Οι «βαρόνοι» επενδύουν στην ακυβερνησία για να πάρουν ρεβάνς από τον Κυριάκο

Παρακολουθώντας κανείς τα όσα κωµικοτραγικά εκτυλίσσονται στην εγχώρια πολιτική ζωή, είναι βέβαιο ότι, εκτός από την εκδήλωση ανησυχίας για το κάθε αύριο, θα παραδεχτεί πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης ουσιαστικά και µεταφορικά είναι όαση σταθερότητας. Αυτή ακριβώς η εικόνα της χώρας είναι που ενοχλεί (εξ όσων αρχίζω να αντιλαµβάνοµαι) τους «παλιούς». Το γεγονός ότι έπειτα από πολλά χρόνια η Ελλάδα διαθέτει έναν ηγέτη που αποτελεί παράδειγµα προς µίµηση για τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, και ενώ αυτό που θα ανέµενε κανείς είναι να προσθέτουν την όποια εµπειρία τους στο εθνικό κεφάλαιο που έχει δηµιουργήσει ο Μητσοτάκης, σχεδόν επίµονα βλέπουµε τους ίδιους ανθρώπους να επιµένουν να διεκδικούν ρόλο για τον εαυτό τους.  Είναι η πρώτη φορά µάλιστα που τα «αηδόνια» του παρελθόντος ενώνουν τις φωνές τους, δείχνοντας ότι κάτι κοινό έχουν, εκτός από τις πολιτικές εµµονές τους. Τον χορό έσυρε πρώτος ο Αντώνης Σαµαράς, που δεν µπόρεσε ποτέ να χωνέψει ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης -που ποτέ δεν πίστεψε- έχει καταφέρει δύο εκλογικές νίκες σχηµατίζοντας αυτοδύναµα κυβερνητικά σχήµατα και διαλύοντας σε κοµµάτια τους αντιπάλους του. Το ακριβώς αντίθετο µε αυτό που κατάφερε ως αρχηγός της Ν.∆. ο ίδιος, οδηγώντας τη µεγάλη, φιλελεύθερη παράταξη στον µεγαλύτερο εκλογικό διασυρµό, συγκροτώντας κυβέρνηση µε το ΠΑΣΟΚ και κυβερνώντας µόλις 2,5 χρόνια. Το χειρότερο για τον Σαµαρά (και αυτό έχει καταγραφεί στην Ιστορία) είναι ότι πέτυχε να κάνει κόµµα τους ΑΝ.ΕΛ. και να εκτινάξει τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής. Και, στο τέλος, µας έστειλε στην αγκαλιά του Τσίπρα, µε την Αριστερά να γίνεται πρώτη φορά κυβέρνηση.

Και ενώ έχουν γίνει όλα αυτά, ο πρώην πρωθυπουργός, σταθερά και εµµονικά, αµφισβητεί τον επιτυχηµένο Μητσοτάκη, αδυνατώντας να του συγχωρήσει το γεγονός ότι από το ’19 µέχρι και σήµερα δεν αναγνώρισε, ως τώρα όφειλε, το µεγαλείο του ανδρός. Οµως ποιος στ’ αλήθεια ενδιαφέρεται για τα χατίρια που µπορεί να χάλασε ο Κυριάκος στον πρόεδρο Αντώνη; Πιστέψτε µε, ουδείς. Οπως κανέναν δεν απασχολεί αν ο Βαγγέλης Βενιζέλος, που είχε τη δυνατότητα να συµβάλει στη µεταρρύθµιση της χώρας, θυµήθηκε (αφού βγήκε στην πολιτική σύνταξη) ότι επιβάλλεται να γίνουν µεγάλες και βαθιές αλλαγές στη χώρα. Ο ίδιος ξεχνά ότι επί κάµποσα χρόνια διετέλεσε υπουργός και ότι για κάποια χρόνια ηγήθηκε του ΠΑΣΟΚ, οδηγώντας το στα δυσµενέστερα εκλογικά αποτελέσµατα. Τι σηµασία όµως έχουν όλα αυτά µπροστά στην ανάγκη να αµφισβητηθεί ο Μητσοτάκης; Απολύτως καµία, είναι η απάντηση. Ωστόσο, αυτό που δεν λένε να κατανοήσουν οι «βαρόνοι» του πολιτικού παρελθόντος είναι ότι η πλειονότητα των σοβαρών του τόπου και γνωρίζει και θυµάται.  Για παράδειγµα, και οι πλέον αδαείς γνωρίζουν τα καπρίτσια του Σαµαρά, που άρχισε να αντιπολιτεύεται τον Μητσοτάκη όταν κατάλαβε ότι δεν υπάρχει καµία διάθεση από τον τελευταίο να συµπράξει µε τα «θέλω» του Μεσσήνιου. Το αυτό γνωρίζει ο κόσµος και για τον Βενιζέλο, που ξεκίνησε τις αµπελοφιλοσοφίες του όταν κατάλαβε ότι ο Κυριάκος δεν πρόκειται να τον προτείνει για Πρόεδρο της ∆ηµοκρατίας. Από εκείνη τη στιγµή υπήρξε τεράστια µεταστροφή στον δηµόσιο (εξασθενηµένο, οµολογώ) λόγο του πρώην υπουργού.

