Αντώνης Σαµαράς παρέµεινε πρωθυπουργός µόλις για 2,5 χρόνια, συγκυβερνώντας µάλιστα µε το ΠΑΣΟΚ και τον Ευάγγελο Βενιζέλο. ∆υστυχώς για τους διάφορους γκρινιάρηδες, αυτή η πραγµατικότητα δεν αλλάζει. Εποµένως, αν κάτι µπορεί να επισηµάνει κανείς µε αφορµή τις πρόσφατες εσωκοµµατικές εκλογές είναι η παντοδυναµία ακόµα και εντός Ν.∆. του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Κατά κοινή παραδοχή, είναι ο µόνος αρχηγός από την ηµέρα που ιδρύθηκε η Μεγάλη Φιλελεύθερη Παράταξη που, ενώ έχει συµπληρώσει δέκα χρόνια στην ηγεσία της Ν.∆. και επτά στο Μαξίµου, διαβάζει και ακούει για «δελφίνους» στα µιντιακά κουτσοµπολιά, αφού επί της ουσίας κάτι τέτοιο δεν υφίσταται. Κακά τα ψέµατα, ο Μητσοτάκης κατάφερε να παίζει χωρίς αντίπαλο στο γήπεδο της πολιτικής, αλλά και ταυτόχρονα να αναζητά και τον αντίπαλό του στο εσωκοµµατικό πεδίο. Και τα πέτυχε αυτά όχι γιατί είναι τυχερός, αλλά γιατί διαθέτει σχέδιο, στρατηγική και αποφασιστικότητα. 

Αξίζει...

Εξελίξεις, και δη ραγδαίες, µαθαίνω ότι κυοφορούνται εσχάτως στο παρασκήνιο, οι οποίες συνδέονται µε την απόφαση ενός ιδιοκτήτη µεγάλης ΠΑΕ σχετικά µε την πώληση των µετοχών που διαθέτει στην οµάδα.

Τα µεγάλα έργα και το αδιέξοδο του υφυπουργού Τσάφου

Στο ευρύ κοινό ο υφυπουργός Ενέργειας Νίκος Τσάφος είναι αλήθεια ότι συστήθηκε όταν ο Μητσοτάκης αποφάσισε να του δώσει τα «κλειδιά» ενός νευραλγικής σηµασίας χαρτοφυλακίου. Παρά την αµέριστη στήριξη του Μεγάρου Μαξίµου, από την πρώτη στιγµή ο άνδρας κατάφερε να δείξει τις ικανότητες που διαθέτει, να µην µπορεί να συνεννοηθεί µε κανέναν! Επειτα από έναν (περίπου) χρόνο από τη µέρα που του δόθηκε η δυνατότητα να µετουσιώσει όσα θεωρητικώς εισηγούνταν στον πρωθυπουργό σε πράξη, απλώς δείχνει ότι δεν µπορεί. Το µόνο που έχει καταφέρει, και δη µε απόλυτη επιτυχία, είναι να έχει «περάσει» όλους τους ενασχολούµενους µε τον χώρο της ενέργειας απέναντί του. Εσχάτως (όπως σας έχω ξαναγράψει) τα παράπονα για τον Τσάφο έχουν «περάσει» και το κατώφλι του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος δεν αποκλείεται να δούµε να λαµβάνει ακόµα και έκτακτη απόφαση σε σχέση µε το κυβερνητικό µέλλον του ανδρός.

Ενδιαφέρει...

Παρακολουθώντας τον Γερουλάνο και τον Χριστοδουλάκη (τον Μανώλη), δεν σας κρύβω ότι τους αντιµετωπίζω κάπως σαν σαραβαλάκια, µε ξεφούσκωτα λάστιχα και µε άκρως προβληµατικό σασµάν.

