Η πλειοψηφία ψήφισε Μητσοτάκη και καταψήφισε τους πρώην

Αυτό που συµβαίνει το τελευταίο χρονικό διάστηµα προφανώς και δεν έχει ιστορικό προηγούµενο. Ενώ έχουµε µακράν τον πιο ισχυρό πρωθυπουργό σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ενωσης, που έχει κερδίσει µια δεύτερη κυβερνητική θητεία µε µεγαλύτερο ποσοστό από αυτό που πέτυχε την πρώτη φορά και που το δεύτερο κόµµα βρίσκεται στο 10%-12%, επί µήνες επιµένουµε να αναλώνουµε χρόνο στα όσα λένε κάτι απόµαχοι της πολιτικής. Είναι αυτοί που προσφάτως ο Κυριάκος Μητσοτάκης τούς απέδωσε το χαρακτηριστικό γνώρισµα των «πολιτικών του καναπέ». Αντί λοιπόν να κοιτάξουµε πώς θα διατηρήσουµε στο διηνεκές την πολιτική σταθερότητα, ασχολούµαστε κάθε λίγο και λιγάκι µε το τι λέει ο Κώστας Καραµανλής, µε το αν θα κάνει ή δεν θα κάνει κόµµα στα 75 του ο Αντώνης Σαµαράς, µε το αν θα φτιάξει το δικό του Σύνταγµα (µαζί µε τον Παυλόπουλο) ο Βαγγέλης Βενιζέλος και, κάπου στο βάθος, µε το πότε θα επιστρέψει να µας σώσει ο Αλέξης Τσίπρας. Και όλα αυτά που συζητάµε εµείς εδώ είναι προφανές ότι δεν απασχολούν την πλειονότητα των πολιτών, που κάθε τέσσερα χρόνια καλούνται να επιλέξουν ποιος θα τους κυβερνήσει.

Εν προκειµένω, έχουν πάρει, και µάλιστα εις διπλούν, µια απόφαση να εµπιστευτούν τον Μητσοτάκη για να κρατήσει το εθνικό πηδάλιο. Και όπως προκύπτει, ακόµα και από τις δυσµενέστερες δηµοσκοπήσεις, δεν έχει ανακαλύψει (η κοινωνία) τον δεύτερο. Αυτό άλλωστε είναι που επηρεάζει σε σηµαντικό βαθµό και τον πρώτο, που, µη έχοντας αξιόµαχο αντίπαλο, σε πολλές περιπτώσεις αντιπαλεύει µε τον ίδιο του τον εαυτό. Και εδώ µιλάµε περί µιας στρέβλωσης που δεν φαίνεται να έχει κάποιο τέλος. Απεναντίας, αυτή ακριβώς η αδυναµία του «συστήµατος» να ανακαλύψει τον αντίπαλο του Μητσοτάκη είναι που δίνει χώρο τη µία στον Κασσελάκη, την εποµένη στον ∆ούκα και τη µεθεποµένη στην Καρυστιανού. Και κάπου εκεί έρχονται να παίξουν ρόλο τα «φαντάσµατα» (µε την καλή έννοια) του παρελθόντος, ασκώντας κριτική σε έναν πρωθυπουργό και µια κυβέρνηση που, κατά κοινή παραδοχή, έβαλε την Ελλάδα σε µια κανονικότητα και που κερδίζει το ένα µετά το άλλο τα µεγάλα στοιχήµατα, εκτός από τις εκλογικές µάχες στις οποίες έχει αναµετρηθεί.

