«Το να δολοφονήσεις κάποιον είναι έγκλημα, εκτός εάν το κάνεις μαζικά». Αυτή είναι η ρήση ενός σπουδαίου άνδρα της εποχής του η οποία όμως ήταν 231 χρόνια πριν, δηλαδή κατά την διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης. Κανείς δεν θα περίμενε να ισχύει η ρήση αυτή το 2020, έστω και μεταφορικά.

Κι’ όμως στην χώρα που ανθεί η «φαιδρά πορτοκαλέα» (για να δανειστώ την φράση ενός καλού συναδέλφου),φαίνεται πως κάνουμε ότι μπορούμε για να το πραγματοποιήσουμε. Με λογική ακολουθία, δεν μπορεί διαφορετικά να εξηγηθεί η τουλάχιστον ανεύθυνη συμπεριφορά μερίδας συμπολιτών μας, να καταφεύγουν στις ιδιαίτερες πατρίδες τους προκειμένου να αποφύγουν τον κοροναϊό, να κατακλύζουν πάρκα, παραλίες και παντός είδους ανοιχτούς χώρους προκειμένου να συλλέξουν ήλιο και να αποφύγουν τον εγκλεισμό. Βλέπετε στην χώρα μας 200 από τις 365 μέρες του έτους χιονίζει, οπότε είναι κάπως λογικό.

Τι και αν ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός έχει κινητοποιηθεί προκειμένου να αποτρέψει την εξάπλωση του ιού πριν να φτάσουμε σε επίπεδα Ιταλίας – Ισπανίας; Τι και αν σύσσωμη η ιατρική κοινότητα μας εκλιπαρεί να αποφύγουμε τις άσκοπες μετακινήσεις; Δηλαδή ναπροστατέψει τις ευπαθείς ομάδες και εν γένει το κοινωνικό σύνολο. Όχι. Που να ξέρουν αυτοί άλλωστε…

Ο γνήσιος νεοέλληνας που σέβεται και τιμά αυτόν τον τίτλο, θα κάνει την ανοιξιάτικη βόλτα του σαν να μην τρέχει τίποτα, σαν να είναι ένα ακόμη Σάββατο, σαν να μην έχουν πεθάνει 13 συνάνθρωποί μας. Θα κάνει όλους τους υπόλοιπους, που ευλαβικά τηρούν τις απαγορεύσεις, να αισθάνονται πως κάτι δεν κάνουν καλά. Να αισθάνονται πολίτες δεύτερης κατηγορίας, μειωμένης αντίληψης και μειωμένης ελευθερίας.

Και το σημαντικότερο, σε μεγάλο βαθμό ακυρώνουν τον αγώνα δρόμου των ηρώων γιατρών και νοσηλευτών που όλες αυτές τις μέρες, και ποιος ξέρει για πόσο καιρό ακόμη, πασχίζουν και παλεύουν για την ζωή, όπως άρτια υπογράμμισε ο καθηγητής, Σωτήρης Τσιόδρας.

Όσο και αν προκαλεί εντύπωση όμως, το περισσότερο αξιοθρήνητο δεν είναι αυτό καθαυτό. Είναι το γεγονός πως όλοι αυτοί οι επικίνδυνοι τύποι, γιατί για επικινδύνους πρόκειται, με καμία έκπτωση στο νόημα της λέξης, είναι οι ίδιοι που κατά δεκάδες εξαφάνισαν αντισηπτικά, γάντια, οινοπνεύματα, μάσκες και χαρτιά υγείας από τα ράφια των σουπερ μάρκετ, και είναι οι ίδιοι που σε περίπτωση που νοσήσουν αυτοί ή κάποιο συγγενικό τους πρόσωπο το οποίο ενδεχομένως να ανήκει και στις λεγόμενες ευπαθείς ομάδες (πράγμα που ειλικρινά απεύχομαι) θα είναι εκείνοι που θα σπεύσουν να κρίνουν και να κατακρίνουν το σύστημα υγείας που δεν ήταν κοντά στον πολίτη. Εδώ ακριβώς έγκειται και το σημείο που το λογικό τέμνεται με το παράλογο.

Το σημείο που η ανευθυνότητα αναβαθμίζεται σε νόσο αυτόφωτη και δια βίου. Διότι δεν γίνεται να είναι τόσο δύσκολο σε κάποιον να αντιληφθεί πως ουσιαστικά «οπλοφορεί» και πως είναι πολλαπλά επικίνδυνος επειδή το όπλο του που είναι γεμάτο σφαίρες, δεν μπορεί να τοελέγξει ο ίδιος, αλλά πως πυροβολεί από μόνο του χωρίς καμία διάκριση.

Ο Νίκος Χαρδαλιάς το έθεσε σε πολύ σωστή βάση όταν ανοήτως ρωτήθηκε στην χθεσινή συνέντευξη Τύπου για το αν τίθεται θέμα ελέγχου των πολιτών.

Προφανώς και το ελληνικό κράτος, και κάθε κράτος που θέλει να λέγεται κράτος, είναι εκείνο που σε τέτοιες περιπτώσεις είναι αρμόδιο και πρέπει να λαμβάνει όλα τα απαραίτητα μέτρα από την στιγμή που μερίδα πολιτών ζει σε κάποιο παράλληλο σύμπαν και που αντιμετωπίζει την υφιστάμενη κατάσταση λες και συμβαίνει σε κάποιο μακρινό εξωπλανήτη.

Να υπενθυμίσουμε μόνο πως από την γειτονική Ιταλία μας χωρίζει μόνο μια θάλασσα. Προφανώς λοιπόν από μια ενδεχόμενη καθολική απαγόρευση της κυκλοφορίας να επηρεαστεί ένας τεράστιος αριθμός πολιτών που τηρούν τα μέτρα, αλλά από την άλλη αν το καλοσκεφτούμε, συνήθως αυτό γίνεται στην χώρα μας. Ας είναι.