Πολλά και διάφορα συζητούνται με ζέση, ξαφνικά, στη δημόσια σκηνή για τα ενδεχόμενα ενός «διαλόγου» με την Άγκυρα. Αφού συγχαρούμε εκείνους τους εκλεκτούς πολιτικούς, που αποφάσισαν-στην πραγματικότητα αναγκάστηκαν, λόγω δυσμενών εξελίξεων - να ασχοληθούν σήμερα με αυτό το θέμα, και αφού θεωρήσουμε δεδομένο, ότι ορθώς αναζητείται πάντοτε από την Αθήνα μία κατ’ αρχήν μη -πολεμική ρύθμιση της υπόθεσης, ας μας επιτραπεί να θυμίσουμε κάτι: 

Από τη δεκαετία ’80,με εκκίνηση στο Νταβός, η Αθήνα αποδέχεται την αξία μίας ειρηνικής συζήτησης με την Άγκυρα για θέματα που αφορούν το νομικό καθεστώς στο Αιγαίο, με στόχο την αναζήτηση κοινών τόπων εκεί όπου αυτό μπορεί να είναι εφικτό και νόμιμο και ρεαλιστικό. Όσοι όμως, υποστήριξαν - έως και σήμερα το κάνουν - την άποψη του «διαλόγου» και όσοι εξ’ αυτών επί δεκαετίες χαρακτηρίζουν περίπου ως «πολεμοχαρείς» τους καταγγέλλοντες τις άγονες και ζημιογόνες πολιτικές «κατευνασμού» της Τουρκίας, θέλουν να «ξεχνούν» κάτι βασικό: 

Η Τουρκία ΟΥΔΕΠΟΤΕ παρουσίασε πρόταση για διάλογο με την Ελλάδα. Της ζητούσε πάντα να προσέλθει για τη συζήτηση μίας «ατζέντας» τουρκικών ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΩΝ. Αυτός ήταν και ο λόγος για τον όποιον ΟΛΕΣ οι ελληνικές κυβερνήσεις ΣΤΑΜΑΤΗΣΑΝ το «διάλογο», όποτε αυτός επιχειρήθηκε. Νταβός 1 από Ανδρ.Παπανδρέου και συνομιλίες Παπούλια-Γιλμάζ, Νταβός 2 από Κ.Μητσοτάκη, «αναθεωρητική» πολιτική Κ.Σημίτη-Γ.Α.Παπανδρέου, προσπάθειες «βελτίωσης» των διμερών σχέσεων από Κ.Καραμανλή, Αντ.Σαμαρά και Αλ.Τσίπρα, όλα τούτα δεν οδήγησαν ποτέ στον «διάλογο», αφού η Άγκυρα όχι μόνο διατήρησε, άλλα και αύξησε τις μονομερείς «απαιτήσεις» της έναντι της Ελλάδας. 

Έτσι, σήμερα, πολλοί και διάφοροι συζητούν στην πολιτική σκηνή της Αθήνας περί των νομικών προϋποθέσεων ενός «διαλόγου» με την Τουρκία, αλλά το πώς θα εννοούσε σήμερα η άλλη πλευρά, η Τουρκία, διαδικαστικά και κατά περιεχόμενο ένα «διάλογο» με την Ελλάδα, αυτό δεν λαμβάνεται υπ’ όψη από τους φιλοτίμως προβληματιζόμενους Έλληνες πολιτικούς. Κουβέντα να γίνεται, λοιπόν, αλλά για το «δια ταύτα», ουδέν. Μάλλον ισχύει εδώ, το «μόνοι μας τα λέμε, μόνοι μας τα ακούμε»…