Η δήλωση του Διονύση Σαββόπουλου ότι ελπίζει σε αυτοδυναμία της ΝΔ ήταν αφορμή να ξεσπάσουν αντιδράσεις εναντίον του.

Ορισμένοι «προοδευτικοί» που θεωρούσαν τον «Νιόνιο» ιδιοκτησία τους δεν μπορούν να καταλάβουν ότι φυσιογνωμίες όπως οι Σαββόπουλος, Θεοδωράκης, Χατζιδάκις, Σεφέρης, Ελύτης, αλλά ακόμα και οι οικειοθελώς στρατευμένοι στην Αριστερά, Ρίτσος και Μικρούτσικος, δεν ανήκουν σε κανένα κόμμα. Οι ίδιοι και το έργο τους ανήκουν στον λαό.

ΕΝΑ από τα τραγούδια που είχα πάντα στα χείλη μου ήταν το «Στη συγκέντρωση της ΕΦΕΕ», του Σαββόπουλου, ο οποίος μπορεί να αναζητούσε μες στην πλατεία την «κατακόκκινη νιφάδα σε γιορτή», προσωπικά όμως αγκιστρωνόμουν στην «αγωνία αυτού του τόπου για ζωή». Μια αγωνία που και σήμερα βρίσκεται στην ψυχή κάθε λογικού ανθρώπου που γεννήθηκε ή ζει σε αυτόν τον τόπο και αγαπά και πονά αυτή την όμορφη και «παράξενη πατρίδα». Τη «Λένγκω» του Μαρκόπουλου που δεν θα πάψει ποτέ να μας τυραννά… Εμείς λοιπόν που τραγουδήσαμε Σαββόπουλο κι ας μην πιστεύαμε στα δήθεν «προοδευτικά» μηνύματα της εποχής, εμείς που κρατήσαμε τους δίσκους του κι ας μην είμαστε αριστεροί, εμείς που αναζητούμε τον κοινό τόπο σε κάθε στίχο, εκείνα δηλαδή που μας ενώνουν και όχι εκείνα που μας χωρίζουν, λέμε ότι ο εθνικός «Νιόνιος» είπε ό,τι σκέφτεται κάθε απλός και λογικός πολίτης αυτού του τόπου.

Ο Διονύσης είναι, ίσως, ο ιδανικός Έλληνας. Που λέει την αλήθεια χωρίς να νοιάζεται για τις επιπτώσεις. Που αναγνωρίζει ότι τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου «είναι δυνάμεις της πατρίδας και του έθνους». Ο Έλληνας, όμως, που δεν μπορεί να παραβλέψει ότι «αυτά τα κόμματα της υποτιθέμενης προοδευτικής συνεργασίας διατηρούν ένα παλιό είδος φοιτητικής ξεγνοιασιάς και μια υπερβολική και αδικαιολόγητη αυτοπεποίθηση, η οποία μπορεί να είναι επικίνδυνη». Όταν υπάρχει ρευστότητα στον παγκόσμιο περίγυρο, όταν τα προβλήματα απαιτούν υπευθυνότητα και ωριμότητα, όταν οι εθνικοί και οικονομικοί κίνδυνοι μεγεθύνονται, τότε όντως «κάποιος πρέπει να διαχειριστεί αυτή την κατάσταση», όπως λογικά διαπιστώνει ο Σαββόπουλος.

Και το συμπέρασμα «δεν ξέρω κάποιον καλύτερο από τον Κυριάκο Μητσοτάκη γι’ αυτό» μπορεί να τρομάζει τους επαγγελματίες της Αριστεράς, αλλά εκφράζει μια εθνική αναγκαιότητα.

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 19/5