Αυτόματος «κόφτης» σε μισθούς και συντάξεις, σημειώματα ΕΝΦΙΑ, δόσεις στην Εφορία και πολλές ακόμα υποχρεώσεις είναι όσα συνθέτουν, εν ολίγοις, το τελευταίο δεκαπενθήμερο του καλοκαιριού του 2016 για την ελληνική κοινωνία. Ολα αυτά βέβαια δεν ισχύουν για την κυβέρνηση, τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και τους συν αυτώ, οι οποίοι έχουν αφοσιωθεί ολοκληρωτικά σε έναν και μόνο στόχο: Τον πόλεμο με την εγχώρια διαπλοκή, στη μεγαλύτερη ένταση που έγινε ποτέ και σε πολλά επεισόδια. Το αφήγημα της κυβέρνησης και της «πρώτη φορά Αριστεράς» είναι σαφές. Τη στιγμή που οι πολίτες βλέπουν τα εισοδήματά τους να μειώνονται, τους φόρους τους να αυξάνονται, την περιουσία τους να απαξιώνεται και τις διαθέσιμες δουλειές να εξαφανίζονται, οι εκπρόσωποι της εγχώριας διαπλοκής, που από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα ζουν μια περίοδο χάριτος, πρέπει να απολέσουν τα προνόμια που κατέχουν και μεταβιβάζουν κληρονομικώ δικαίω στους απογόνους τους, σαν να ζούμε στην εποχή των κοτζαμπάσηδων. Αφήγημα πρωτότυπο και επαναστατικό, αλλά πρέπει επιτέλους να επισπευσθεί, αλλιώς θα το προλάβουν οι εξελίξεις μέσα στην ίδια την κοινωνία. Είναι η δεύτερη φορά μέσα σε αυτά τα σχεδόν δύο χρόνια διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ που οι ινστρούχτορες του Μεγάρου Μαξίμου βάζουν τους στόχους και τις επιδιώξεις τους πάνω από την πραγματική τους αποστολή, το να εξυπηρετούν τον ελληνικό λαό. Η πρώτη ήταν το 2015, με την περήφανη διαπραγμάτευση. Τι κόστισε αυτή; Θέσεις εργασίας, ανθρώπινο δυναμικό, κυρίως νέους, που εγκατέλειψαν τη χώρα, και περίπου πριν από έναν χρόνο ακόμα ένα Μνημόνιο, το πιο σκληρό, αυτό της Αριστεράς. Το 2016 αφιερώθηκε στον πόλεμο με την εγχώρια διαπλοκή, την ώρα που το Μνημόνιο της Αριστεράς εφαρμόζεται κατά γράμμα, «τυφλά» και με τον πιο σκληρό τρόπο. Το «παραμύθι» της κυβέρνησης όμως μπορεί να έχει δράκο, αλλά έχει και ένα τέλος. Η ρητορική και η μάχη κατά της εγχώριας διαπλοκής έχουν ένα τέλος και αυτό πλησιάζει όσο τα προβλήματα και οι απαιτήσεις από την ελληνική κοινωνία αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο και με ολοένα μεγαλύτερο κόστος για τα ήδη ρημαγμένα νοικοκυριά. Οι πολίτες δεν πρέπει να είναι για ακόμα μία φορά οι παράπλευρες απώλειες στον πόλεμο κυβέρνησης - διαπλοκής, γιατί πρέπει να αποτελέσουν τη βάση για το αύριο της χώρας αυτής, τον κινητήριο μοχλό, που θα οδηγήσει τη χώρα στο μέλλον, απαλλαγμένη από τα βαρίδια και τις εμμονές του παρελθόντος, που μας έφτασε στο έσχατο σημείο του σήμερα. Η κυβέρνηση οφείλει να τελειώνει με τον πόλεμο αυτό, να βάλει μια τελεία, να κλείσει τους λογαριασμούς και να στρέψει την προσοχή της στα προβλήματα, που δεν έπαψαν ποτέ να υπάρχουν - αντιθέτως, έγιναν ακόμα περισσότερα. Η Ελλάδα, μετά το τέλος της θερινής ραστώνης και της επικοινωνιακής φιέστας της κυβέρνησης, θα χρειαστεί μια πολιτική δύναμη που θα πάρει αποφάσεις και θα πρέπει να εφαρμόσει πρόγραμμα αλλαγών και μεταρρυθμίσεων με ακεραιότητα και υπευθυνότητα. Θα πρέπει να σπάσει τα στεγανά που υπάρχουν σε πολλούς τομείς, όχι μόνο της οικονομίας, αλλά και της κοινωνίας, και για να τα κάνει όλα αυτά, εκτός από πρόγραμμα, χρειάζεται και σοβαρότητα και πολιτικό σθένος μέσα και έξω από τη Βουλή. Οι ενδείξεις που υπάρχουν τους τελευταίους μήνες μόνο ενθαρρυντικές δεν είναι. Το σφιχταγκάλιασμα με τον Βασίλη Λεβέντη αποτελεί προανάκρουσμα κυβερνητικής συνεργασίας, με τις προοπτικές να είναι αρνητικές και να μην εγγυώνται την τόλμη και τη δυναμική που χρειάζεται ο τόπος. Και όταν φτάσει η ώρα της συνεργασίας με τον Βασίλη Λεβέντη αυτό θα σημαίνει ότι η συγκατοίκηση με τον Πάνο Καμμένο θα έχει τελειώσει. Οι δυνατότητες θα μειώνονται και η κλεψύδρα θα αδειάζει. Και τότε θα είναι πολύ αργά για την Ελλάδα.

ΥΓ: Με τον ΛΕΒΕΝΤΗ απλώς επιβεβαιώνεται το αδιέξοδο του κυρίου Τσίπρα.