Αν μελετήσουμε τους επίσημους πίνακες της εφορίας με τις δηλώσεις των ιδιοκτητών ατομικών επιχειρήσεων και ελεύθερων επαγγελματιών θα αρχίσουμε να πιστεύουμε ό,τι και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Πως η Ελλάδα δηλαδή είναι μια απολύτως κατεστραμμένη χώρα με εξαθλιωμένους οικονομικά ανθρώπους, που ψάχνουν μια θέση κάτω από τον ήλιο. Πλην προφανώς των μισθωτών, που μάλλον αποτελούν τη μεγαλοαστική τάξη της χώρας. Αν μάλιστα υπολογίσουμε ότι στην Ελλάδα γενικώς περιορισμένες είναι σε αριθμό οι μεγάλες εισηγμένες εταιρείες, ενώ βρίθει από μικρομεσαίες, ατομικού χαρακτήρα, επιχειρήσεις και δεσπόζουν οι ελεύθεροι επαγγελματίες, τότε η εντύπωσή μας θα γίνει ακόμη πιο βάναυση.

Για του λόγου το αληθές, ας δούμε τα νούμερα. Οι δηλώνοντες ελεύθεροι επαγγελματίες ή οι έχοντες ατομική επιχείρηση είναι στο σύνολό τους 366.787. Από αυτούς οι 268.027… πεινούν, αφού δεν ντρέπονται να δηλώνουν ετήσιο εισόδημα μέχρι 10.000 ευρώ. Δηλαδή λιγότερα από 900 ευρώ τον μήνα. 34.454 δηλώνουν μέχρι 15.000 ευρώ τον μήνα. Φτάνουν δηλαδή το χιλιάρικο. 20.623 έχουν μια αξιοπρέπεια και δηλώνουν από 15.000-20.000. 21.188 αποτελούν μια σημαντική μερίδα που δηλώνουν 20.000-30.000. Πλησιάζουν δηλαδή την πραγματικότητα. Και στα πιο πάνω επίπεδα, τα νούμερα των εχόντων πέφτουν εντυπωσιακά όσο τα ποσά ανεβαίνουν.

Πιο συγκεκριμένα: 14.463 δηλώνουν από 30.000-50.000, 6.333 από 50.000- 100.000, 1.359 φορολογούμενοι αποτολμούν να δηλώσουν 100.000-200.000 ευρώ και οι ελάχιστοι 340 από 200.000 και πάνω. Ας φανταστούμε ποια και πόσα επαγγέλματα εντάσσονται στις κατηγορίες των ελεύθερων επαγγελματιών και των ιδιοκτητών ατομικών επιχειρήσεων, για να κατανοήσουμε το μέγεθος της απάτης. Ας δούμε και τι σημαίνει αυτό: Όση δημοσιονομική πειθαρχία και να υπάρχει στις κρατικές δαπάνες, το κόστος του κράτους το πληρώνουν μερικοί. Βασικά οι μισθωτοί και οι μεγάλες εταιρείες, με τις δεύτερες να έχουν ποικίλους τρόπους φοροαποφυγής, αλλά και μεγαλύτερο πλαίσιο ελέγχου, τουλάχιστον όσες από αυτές -οι περισσότερες- είναι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο. Τα συλλογικά έξοδα, για παιδεία, υγεία, συγκοινωνίες, τεχνολογίες και όλα αυτά που ζητούν οι περισσότεροι να αυξηθεί το κόστος τους, τα πληρώνουν συγκεκριμένες κατηγορίες του πληθυσμού, όχι οι πιο ισχυρές οικονομικά, με τους υπόλοιπους να δηλώνουν εισόδημα 1.000-1.800 ευρώ τον μήνα. Την εποχή των μνημονίων, όταν όλοι είχαν χάσει το έδαφος κάτω από τα πόδια τους, μπορεί και να ήταν κίνηση επιβίωσης. Σήμερα όμως, αρκετά χρόνια μετά, με συνεχείς μειώσεις φόρων επί κυβέρνησης Μητσοτάκη, η κατάσταση είναι απερίγραπτη.

Ουσιαστικά δεν μπορεί να συνεχιστεί. Αν θέλουμε κράτος, όπως φωνάζουν οι περισσότεροι, σημαίνει ότι αναλογικά με τα εισοδήματά μας θα πληρώνουμε την επάρκεια, τη συγκρότηση και τη λειτουργία του. Όσο περισσότερα τα έσοδά μας και η περιουσία μας τόσο πιο μεγάλο το μέρος των φόρων -που ταυτόχρονα δεν θα πρέπει να είναι ληστρικοί, αλλά λογικοί- που θα πληρώνουμε. Αν μάλιστα είναι δυνατό, το όλο σύστημα των φόρων πρέπει να απλοποιηθεί σε έναν ενιαίο φόρο του 15%. Το σπορ της φοροδιαφυγής στην Ελλάδα θα πρέπει επιτέλους να αντιμετωπιστεί οριστικά και δομικά. Η λύση είναι οι σύγχρονες τεχνολογίες, με χρήση «εργαλείων» τεχνητής νοημοσύνης για τον έλεγχο. Και η διαπόμπευση με ετήσιες λίστες -ονομαστικές και αριθμητικές- ως προς τις απάτες των φοροφυγάδων. Είναι ύψιστη μορφή κοινωνικής δικαιοσύνης και σοβαρότητας του κράτους, αλλά και των πολιτών.

Έτσι θα αποκτήσουμε και πραγματικά στατιστικά για το εισόδημα και το μερίδιο ευημερίας των Ελλήνων, ώστε να ξέρουμε πού βρισκόμαστε…

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 30/5