Άλλη πλευρά του φεγγαριού βρίσκονται 3,5 δισεκατομμύρια ενήλικες κάτοικοι του πλανήτη που αποτελούν το 70% του παγκόσμιου εργατικού δυναμικού. Εχουν ο καθένας τους περιουσιακά στοιχεία μικρότερα των 10.000 δολαρίων και συνολικά όλοι μαζί μόλις το 2,7% του παγκόσμιου πλούτου. Οι περισσότεροι από της γης τους κολασμένους, βρίσκονται στις λεγόμενες αναπτυσσόμενες χώρες, μεταξύ άλλων και σε Ινδία, Αφρική όπου πάνω από το 90% των ενηλίκων εκεί έχει σήμερα περιουσία μικρότερη των 10 χιλιάδων δολαρίων.

Σε κάποιες φτωχές χώρες της Αφρικής το ποσοστό του πληθυσμού που ανήκει σε αυτή την εισοδηματική ομάδα αγγίζει μάλιστα σχεδόν το 100%. Εκατοντάδες εκατομμύρια από αυτή την εισοδηματική ομάδα φυτοζωούν καθημερινά, αδυνατώντας να εξασφαλίσουν ένα πιάτο φαΐ. Αντίθετα η κορυφή της πυραμίδας -τα 36 εκατομμύρια άνθρωποι κατέχουν τουλάχιστον 1 εκατ. δολάρια έκαστος- συνεχίζει να συσσωρεύει αμύθητα και σε πολλές περιπτώσεις αχρείαστα πλούτη.

Θα περίμενε κανείς ότι το παγκόσμιο οικονομικό «κραχ» που βιώσαμε το 2008 και η οικονομική κρίση που ακολούθησε όχι μόνο δεν μείωσαν τον πλούτο αυτής της ομάδας, αλλά αντίθετα της προσέφεραν ευκαιρίες για να τον αυξήσει κατακόρυφα. Επιβεβαιώθηκε δηλαδή ότι την κρίση πληρώνουν οι φτωχοί για να γίνονται οι πλούσιοι πλουσιότεροι…

Συγκεκριμένα από 42,5% στην κορύφωση της κρίσης το 2008 το μερίδιό της στον παγκόσμιο πλούτο αυξήθηκε στο 50,1% φέτος. Οι εκατομμυριούχοι του πλανήτη κατέχουν έτσι συνολικά όλοι μαζί περί τα 140 τρισ. δολάρια. Στην ομάδα αυτή υπάρχει μάλιστα και μια υποομάδα παρά πολύ πλούσιων ανθρώπων η οποία πενταπλασιάστηκε σε σχέση με τα πρώτα χρόνια μετά το 2000. Καθένας από αυτούς τους σκανδαλωδώς πλούσιους έχει περιουσία μεγαλύτερη των 50 εκατ. δολαρίων.

Μιλάμε δηλαδή για υπερ-συσσώρευση πλούτου που λιμνάζει στα θησαυροφυλάκια ή κρύβεται σε φορολογικούς παραδείσους τη στιγμή που είναι φανερό ότι οι κάτοχοί του δεν πρόκειται να τον χρησιμοποιήσουν ποτέ κατά τη διάρκεια της ζωής τους . Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για το απόγειο της ανθρώπινης ματαιοδοξίας αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Αν αυτός ο αμύθητος πλούτους είχε επενδυθεί θα μπορούσε να σώσει από την εξαθλίωση δισεκατομμύρια συνανθρώπους μας που δίνουν καθημερινή μάχη για ένα πιάτο φαγητό και για λίγο καθαρό πόσιμο νερό προκειμένου να κρατηθούν στη ζωή.

Στην εποχή του αχαλίνωτου καπιταλισμού και του νεοφιλελευθερισμού έννοιες όπως δικαιοσύνη και αναδιανομή του πλούτου είναι πέρα από κάθε συζήτηση. Υπό την έννοια αυτή οι διαβεβαιώσεις του Επιτρόπου Μοσχοβισί στο Ευρωκοινοβούλιο ότι θα χτυπηθούν οι φορολογικοί παράδεισοι με αφορμή τα «Paradise Papers» είναι για γέλια, όταν τέτοιοι παράδεισοι στήνονται μέσα σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης όπως για παράδειγμα το Λουξεμβούργο και η Ιρλανδία.

Στο πλαίσιο αυτό καταλαβαίνει κανείς το πραγματικό νόημα της δήλωσης του Αδωνη Γεωργιάδη ότι όταν το κράτος υπερφορολογεί τότε οι πολίτες αντλούν το δικαίωμα να «προστατεύουν» τα εισοδήματά τους από τις εγχώριες φορολογικές αρχές στέλνοντας τα σε φορολογικούς παραδείσους. Φαντάζομαι ότι κάποιος θα βρέθηκε από τη Νέα Δημοκρατία να εξηγήσει στον ασυγκράτητο αντιπρόεδρο ότι και αυτοί που κάνουν υπερ-συσσώρευση κεφαλαίων κρύβοντάς τα, την «υπερ-φορολόγηση» μπορεί να θέλουν να αποφύγουν…

Η έρευνα της Credit Suisse επισημαίνει ότι οι μεγαλύτεροι χαμένοι του διευρυνόμενου εισοδηματικού χάσματος στην ανθρωπότητα είναι οι νέοι. Ελάχιστοι από αυτούς θα καταφέρουν, σύμφωνα με την έρευνα, να κάνουν κάποια περιουσία στη διάρκεια της ζωής τους. Στην Ελλάδα των μνημονίων και της αέναης λιτότητας επειδή είναι σοβαρός ο κίνδυνος οι νέοι να πεινάσουν ή να δουλεύουν για ένα πιάτο φαγητό, μεταναστεύουν μετατρέποντας τη σε χώρα γερόντων που επειδή δεν υπάρχουν εισφορές για να στηρίξουν τις συντάξεις τους αυτές -χρόνο με το χρόνο- καταλήγουν να είναι ένα απλό φιλοδώρημα.