Αντί για «χτύπημα στα σκοτεινά κυκλώματα», η υπόθεση Ριχάρδου εξελίσσεται σε βαρύ πλήγμα για την εικόνα της Ελλάδας ως κράτους Δικαίου - και μάλιστα σε πλήγμα με πρωθυπουργική «σφραγίδα». Το γεγονός ότι οι αστυνομικές και δικαστικές Αρχές οδήγησαν στη φυλακή κατηγορουμένους για αδίκημα που δεν στοιχειοθείται αποτελεί ατόπημα για σύγχρονο κράτος που σέβεται τους νόμους του και (αυτο)δεσμεύεται από αυτούς. Το τεκμήριο αθωότητας και ο σεβασμός στην προσωπική ελευθερία, υπέρτατο αγαθό των ανθρώπων μαζί με τη ζωή και την ακεραιότητά τους, επιβάλλουν ενδελεχή και ψύχραιμη έρευνα πριν προφυλακιστεί οιοσδήποτε κατηγορούμενος.

Η Δικαιοσύνη δεν πρέπει να παρασύρεται από τις πιέσεις και τη δημοσιότητα - και οφείλουμε εμείς οι ίδιοι να προστατεύουμε τους λειτουργούς της απέναντι στον κίνδυνο να ενεργούν ως όμηροι των πολιτικών εντυπώσεων και του δημοσίου θορύβου. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, υπό το βάρος αυτό, προφυλακίστηκαν οκτώ άτομα για λαθρεμπορία με βάση μία μαρτυρική κατάθεση, για να αποδειχτεί στη συνέχεια ότι δεν συνέτρεχε το αδίκημα. Στη συνέχεια, υπήρξε ασφαλώς επαινετέα η στάση της ανακρίτριας, που αναγνώρισε αμέσως το σφάλμα: η εμμονή σε ένα λάθος που αποστερεί την ελευθερία ανθρώπων είναι πλάνη «χείρων της πρώτης».

Το τραύμα στο κράτος Δικαίου από την υπόθεση Ριχάρδου καθίσταται έτι βαρύτερο εξαιτίας της απαράδεκτης στάσης του πρωθυπουργού, που όχι μόνο κατονόμασε τον κατηγορούμενο αλλά προεξόφλησε την ενοχή του - και μάλιστα αποδίδοντάς του ότι «είχε ξεζουμίσει δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες» μας, πράγμα εντελώς άσχετο με την κατηγορία της λαθρεμπορίας που αντιμετώπιζε. Είναι δύσκολο να αποφύγει κανείς τη σκέψη ότι οι πρωθυπουργικές δηλώσεις βάρυναν στην απόφαση προφυλάκισης.

Και αυτό ακριβώς είναι που δεν γίνεται ανεκτό σε ένα κράτος Δικαίου, αυτό για το οποίο έχει καταδικαστεί στο παρελθόν η Ελλάδα από Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων: το να προκαταλαμβάνει ο παντελώς αναρμόδιος επικεφαλής της εκτελεστικής εξουσίας την κρίση της Δικαιοσύνης. Το ότι ο κ. Τσίπρας το έπραξε για να πολιτικολογήσει ανέξοδα, ενώ κρινόταν η ελευθερία ανθρώπων, απλώς προσθέτει στο θεσμικό ατόπημα και την απόχρωση του ηθικού ελλείμματος της κυβέρνησής του.