Οι «ουρές» από την επίσκεψη του Τούρκου προέδρου Ταγίπ Ερντογάν στην Ελλάδα συνεχίζουν να βγαίνουν εβδομάδες μετά την πραγματοποίησή της και μερικές είναι πολύ μεγάλες… Τόσο, που δεν μπορούν να καμουφλαριστούν.

Η πρόσφατη τοποθέτηση του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου, ο οποίος απαντώντας στις κατηγορίες της κεμαλικής αντιπολίτευσης ότι η κυβέρνηση ανέχεται «την κατάληψη νησιών στο Αιγαίο από τους Έλληνες», προσδιόρισε τους… πιθανούς τρόπους με τους οποίους θα τα πάρει η Τουρκία πίσω (!), δεν ήταν τυχαία, ούτε μία ρητορική υπεκφυγή για να αποκρούσει την πίεση των πολιτικών αντιπάλων. Αντιθέτως, δείχνει ότι υπάρχει σε εξέλιξη πολύ συγκεκριμένος σχεδιασμός για να διεκδικήσει η Άγκυρα 16 έως 25 νησίδες και νησιά, ορισμένα εκ των οποίων κατοικημένα.

«Πρέπει να αποφασίσουμε πώς θα επιλύσουμε αυτά τα προβλήματα συζητώντας με την Ελλάδα. Ή να τα επιλύσουμε μέσω διπλωματίας, ή να προσφύγουμε στο Διεθνές Δικαστήριο, ή να στείλουμε στρατό και να πάρουμε τα νησιά» είπε ο Τσαβούσογλου και απ' όλα αυτά πρέπει να συγκρατηθεί η «πονηρή» αναφορά στο Διεθνές Δικαστήριο.

Η πάγια θέση της Ελλάδας είναι ότι η μόνη διαφορά προς επίλυση με την Τουρκία είναι το θέμα της υφαλοκρηπίδας για το οποίο προτείνεται η προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, κάτι το οποίο η Άγκυρα μέχρι τώρα αρνείται. Ο λόγος είναι ότι θεωρεί πως έχει περισσότερα να κερδίσει επιδιώκοντας διμερή διάλογο, πιέζοντας και απειλώντας ταυτόχρονα στρατιωτικά τη χώρα μας ώστε να υποχωρεί, βάζοντας διαρκώς νέες διεκδικήσεις στο τραπέζι και δημιουργώντας τετελεσμένα. Άρα, γιατί να πάει στη Χάγη για την υφαλοκρηπίδα, αφού μπορεί να «κερδίζει» εντωμεταξύ περισσότερα διά της βίας και διά της απειλής χρήσης βίας, φορτώνοντας την ατζέντα με καινούργιες μονομερείς διεκδικήσεις;

Και ξαφνικά ο Τσαβούσογλου βάζει στη «συζήτηση» το Διεθνές Δικαστήριο, όχι όμως για την υφαλοκρηπίδα, αλλά για ελληνικά νησιά…

Η αναφορά δεν έγινε απλά για να γίνει. Η Άγκυρα γνωρίζει, όπως όλοι, ότι στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης μπορεί να κατατίθενται από τους διαδίκους νομικά επιχειρήματα σε σχέση με τις ερμηνείες του Διεθνούς Δικαίου, Διεθνών Συνθηκών, νομολογιών κ.λπ., αλλά οι αποφάσεις στις πλείστες των περιπτώσεων ενσωματώνουν και πολιτικά υποκειμενικά κριτήρια. Η Τουρκία μόνο να κερδίσει έχει, εφόσον διεκδικεί ελληνικά νησιά. Αν θέσει π.χ. θέμα για 25 νησίδες (αν όχι για… 152 που έχει αναφέρει ο Ερντογάν) και κερδίσει 15, 10 ή 5, κερδισμένη θα βγει, πολύ περισσότερο αν αυτές είναι σε κρίσιμα σημεία στο αρχιπέλαγος.

Η Ελλάδα, από την άλλη, μόνο χαμένη θα βγει, αφού στην υποτιθέμενη περίπτωση που δεχόταν μια τέτοια προσφυγή θα έθετε στην κρίση τρίτων, του Διεθνούς Δικαστηρίου, την κυριαρχία της επί εθνικού εδάφους. Είναι αδιανόητο ακόμα και ως σκέψη, για οποιαδήποτε κυβέρνηση, να παίξει στα ζάρια εθνικό έδαφος.

Επειδή στον κύκλο των συμβούλων του ΥΠΕΞ υπάρχουν ορισμένοι που διαχρονικά φλερτάρουν με μια τέτοια επιλογή, ελπίζουμε να μην εισηγούνται τις εμμονές τους ή τη σκοπιμότητά τους στην κυβέρνηση ως επιλογή.

Ελπίζουμε, επίσης, οι αναφορές Τσαβούσογλου να μην είναι απόρροια σχετικών παρασκηνιακών συζητήσεων κατά την επίσκεψη Ερντογάν εδώ και να μην παρακολουθούμε κάποια ελληνοτουρκικής συμπαραγωγής σκηνοθεσία…

Προδιαγεγραμμένη εθνική καταστροφή με υπογραφή ελληνικής κυβέρνησης δεν θα ανοίξει την πόρτα του φρενοκομείου, αλλά τις πύλες της κολάσεως.