Έχουμε γράψει επανειλημμένως ότι η Τουρκία με τη μορφή που τη γνώριζε η Δύση και με το είδος της σχέσης που είχε μαζί της έχει τελειώσει.

Έχει λύσει κάβο και ανοίγεται προς το όραμά της. Να γίνει μία περιφερειακή δύναμη και στις επόμενες δεκαετίες μία από τις τρεις μεγάλες παγκοσμίως. Μπορεί κάποιοι να κουνούν συγκαταβατικά το κεφάλι και ίσως να έχουν δίκιο, όμως σημασία δεν έχει τι πιστεύουν κάποιοι δικοί μας αναλυτές, σχολιαστές και πολιτικοί για την Τουρκία, αλλά το τι πιστεύει αυτή για τον εαυτό της. Διότι με βάση αυτό κινείται και όχι με το τι θα ήθελαν άλλοι. Από τη στιγμή που δεν διστάζει να έρθει στα πρόθυρα οριστικής ρήξης με τις ΗΠΑ και να βάλει ταφόπλακα στις σχέσεις με το Ισραήλ στηρίζοντας ανοιχτά μια τρομοκρατική οργάνωση -και επωμιζόμενη το κόστος που ξέρουν ορισμένοι ότι θα έχει- είναι αφελής η εκτίμηση ότι θα κινηθεί με εποικοδομητική διάθεση απέναντί μας. Η Τουρκία παίζει ένα μεγάλο παιχνίδι με υψηλό ρίσκο, που όμως θεωρεί ότι θα της βγει.

Ο Ερντογάν είχε πει μία κουβέντα στην οποία δεν είχε δοθεί η πρέπουσα βαρύτητα: ότι «η Τουρκία είτε θα κερδίσει είτε θα χάσει εδάφη». Προφανώς, εκτιμά ότι είναι τέτοιες οι τεκτονικές αλλαγές στο διεθνές σύστημα που θα επηρεάσουν και την ίδια αρνητικά, αν δεν λειτουργήσει ενεργητικά προλαβαίνοντας και αντιστρέφοντας τη -κατ’ αυτή- φορά των εξελίξεων.

Διαμηνύει λοιπόν ότι επειδή δεν είναι διατεθειμένη να χάσει εδάφη, εξού και ο αντιαμερικανισμός και ο αντιδυτικισμός, με τον οποίο δείχνει τους εύκολους «ενόχους» της «συνωμοσίας», επαναφέρει επικαιροποιημένο το οθωμανικό όραμα ως δήθεν αντίδραση στους «Σταυροφόρους». Προχθές επανήλθε με τα σύνορα της καρδιάς του, στα οποία συμπεριλαμβάνει και τη Θεσσαλονίκη. Ο πόλεμος κατά της Χαμάς, της οποίας η Τουρκία είναι πολιτικός και κατά πάσα πιθανότητα και επιχειρησιακός σπόνσορας, της ήρθε βολικά για να ρίξει νέα καύσιμα στην ισλαμική στροφή της.

Η αλήθεια είναι ότι και χωρίς τον πόλεμο στο Ισραήλ, η Τουρκία έχει «διαβεί τον Ρουβίκωνα» στο σύνολό της, ως πολιτικό σύστημα και ως κοινωνία μαζί. Ο Ερντογάν απευθύνεται σε ένα μεγάλο μουσουλμανικό ακροατήριο που εκτείνεται από την Αφρική μέχρι την Κεντρική και την Ανατολική Ασία. Και ως υποτιθέμενος εκφραστής αυτού του κόσμου επιχειρεί να επαναδιατυπώσει τη σχέση με τις ΗΠΑ και τη Δύση, επιβάλλοντας τους δικούς του όρους αυτονομίας.

Για κάποιον ανεξήγητο ρόλο η Δύση δείχνει να το συνειδητοποιεί τώρα. Εμείς όμως δεν έχουμε δικαιολογία.

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή στις 31/10