Η πολιτική «πασαρέλα» στον ΣΥΡΙΖΑ για τη διεκδίκηση της αρχηγίας έχει ενδιαφέρον. Ή τουλάχιστον θα έπρεπε να έχει, διότι στη χώρα αναζητείται αξιωματική αντιπολίτευση.

Στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες η αντιπολίτευση -και δη η αξιωματική- είναι απαραίτητη για προφανείς λόγους. Υπάρχει βέβαια και η άποψη ότι αν η αντιπολίτευση είναι σαν τον ΣΥΡΙΖΑ, που αντιπολιτεύεται όχι την κυβέρνηση αλλά τη χώρα, την οποία καταγγέλλει και διασύρει στο εξωτερικό συντασσόμενη με τα fake news Τούρκων, Γερμανών και δουλεμπόρων, καταψηφίζει τις αμυντικές συμφωνίες και τους εξοπλισμούς, θέλει να γκρεμίσει τον φράχτη για να μπουκάρουν τα ταξικά αδέλφια από Αφρική και Ασία που στέλνει ο Ερντογάν, τότε να το ξανασκεφτούμε. Σε κάθε περίπτωση ο προσανατολισμός που θα επιλέξει ο ΣΥΡΙΖΑ θα καθορίσει και το μέλλον του, αν θα μπει σε τροχιά ανάκτησης ποσοστών και ψηφοφόρων ή πολιτικής έκλειψης. Η μία άποψη -οι Τσακαλώτος, Πολάκης και πιο κεκαλυμμένα η Αχτσιόγλουπροκρίνουν αριστερή στροφή (;) του ΣΥΡΙΖΑ, επιστροφή στις ρίζες. Η Έφη Αχτσιόγλου το οριοθέτησε με πιο ευρύ τρόπο: «Από τη ριζοσπαστική Αριστερά, μέχρι το προοδευτικό Κέντρο».

Είναι σαφές ότι η συγκεκριμένη τάση, με όλες τις επιμέρους εσωτερικές ομαδοποιήσεις, προκρίνει την αριστερή ιδεολογική καθαρότητα έναντι των «συμβιβασμών» για την εξουσία. Η άλλη άποψη, που εξέφρασε ο Νίκος Παππάς, τάσσεται υπέρ της προσπάθειας εκπόρθησης του Κέντρου που έχει καταλάβει η κακιά Δεξιά. Το οποίο Κέντρο (το προοδευτικό όμως, όχι όποιο κι όποιο) επικαλέστηκε μεν και η Έφη Αχτσιόγλου, αλλά μάλλον ως γαρνιτούρα και όχι ως κυρίως μενού.

Ας δούμε πώς έχουν τα πράγματα. Στο Κέντρο βρίσκονται οι απαραίτητες εκλογικές δεξαμενές για τη διεκδίκηση της εξουσίας από όποιον χώρο και αν προέρχεται ο διεκδικητής, είτε από δεξιά είτε από αριστερά. Το Κέντρο όμως δεν αρκεί να το επικαλείσαι, ούτε απλά να δηλώνεις κεντρώος ως κόμμα. Το Κέντρο θέλει συγκεκριμένες απαντήσεις σε συγκεκριμένα θέματα, θέλει λύσεις και κυβερνησιμότητα, απεχθάνεται συγκεκριμένες τοξικές και τραμπούκικες συμπεριφορές. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε εκκωφαντικό έλλειμμα στο πρώτο, πλεόνασε στο δεύτερο κι έχασε το Κέντρο. Εξάλλου ποτέ δεν ήταν εκεί το πολιτικό κέντρο βάρους του. Η ΝΔ κινήθηκε στον αντίποδα, επιπλέον κατέγραψε χαώδη διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ στην ικανότητα διακυβέρνησης και κυριάρχησε σε αυτό το εκλογικό κοινό. Ένα κοινό στο οποίο, ενώ δεν έλκεται από ακρότητες και αβεβαιότητες, ο ΣΥΡΙΖΑ έταζε «ανατροπή» και ο Μητσοτάκης «σταθερότητα» και «μπροστά». Υπάρχει και κάτι άλλο, κρίσιμο. Το Κέντρο μπορεί να έχει κάποια γενικά χαρακτηριστικά, αλλά δεν είναι στατικό. Προτεραιότητες, ιεραρχήσεις και ανάγκες αλλάζουν αναλόγως της συγκυρίας και της ατζέντας που θέτει η ίδια η πραγματικότητα. Το σημερινό Κέντρο, σε όλη την Ευρώπη, μαζί με τα οικονομικά ζητήματα προτάσσει εξίσου και τα θέματα ασφάλειας, το Μεταναστευτικό (το οποίο εμπεριέχει την ασφάλεια), το ταυτοτικό και άλλα συναφή. Με όρους αριστερής «ανάλυσης» το Κέντρο μετατοπίστηκε δεξιά. Με όρους κοινής λογικής αναζητά λύσεις σε νεοφανή προβλήματα, που δεν μπορεί να δώσει η Αριστερά.

Στο μυαλό του ΣΥΡΙΖ το Κέντρο θα έρεπε να είναι εγγύτερα στον ίδιο και μακριά από τη ΝΔ, στην οποία καταλογίζει… «ακροδεξιά» πολιτική. Ό,τι να ’ναι. Αντί να κάτσει να αναλύσει τι συμβαίνει και τι αλλαγές συντελούνται, συνέχισε να πολιτεύεται με στερεότυπα και συνθηματολογία άλλων εποχών. Το βρήκε στην κάλπη. Τώρα στην πορεία προς την εκλογή προέδρου δείχνει ότι ένα τμήμα του ακόμα δεν έχει αντιληφθεί τι γίνεται και ένα άλλο δεν το ενδιαφέρει να αντιστοιχισθεί με την πραγματικότητα διότι δεν συμφωνεί μαζί της…

Αν συνεχίσουν έτσι, είναι πιθανό στο τέλος της εσωκομματικής διαδικασίας να προκύψει ένας «πλουραλιστικός» ΣΥΡΙΖΑ που θα εκφράζεται με περισσότερα από ένα κόμματα.

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