Επειδή όµως γίνεται µια µεγάλη συζήτηση σε σχέση µε τους πρώην, εκείνο που κανείς δεν τολµά να πει είναι ότι οι συγκεκριµένοι πολιτικοί, που επί χρόνια πρωταγωνίστησαν στον δηµόσιο (και συνάµα πολιτικό) βίο, είχαν την ευκαιρία να καταθέσουν τις ιδέες και κυρίως τις προτάσεις τους στον δηµόσιο διάλογο και να κριθούν από τους πολίτες. Και ο Καραµανλής και ο Σαµαράς και ο Βενιζέλος και ο Τσίπρας. Οταν το επιχείρησαν, στον µεν πρώτο ο κόσµος έδωσε τη δυνατότητα για να τις ξεδιπλώσει από το 2004 έως το 2009, µετά τον έστειλε σπίτι του, στον δεύτερο έδωσε εντολή να συγκυβερνήσει µε τον Βενιζέλο και τον Κουβέλη για µόλις 2,5 χρόνια, τον τρίτο τον αποδοκίµασε πανηγυρικά, αφού επί των ηµερών του το ΠΑΣΟΚ γνώρισε τα χαµηλότερα εκλογικά ποσοστά, ενώ για τον τέταρτο είναι περιττό να σας πω ότι, µέσα σε τέσσερα χρόνια, από το 33% ο κόσµος τον κατέβασε στο 17%. Οι πρώην κρίθηκαν από τους ίδιους ψηφοφόρους που έδωσαν το ’19 και το ’23 ποσοστά πάνω από 40% στον Μητσοτάκη. Και τώρα έρχονται και διεκδικούν τον ρόλο που τους αφαίρεσαν οι πολίτες όχι γιατί δεν τα έχουν καλά µε τον σηµερινό πρωθυπουργό, αλλά επειδή έκριναν ότι µπορούν να τους διασφαλίσουν ένα καλύτερο µέλλον. Οσο κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν πως αυτός που τους έστειλε στη θέση που βρίσκονται σήµερα ήταν ο κυρίαρχος ελληνικός λαός, τόσο θα καταναλώνουν το εναποµείναν πολιτικό κεφάλαιό τους. Εκτός κι αν πιστεύουν ότι όταν έχασαν τις εκλογές αυτό έγινε για να «παστώσουν» τις ιδέες τους ή για να τις ωριµάσουν και, κάποια στιγµή, να τους καλέσουν οι πολίτες να τις υλοποιήσουν.

Στη ∆ηµοκρατία µας οι ρόλοι είναι ευτυχώς διακριτοί και απονέµονται, ευτυχώς (ακόµη), από τους πολίτες. Γι’ αυτό άλλωστε γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια εκλογές. Αν ο κόσµος δεν ήθελε τον Μητσοτάκη και αναπολούσε τις ηµέρες του Τσίπρα, το ’23 είχε µια δεύτερη ευκαιρία. Το ότι δεν την πήρε κάτι σηµαίνει, που επιβάλλεται να τεθεί προς αξιολόγηση. Οσο για τα υπόλοιπα που διακινούν οι πρώην, καλό θα ήταν κάπου-κάπου να επιχειρούν ένα κοίταγµα στον καθρέφτη της Ιστορίας - ίσως και να γίνονταν καλύτεροι. Σε κάθε περίπτωση, όµως, αν πραγµατικά αποζητούν να αφήσουν έστω και στα γηρατειά τους «οι πολιτικοί του καναπέ» µια σοβαρή παρακαταθήκη, αυτό δεν είναι η γκρίνια, αλλά λύσεις ρεαλιστικές, που θα δίνουν προοπτική. Και, δυστυχώς, µέχρι σήµερα ούτε αυτοί ούτε και οι ισχυροί του συστήµατος τις έχουν βρει, παλεύοντας ανάµεσα στις αναµνήσεις του Τσίπρα και τη θολούρα της Καρυστιανού.


Αξίζει...

Από έναν συνοµιλητή του Τσίπρα πληροφορήθηκα εσχάτως ότι οι Γάλλοι που δήθεν συµβούλευαν τον πρώην πρωθυπουργό αποφάσισαν να επιστρέψουν στο Παρίσι.

Η Καρυστιανού ξαναµοιράζει την κεντροαριστερή τράπουλα

Στην τελική ευθεία για τη δηµιουργία νέου πολιτικού φορέα βρίσκεται πλέον η Μαρία Καρυστιανού, εξέλιξη που έρχεται να επιβεβαιώσει τη βαθιά πεποίθηση που είχαµε από την πρώτη στιγµή που άρχισε να αναπτύσσει δηµόσιο λόγο σε σχέση µε τον πραγµατικό της στόχο. Βλέποντας την κυρία, είχα αναγκαστεί να παραβιάσω ένα καλά κρυµµένο προσωπικό µυστικό µου, που συνδεόταν µε την απώλεια του αδερφού µου. ∆υστυχώς οι εξελίξεις έρχονται να επιβεβαιώσουν τα όσα γράφαµε τότε. Πλέον η Καρυστιανού είναι εδώ και απειλεί ευθέως µε ξαναµοίρασµα της τράπουλας της Κεντροαριστεράς. Απειλεί πολιτικά αυτούς που συµπαρατάχθηκαν µαζί της στις πλατείες και που προφανώς δεν διέβλεψαν ότι µέσα από τη ρητορική της θα είχαµε µια πολιτική τερατογένεση. 

