Πώς πέρασαν έτσι τα χρόνια ; Πώς κύλισε ο καιρός τόσο γρήγορα μετά τον Β’ Πόλεμο και δεν μας έφτασαν ούτε εβδομήντα χρόνια για να νοικοκυρέψουμε τον πολύπαθο τόπο μας ; Κι’ όμως, συνέβη αυτό το καταπληκτικό : Δεν μάς έφτασαν επτά δεκαετίες ειρήνης για να δουλέψουμε όπως έπρεπε, ώστε να εξασφαλίσουμε στην κοινωνία μας ένα Κράτος της προκοπής, ένα Δημόσιο στην υπηρεσία των πολιτών, μια ομαλή οικονομική ζωή με διασφαλισμένα τα στοιχειώδη δημόσιου συμφέροντος αγαθά, ένα πολιτικό σύστημα ικανό να διαχειρίζεται ορθολογικά τις τρέχουσες υποθέσεις της καθημερινότητας μας. Τελευταίο μεταπολεμικό κατόρθωμα, η κακοποίηση της πολλά υποσχόμενης Μεταπολίτευσης, που βαριά τραυματισμένη, κατέληξε σε πλήρες φαλιμέντο . Φτάσαμε έτσι με αργό και βαρύ το βήμα μας έως στο 2020 και στην Ελλάδα μας δεν έχουμε ακόμα αποφασίσει, ποιο παραγωγικό μοντέλο μας ταιριάζει μετά την καταστροφή του προηγούμενου, πώς θα ξαναζήσει η μαραμένη ελληνική γεωργία, ποιό θα έπρεπε να είναι το σωστό φορολογικό σύστημα, ποιά ελληνικά πρέπει να διδάσκονται στα σχολεία ,ποιά τα προγράμματα σπουδών και οι εξετάσεις στην Εκπαίδευση, πώς πρέπει να εισάγονται αξιολογικά οι απόφοιτοι λυκείων στα πανεπιστήμια, πώς και πότε θα αποκτήσει η χώρα τα αναγκαία συγκοινωνιακά δίκτυα για την κάλυψη όλων των ηπειρωτικών και νησιωτικών περιοχών, πότε θα αναδιοργανωθούν τα διαρκώς πάσχοντα δημόσια νοσοκομεία, ποιο θα ήταν το σωστό ασφαλιστικό σύστημα, πότε θα γίνουν τα απαραίτητα αντιπλημμυρικά έργα σε κέντρο και περιφέρεια, για να μην πνίγονται οι Ελληνες όταν βρέχει πολύ, πότε θα λήξει το αίσχος της νομιμοποίησης των αυθαιρέτων οικοδομών , πώς θα πρέπει να χρηματοδοτούνται τα διαρκώς χρεωμένα πολιτικά κόμματα, ποιές πρέπει να είναι οι σχέσεις Κράτους-Εκκλησίας, πώς θα διασφαλιστεί η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, πότε άραγε θα διαπιστωθεί αν είναι, ή δεν δύναται να είναι , η χώρα μας «ευρωπαϊκή» ;

Τις πταίει γι’ αυτή την απίστευτη εθνική αργοπορία, για όλα αυτά τα τραγικά ελλείμματα ;Κάποιοι μας καταράστηκαν; Μήπως κάποιοι ξένοι ζήλεψαν τις ομορφιές μας και μάς μάτιασαν ; Διάγνωση έκανε, πάντως, πριν από 150 χρόνια ο λαμπρός, Εμμανουήλ Ροϊδης για την εξήγηση του εθνικού κακού :

«Επιμένω να θεωρώ το πολιτικόν μας πρόβλημα ως εγκείμενον εις την ανικανότητα πάσης ελληνικής κυβερνήσεως να συμβιβάσει την διατήρησιν της πλειοψηφίας μετά της εκτελέσεως των όσα πανθολογουμένως επιβάλλει το κοινόν καλόν. Η προφανής και ανοικονόμητος αντίθεσις, η υφισταμένη μεταξύ του συμφέροντος της χώρας και του συμφέροντος των αντιπροσώπων αυτής είναι η πηγή και τούτου, όπως παντός άλλου κακού.»

Πικρά αυτά τα λόγια του Εμμανουήλ Ροϊδη για τους πολιτικούς. Και ακόμα πιο πικρό είναι να διαπιστώνει κανείς πόσο βάρος έχουν τα λόγια του στον παρόντα χρόνο.