Στη χόβολη

  • Προ ηµερών συνάντησα έναν από τους τακτικούς συνοµιλητές του Σαµαρά στο Κολωνάκι και οφείλω να παραδεχτώ ότι µε µπέρδεψε µε όσα άρχισε να µου αναλύει. Το σηµείο που µε τρέλανε είχε να κάνει µε την εκτίµησή του ότι στο τέλος ο πρόεδρος Αντώνης, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, θα κάνει πίσω ολοταχώς στην ίδρυση νέου πολιτικού φορέα. Σε κάθε περίπτωση, όπως µου είπε, αν είναι να κάνει κάτι ο πρώην πρωθυπουργός, θα το κάνει τρεις-τέσσερις µήνες πριν από τις εκλογές.
  • Πάντως, δεν σας κρύβω ότι τα όσα άκουσα να λέει στο ραδιόφωνο των «Παραπολιτικών» 90,1 FM ο Πάνος Καµµένος για τον Σαµαρά, µε περισσή ευκολία θα µπορούσα να τα πω ή να τα γράψω κι εγώ. Βλέπετε, η Ιστορία, όσο κι αν προσπαθήσει κανείς, δύσκολα αλλάζει.
  • Σε κρίσιµο σταυροδρόµι έχω την αίσθηση ότι βρίσκεται η Ενωση των δηµάρχων, µε τον πρόεδρο της ΚΕ∆Ε, Λάζαρο Κυρίζογλου, να δείχνει σαν να έχει χάσει την µπάλα! Και µιλάµε για έναν από τους καλύτερους και εµπειρότερους αυτοδιοικητικούς. Ωστόσο, αυτό φαίνεται ότι δεν αρκεί όταν καλείσαι να διαχειριστείς όλη αυτή την παρέα των «βλαχοδηµάρχων».
  • Μετά την αποχώρηση Τζιτζικώστα από την Περιφέρεια Μακεδονίας, υπάρχει διάχυτη πλέον η αίσθηση ότι το συγκεκριµένο «µαγαζί» (όπως θα έλεγε και ο Νικολάκης ο Παππάς) κάπως σαν να υπολειτουργεί. Μιλάµε για την απόλυτη διάλυση, αφού ό,τι γίνεται έρχεται από το παρελθόν και τα έργα που είχε δροµολογήσει ο γίγαντας Αποστόλης. Από αίσθηση και τίποτα περισσότερο καταλαβαίνω ότι ενδεχοµένως ο επίτροπος να επιδιώκει τον βάλτο, προκειµένου στη σύγκριση να φαίνεται η διαφορά (εκτός από την ανάδειξη της απουσίας του).
  • Μου λένε ότι, εκτός από τον ΠΑΟΚ, ο Μυστακίδης σκοπεύει να ασχοληθεί και µε τα media εκεί πάνω στον Βορρά.
  • Λεφτά µε το τσουβάλι υπόσχεται εσχάτως ο γενικός γραµµατέας Συντονισµού ∆ιαχείρισης Αποβλήτων, Μανώλης Γραφάκος, σε µια προσπάθεια που καταβάλλει για να «γυρίσει» το χαµένο παιχνίδι, αρχίζοντας να πιάνει τους στόχους της ανακύκλωσης. Με δεδοµένο ότι η χώρα µας σε λίγο θα «γλείψει» τον πάτο του βαρελιού σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ενωσης, ο πολύπειρος κυβερνητικός αξιωµατούχος αποφάσισε να µοιράσει ζεστό χρήµα µήπως και καταφέρει να βάλει µπροστά τις σβησµένες µηχανές.
  • Παρακολουθώντας την κινητικότητα Γραφάκου και µε δεδοµένο ότι ο αρµόδιος υπουργός είναι ο Παπασταύρου, θυµήθηκα αυτό που είχε πει ο Σαµαράς για τον τελευταίο: «Μακάρι η Ελλάδα να είχε δέκα Παπασταύρου». Σύντοµα κάτι αντίστοιχο εκτιµώ ότι θα αναφωνήσουν και οι σκουπιδιαραίοι για τον γενικό γραµµατέα επί των απορριµµάτων. «Μακάρι να είχαµε δέκα Γραφάκους», ασχέτως αν και ο ένας, εν προκειµένω, φαίνεται ότι αρκεί…


Δημοσιεύτηκε στο Secret των Παραπολιτικών