Ενδιαφέρει...

Μετά τους εντατικούς ελέγχους αλκοτέστ, εσχάτως ξεκίνησαν και κάτι άλλοι στην Αθήνα, που αφορούν την παράνοµη διέλευση οχηµάτων από τις λεωφορειολωρίδες.

Στη χόβολη

  • Σχεδόν ειληµµένη θα πρέπει να θεωρείται η απόφαση Μητσοτάκη να προχωρήσει στην ανανέωση των «γαλάζιων» ψηφοδελτίων. Και όταν λέµε ανανέωση, προφανώς και συνδέεται, εκτός από τις προσθήκες νέων προσώπων, και µε την αποστρατεία όσων διανύουν την 8η ή και την 9η δεκαετία της ζωής τους.
  • Ενα από τα πρόσωπα που ακούγεται ότι θα µετέχουν στους εκλογικούς συνδυασµούς της Ν.∆. είναι και ο Γιάννης Παπαγεωργίου, διευθυντής του πρωθυπουργικού γραφείου στη Θεσσαλονίκη. Μιλάµε περί ενός νέου παιδιού που έχει όρεξη να προσφέρει και που, όπως έµαθα προσφάτως, αποφάσισε να βάλει τάξη στα προσωπικά του, κάνοντας πρόταση γάµου στην αγαπηµένη του.
  • Και µιας και αναφέρθηκα στην προετοιµασία της κατάρτισης των ψηφοδελτίων, να σας πω ότι η σχετική διαδικασία στο ΠΑΣΟΚ έχει προκαλέσει έντονη δυσαρέσκεια στους περισσότερους «δελφίνους». Από τον Χρηστίδη και τον Γερουλάνο µέχρι την Αννα και τον Ανδρέα Σπυρόπουλο. Είναι τόσο χάλια η κατάσταση, που να µε θυµηθείτε ότι ο Ανδρουλάκης θα περάσει δύσκολα στο Συνέδριο.
  • Μου λένε ότι ο ∆ένδιας έχει απογοητεύσει µε διάφορες αποφάσεις που έχει λάβει, εκτός από κάποιους εµπόρους όπλων, και κάτι µεσολαβητές, που φιλοδοξούσαν να βγάλουν κάνα ευρώ από τις παρασκηνιακές συµφωνίες που είχαν κάνει µε επιτελείς του Πενταγώνου. Οπως αποδεικνύεται, λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο (εν προκειµένω, τον υπουργό Αµυνας, ο οποίος επέβαλε την τάξη της νοµιµότητας…).
  • Σας έγραφα προ ηµερών για το φηµολογούµενο deal της Τράπεζας Πειραιώς µε την EUROXX Χρηµατιστηριακή του Τζιάνο Ζουζέπε. Λοιπόν, όπως µαθαίνω, σε αντίστοιχες συζητήσεις βρίσκονται και οι ιδιοκτήτες δύο ακόµα xρηµατιστηριακών. Και προφανώς όλη αυτή η κινητικότητα συνδέεται µε την αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος στο Χ.Α.
  • Μαθαίνω ότι η δηµοσκοπική εταιρεία MRB των Μαύρων έχει αρχίσει να αντιµετωπίζει (εδώ και καιρό) έως και πρόβληµα επιβίωσης.
  • Κάπου πήρε τ’ αυτί µου ότι σύζυγος πρώην πρύτανη, που έχει έναν ευρύτερο ρόλο στην πρώτη πίστα του εγχώριου συστήµατος, προκρίνεται από την καρδιά του Μεγάρου Μαξίµου προκειµένου να συµµετάσχει σε νευραλγικό όργανο του υπουργείου Υγείας. Μάλιστα, όπως µου είπαν, η πρόκριση έγινε ερήµην του υπουργού Αδωνι, ο οποίος δεν είναι από τα παιδάκια που αρκούνται στο αποτέλεσµα χωρίς αγώνα.


Δημοσιεύτηκε στο ένθετο Secret των Παραπολιτικών