Είναι πολύ εντυπωσιακό το πώς η Ευρωπαϊκή Ενωση αντιμετωπίζει τις εξελίξεις που σημειώνονται στη Μεσόγειο με πρωταγωνίστρια την Τουρκία. Με πρώτο στρατηγικό στόχο την Ελλάδα και την Κύπρο, δύο χώρεςμέλη της Ε.Ε., το ισλαμικό καθεστώς Ερντογάν επιχειρεί να τις «διώξει» με στρατιωτικά μέσα από τις θάλασσες του Αιγαίου και της Ανατ. Μεσογείου, αμφισβητεί εδάφη τους και κινείται ανενόχλητο, με το ευρωατλαντικό σύστημα ασφαλείας αδρανές, αν όχι και υποστηρικτικό. Η Τουρκία, με πρόεδρο έναν νεοχιτλερικού τύπου ταραχοποιό, ο οποίος τρέφει απέχθεια προς τη χριστιανική Δύση, περιφρονεί τη διεθνή έννομη τάξη και δεν διστάζει να εκβιάζει και να απειλεί τρίτες χώρες και διεθνείς οργανι σμούς, δεν αισθάνεται την ανάγκη να δώσει λογαριασμό στην Ε.Ε. και στους «θεσμούς» της, ούτε και στον ΟΗΕ. Τίποτε, όντως, δεν φαίνεται να εμποδίζει σήμερα τον συνεργάτη των τζιχαντιστών της Εγγύς Ανατολής και της Β. Αφρικής και αρχηγό των Αδελφών Μουσουλμάνων, Ταγίπ Ερντογάν, να παίρνει μέρος ακόμη και σε πολεμικές επιχειρήσεις σε εδάφη τρίτων χωρών.

Πρόκειται για ένα μείζον, διεθνές σκάνδαλο, που εκτυλίσσεται με τη Δύση να παρακολουθεί τον μεγαλομανή «χαλίφη» στα πολεμικά έργα του. Και η μεν παγκοσμίου ισχύος Ουάσινγκτον, με το μάτι πάντα καρφωμένο στη Ρωσία, «παίζει» σήμερα κατά τα συμφέροντά της με τον Ερντογάν και ενδιαφέρεται πρώτιστα να διατηρεί στην περιοχή μας και το κατορθώνει ασφαλή τα στρατηγικά πλεονεκτήματα των βάσεών της στην Ελλάδα και να ελέγχει τα Βαλκάνια και τη γραμμή ΣτενώνΣουέζ.

Υποτίθεται, βέβαια, ότι οι ΗΠΑ θα θεωρούσαν εξέλιξη «διαλυτική» για το ΝΑΤΟ έναν ελληνοτουρκικό πόλεμο ή μία «απώλεια» της Τουρκίας. Αλλά για την ώρα αυτό δεν βοηθάει σε τίποτε την Ελλάδα. Η Ευρώπη, όμως, τι «βιολί» παίζει σε αυτή την υπόθεση;

Αν διαβάσει κανείς τα κείμενα που ορίζουν με αποφάσεις Συνθηκών τα θεσμικά όργανα και τους μηχανισμούς της Ε.Ε. για την ενίσχυση της διεθνούς ασφάλειας και της Ενωσης, θα εντυπωσιαστεί. Η περίφημη ΚΕΠΠΑ (Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφαλείας) δεν διαθέτει μόνιμο στρατό, αλλά βασίζεται σε ad hoc δυνάμεις των χωρώνμελών. Διαθέτει όμως μια ισχυρή γραφειοκρατία, με τη διπλωματική δράση της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Εξωτερικής Πολιτικής να διαθέτει 140 αντιπροσωπίες και γραφεία σε όλο τον κόσμο για την προστασία των αξιών και συμφερόντων της Ε.Ε. Από το 1999 λειτουργεί ο θεσμός του ύπατου εκπροσώπου της ΚΕΠΠΑ, ενώ το 2001 συγκροτήθηκε η Επιτροπή Πολιτικής Ασφαλείας (ΕΠΑ) για την άσκηση πολιτικού ελέγχου και στρατηγικής διεύθυνσης των επιχειρήσεων διαχείρισης κρίσεων. Προτεραιότητα η ασφάλεια της Ενωσης. Εντυπωσιακό θεσμικό «οπλοστάσιο», εντυπωσιακός γραφειοκρατικός πλούτος.

Από όλο αυτό το πολυδάπανο, σε εγκαταστάσεις και μισθούς, και γενναιόδωρο σε διακηρύξεις σύστημα παράγεται για την ώρα μια έγγραφη αποδοκιμασία των παραβιάσεων του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας από την Τουρκία. Και ουδέν έτερον. Ο Ερντογάν, μία πρωτότυπη φιγούρα σε ρόλο μεθυσμένου πειρατή της Καραϊβικής με ισλαμικό μανδύα και κεντημένο επάνω του έναν πράσινο αγκυλωτό σταυρό, κάνει «ό,τι του καπνίσει» στη Συρία, στο Αιγαίο, στην Ανατολική Μεσόγειο και στη Λιβύη με πολεμικές παρεμβάσεις και απειλές με το Ναυτικό και την Αεροπορία και με αποστολές και επιχειρήσεις παραστρατιωτικών οργανώσεων υπό τα όμματα των επιφανών αξιωματούχων της ΚΕΠΠΑ και του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου (Κορυφής).

Η πραγματικότητα δείχνει, λοιπόν, ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση κατασκευάζει επί χάρτου μια «κοινή εξωτερική πολιτική», η οποία δεν υφίσταται, και ενδιαφέρεται για τη «διατήρηση της ειρήνης» χωρίς να κάνει τίποτε γι’ αυτό. Μάλλον το κάνουν αυτό οι κεφαλές της Ε.Ε. για να μην εμφανίζονται ξεδιάντροπα ενδιαφερόμενες μόνο για το χρήμα και αδιάφορες για πολιτικές «αξίες» οικουμενικών διαστάσεων.
Ο μεγάλος «νταής» της Ανατολής, Ταγίπ Ερντογάν, το έχει αντιληφθεί φυσικά αυτό και βιάζεται να κάνει τις «δουλειές» του στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο πριν τύχει και ξυπνήσει καμιά ώρα η ΝΑΤΟϊκή Ε.Ε. και καταλάβει τι εστί στ’ αλήθεια τουρκοισλαμικός εθνικισμός σήμερα.