∆ίπλα στις φωνές των Σαµαρά - Βενιζέλου, ανά τακτά χρονικά διαστήµατα προστίθεται η φωνή του Κώστα Καραµανλή, που, ενώ ήταν άλαλος από το 2009 µέχρι το 2021, αποφάσισε να «σπάσει» τη σιωπή του όταν συνειδητοποίησε ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και καλύτερος πρωθυπουργός από τον ίδιο είναι και περισσότερες νίκες έχει καταγράψει και ο µακροβιότερος ηγέτης της ελληνικής Κεντροδεξιάς είναι. Ενας ιδιότυπος πολιτικός εγωισµός οδήγησε και τον Καραµανλή στο αντάρτικο έναντι του Μητσοτάκη. Τα όσα υποστηρίζει στον δηµόσιο λόγο του προφανώς και δεν έχουν και τόση αξία, κυρίως όµως δεν απολαµβάνουν καµίας (απολύτως) αποδοχής από το ευρύ κοινό. 

Εσχάτως, δίπλα στην παρέα των πικραµένων «βαρόνων» προστέθηκε ο Αλέξης Τσίπρας, που επίσης δεν µπόρεσε να χωνέψει ότι όπου τον πέτυχε ο Μητσοτάκης σε κάλπη απλώς διασύρθηκε. Παρακολουθώντας κανείς τα όσα λέει και πράττει ο πρώην πρωθυπουργός είναι εύκολο να αντιληφθεί πως το µόνο που τον απασχολεί είναι να πάρει την πολιτική ρεβάνς έναντι του σηµερινού πρωθυπουργού. Τίποτα άλλο και κανένα σχέδιο για την Ελλάδα των επόµενων χρόνων. Μόνο ο εαυτός του και τα ανεκπλήρωτα «θέλω» του.

Οι πικραµένοι τού χθες, µε οδηγό τις εµµονές τους, επιδιώκουν να αποσταθεροποιήσουν ενδεχοµένως και την πιο σταθερή κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης, αδιαφορώντας για το κόστος της συγκεκριµένης επιλογής τους. Στον βωµό των αναρίθµητων «θέλω» τους αδιαφορούν για το αν η ακυβερνησία µπορεί να οδηγήσει σε εθνική περιπέτεια. Αλλωστε, αυτός είναι και ο στόχος τους. Η µπαχαλοποίηση της πολιτικής ζωής, που θα δυσκολέψει την αυτοδυναµία του Μητσοτάκη και, νοµοτελειακά, θα προκαλέσει µια συζήτηση για τη συγκρότηση µιας διευρυµένης κυβέρνησης. Κακά τα ψέµατα, οι Σαµαράς, Καραµανλής και Βενιζέλος επενδύουν στην ακυβερνησία, θεωρώντας ότι σε ένα τέτοιο σκηνικό θα µπορέσουν να διαδραµατίσουν πρωταγωνιστικό ρόλο στα πράγµατα. Για παράδειγµα, αν και δεν το λένε, πιστεύουν ότι, µε βοήθεια πρόθυµων χρήµατος, µπορούν µέχρι και να ηγηθούν µιας τέτοιας κυβέρνησης. Ολα για τον εαυτό τους, αδιαφορώντας για τη ζηµιά που θα υποστεί η πατρίδα αν χαθεί αυτό που οικοδοµήθηκε (ως συστατικό συνοχής και σταθερότητας) από το ’19 µέχρι και σήµερα.

Αξίζει...

Οπως σας έχω γράψει εδώ και κάµποσο καιρό, ανάµεσα στα βιβλία που βρίσκονται υπό έκδοση είναι και αυτό του Μίµη Παπαγγελόπουλου, ο οποίος την «πέφτει» σε µια ντουζίνα ΣΥΡΙΖΑίους.

