Κάποιοι ίσως να μην ενοχλούνται από την ισλαμοποίηση περιοχών της χώρας και από τις περιπόλους «θρησκευτικής αστυνομίας» στο κέντρο της Αθήνας. Αυτοί οι «κάποιοι» όμως δεν μπορεί να ορίζουν το μέλλον της Ελλάδας

Η καταγραφή έχει σημασία. Ξανά και ξανά. Επειδή scripta manent. Και επειδή είναι απίθανο η ιστορία να καταλήξει ομαλά, έχει σημασία να μην μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι δεν ήξερε, δεν άκουσε, δεν ενημερώθηκε. Διότι κάποτε θα πρέπει να αποδίδονται ευθύνες. Η χώρα, με την περιπέτεια των μνημονίων, έχει υποστεί ίσως τη μεγαλύτερη καταστροφή μεταπολεμικά αν αθροιστούν οι επιπτώσεις -οικονομικές, κοινωνικές, δημογραφικές, ασφαλείας, εθνικής κυριαρχίας, δημοκρατικού ελλείμματος- και κανείς δεν έχει αναλάβει την ευθύνη, ούτε και έχει καταλογιστεί. Ακόμα.

Σε λίγο θα γίνουν περισσότερο από εμφανείς -ήδη φαίνονται, αλλά για λόγους δήθεν πολιτικής ορθότητας αποφεύγεται να αναδειχθούν- και άλλες διαστάσεις οι οποίες θα είναι αδύνατον να αποσιωπηθούν.

Ο εντοπισμός από τις Αρχές παράνομου μετανάστη, μουσουλμανικού θρησκεύματος, αυτοπροσδιοριζόμενου ως «ιμάμη», ο οποίος μαζί με ομοθρήσκους του λειτουργούσε ως «θρησκευτική αστυνομία» ελέγχοντας άλλους μουσουλμάνους, κυρίως γυναίκες, αν τηρούν τους νόμους του Ισλάμ και τον σχετικό ενδυματολογικό κώδικα, είναι εξέλιξη καθόλα αναμενόμενη. Είναι η επόμενη «λογική» φάση, όταν η συγκέντρωση μουσουλμάνων μεταναστών -παράνομων ή μη- σε Δυτικές χώρες υπερβαίνει κάποιους αριθμούς. Και ας μη σπεύσουν κάποιοι, συνήθως οι γνωστοί, να αρχίσουν τα περί «ρατσισμού», αρνητικών στρερεοτύπων κ.λπ.

Αυτό που τώρα ξεκινά στην Ελλάδα έχει συμβεί σε όλες ανεξαιρέτως τις ευρωπαϊκές χώρες όπου υπάρχουν μουσουλμανικές κοινότητες.

Σύμφωνοι, δεν είναι όλα τα μέλη των μουσουλμανικών κοινοτήτων ακραίοι, αλλά οι ακραίοι ιμάμηδες που προβαίνουν σε κήρυγμα μίσους κατά της Δύσης είναι παρόντες σε κάθε μουσουλμανική κοινότητα, σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα. Το μπαράζ τρομοκρατικών επιθέσεων στην Ευρώπη δεν ενέσκηψε στα καλά καθούμενα. Τζαμιά, νόμιμα και παράνομα, που λειτουργούν ως εργαστήρια ριζοσπαστικοποίησης και φυτώρια μίσους, υπάρχουν διάσπαρτα σε όλη τη Γηραιά Ηπειρο. Ομιλίες ιμάμηδων έχουν καταγραφεί, συνομιλίες έχουν υποκλαπεί από τις υπηρεσίες, πρόσωπα έχουν ταυτοποιηθεί. Δεν προκύπτει από πουθενά ότι αυτό που έγινε και γίνεται σε άλλες χώρες δεν θα γίνει στην Ελλάδα.

Η ιδεοληψία είναι θέμα του καθενός. Σταματά όμως να είναι προσωπικό από τη στιγμή που γίνεται πρόβλημα ασφαλείας και διαβίωσης των υπολοίπων. Κάποιοι ίσως να μην ενοχλούνται από την ισλαμοποίηση περιοχών της χώρας και από τις περιπόλους ισλαμικής «θρησκευτικής αστυνομίας» στο κέντρο της Αθήνας. Αυτοί οι «κάποιοι» όμως δεν μπορεί να ορίζουν το μέλλον της Ελλάδας, που τυγχάνει να έχει ιστορία, ταυτότητα και νόμιμους κατοίκους με καταγωγή και πολιτισμική συγκρότηση διαφορετική από εκείνες τού εν λόγω ιμάμη.