Δεν ξέρω τελικά αν είναι ίδιον του λαού μας ή σημείο των καιρών αλλά το φαινόμενο του να ασχολούμαστε και να υπεραναλύουμε το δέντρο, αγνοώντας το δάσος έκανε ξανά την εμφάνισή του.

Αυτή τη φορά, οι σοκαριστικές αποκαλύψεις για την περίπτωση του ηθοποιού και σκηνοθέτη, Δημήτρη Λιγνάδη. Μία ιστορία που ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας μαζί με άλλες από τον καλλιτεχνικό χώρο, έχουν αφήσει άφωνη την ελληνική κοινωνία.

Ιστορίες που αποδεικνύουν ότι ο αποκαλούμενος καλλιτεχνικός χώρος «νοσεί» βαριά και το «άρρωστο» κομμάτι συμπαρασύρει το υγιές κομμάτι, όπως σχεδόν πάντα γίνεται στις περιπτώσεις αυτές. Η «νόσος» δεν είναι πρόσφατη γιατί δεν ξεκίνησαν όλα όταν ο παραπάνω άνθρωπος ανέλαβε μία θέση ευθύνης. Προϋπάρχει όπως αποδεικνύεται από τις καταγγελίες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας.

Το πρόβλημα μεγεθύνεται από τη στιγμή που πολλοί είναι εκείνοι που ήξεραν άλλα δεν μίλησα και εκείνοι που άκουσαν ή άκουγαν και επίσης δεν μίλησαν. Ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι κάποιοι έβλεπαν αλλά έκαναν ότι δεν καταλάβαιναν. Στο τέλος, στον καλλιτεχνικό χώρο κοντεύουν να γίνουν περισσότεροι εκείνοι που κάτι, κάπου, κάπως είχαν ακούσει. Το ίδιο ανησυχητικό είναι ότι υπάρχουν και πολλοί εκτός του χώρου που κάτι είχαν ακούσει.

Για να μην αναφερθώ στην υπόθεση των ΜΚΟ. Είναι οι ΜΚΟ για τις οποίες κάποιοι «γραφικοί» φωνάζουν κυριολεκτικά εδώ και χρόνια. Για τη «σκοτεινή» δραστηριότητά τους και τον αμφισβητούμενο ρόλο τους.

Και μιλάμε για παιδιά. ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ.

Όποιος δεν σοκάρεται από το γεγονός αυτό καλύτερα να το κοιτάξει σοβαρά.

Και αντί να «σκύψουμε» πάνω από τη παθογένεια αυτή και να αναζητήσομε τι λάθη κάναμε όλοι μας, ασχολούμαστε με το ποιος έβγαλε φωτογραφία με ποιον. Αναζητούμε πολιτικές ευθύνες και μικροπολιτικές πρακτικές. Ποιος διόρισε ποιον και ποιος πήγε στην παράσταση ποιου. Γιατί αν αποδοθούν αυτές οι ευθύνες, το πρόβλημα θα πάψει να υπάρχει; Σε καμία περίπτωση δεν είμαι υπέρ του απυρόβλητου των πολιτικών αλλά στην προκειμένη περίπτωση η παθογένεια και η νοσηρότητα, υπερβαίνουν το πολιτικό σύστημα. Αγγίζει την κοινωνία και τις αρχές που έχουμε ως λαός, το αξιακό μας σύστημα και την ίδια μας την κουλτούρα.

Αυτή τη φορά δεν είναι θεωρίες συνωμοσίας και σενάρια επιστημονικής φαντασίας για τα μνημόνια, τα cds και το χρυσό που «εξαφανίστηκε». Η ελληνική κοινωνία «νοσεί» και η «νόσος» είναι μεταδοτική και επιθετική με αποτέλεσμα αν συνεχίσουμε να ασχολούμαστε με το δέντρο και όχι με το δάσος να έχουμε μία κοινωνία χωρίς αξίες που σιωπά ενώ πίσω από τις ημίκλειστες πόρτες συνεχίζουν να γίνονται τα ίδια «τέρατα».

Αλλά εντάξει αν έχουμε βρει τη φωτογραφία στο Google και έχουμε αποδώσει την πολιτική ευθύνη, θα έχει ολοκληρωθεί η αποστολή μας.

Ή μήπως όχι;