Η λάθος ανάλυση για την Κεντροαριστερά 

Παρακολουθώ µε ενδιαφέρον τη συζήτηση που έχει ξεκινήσει σε σχέση µε το πιθανόν δεύτερο κόµµα, τον Τσίπρα και τα υπόλοιπα. Με αφορµή τη σχετική κουβέντα, σκέφτηκα ότι αυτό που παραβλέπουν οι αναλυτάδες είναι πως τα κόµµατα διαµαρτυρίας κερδίζουν χώρο όταν οι κοινωνίες αντιµετωπίζουν σοβαρά προβλήµατα. Επειδή κάτι τέτοιο δεν συµβαίνει στη χώρα µας, αυτό που οφείλουν να δουν όσοι αρέσκονται σε αυτού του είδους τις αναλύσεις είναι την τάση που δηµιουργείται σε όλο τον κόσµο. Κακά τα ψέµατα, οι κοινωνίες γίνονται πιο συντηρητικές. Αυτό συνέβη στις ΗΠΑ, αυτό βλέπουµε να γίνεται στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης. Εποµένως, καλό θα ήταν στις αναλύσεις που γίνονται να υπάρξει και µια εκτίµηση σε σχέση µε το ορατό ενδεχόµενο το δεύτερο κόµµα να µην είναι κεντροαριστερό, αλλά σκληρά δεξιό. 

Ενδιαφέρει...

Σε µια δηµοσκόπηση που διενεργήθηκε από έναν φορέα, ο περιφερειάρχης Αττικής, Νίκος Χαρδαλιάς, δείχνει να παίζει χωρίς αντίπαλο.

Στη χόβολη

  • Το τελευταίο διάστηµα ο Μητσοτάκης φαίνεται ότι έχει ζητήσει από τον Σκέρτσο και τους υπόλοιπους που παρακολουθούν την πορεία υλοποίησης του κυβερνητικού έργου µια πρόχειρη αξιολόγηση των υπουργών. Επειδή µου έκανε εντύπωση, ρώτησα µήπως και µάθω τον λόγο που διατύπωσε το σχετικό αίτηµα. Η πηγή µου, που γνωρίζει διάφορα εντός της κυβέρνησης, µε έκανε να εφησυχάσω, επισηµαίνοντάς µου ότι ο ανασχηµατισµός αργεί.
  • Το σκάνδαλο του ΙΝΕΔΙΒΙΜ βρίσκεται σε προχωρηµένο, όπως µαθαίνω, στάδιο, µε τους εµπλεκοµένους (που δεν είναι λίγοι) να ψάχνουν και να ψάχνονται.
  • Για να ξέρετε, στο επίκεντρο της έρευνας που έχει ξεκινήσει βρίσκεται ένας λογιστής που είχε ως έδρα το εξωτικό Περιστέρι. Ο συγκεκριµένος άνδρας φαίνεται ότι έχει κάνει λαµπρή καριέρα στο ∆ιά Βίου Μάθησης.
  • Στα «κάγκελα» έχουν βγει οι δήµαρχοι εξαιτίας της απόφασης του φίλου µου Μανώλη Γραφάκου να δώσει το τέλος ταφής στους ΦοΣ∆Α. Προσωπικά δεν ξέρω αν έχει δίκιο ή άδικο ο σχεδόν µόνιµος γραµµατέας επί των απορριµµάτων, ωστόσο νοµίζω ότι δεν είναι ο κατάλληλος χρόνος να «περάσει» απέναντι και τους δηµάρχους η κυβέρνηση.
  • Κάτι περίεργα διαβάζω εσχάτως σε σχέση µε την παρασκηνιακή κινητικότητα που άρχισε να αναπτύσσει ο Παύλος Γερουλάνος. Βλέπετε, οι ισχυροί, βλέποντας ότι δεν τους βγαίνει κανένα από τα πουλέν τους, σκέφτονται να τον… επισπεύσουν.
  • Μετά τις γιορτές σκοπεύει να ανοίξει τα χαρτιά του σε σχέση µε τα επόµενα βήµατά του στην πολιτική ο τέως δήµαρχος της Αθήνας, Κώστας Μπακογιάννης. Με βάση τα όσα ακούω, κάνει δύο σκέψεις. Η µία να διεκδικήσει εκ νέου τον δήµο και η άλλη να είναι υποψήφιος στη µονοεδρική της Ευρυτανίας. Αν καταλαβαίνω καλά, µέχρι στιγµής µάλλον κερδίζει (στο µυαλό του) η πρώτη.
  • Κάπου πήρε τ’ αυτί µου ότι η πρώην ευρωβουλευτίνα Αννα-Μισέλ Ασηµακοπούλου έχει βολιδοσκοπηθεί προκειµένου να είναι υποψήφια περιφερειάρχης στην Ηπειρο. Εδώ που τα λέµε, είναι η µόνη που µπορεί να βγάλει σε σύνταξη τον Καχριµάνη - και πρέπει να βρεθεί κάποιος να το κάνει.

Δημοσιεύτηκε στο ένθετο Secret της εφημερίδας ''Παραπολιτικά''