ΣΥΡΙΖΑ: Αριστερή «σέχτα» ή ανοιχτό κόμμα;
Η εσωκοµµατική διαδικασία στην αξιωµατική αντιπολίτευση µπορεί να ολοκληρώνεται αύριο µε την εκλογή νέας ηγεσίας, αλλά τα «απόνερα» των καταγγελιών αφήνουν πίσω τους ένα κύριο, δοµικό και στρατηγικό ερώτηµα για τον χαρακτήρα του κόµµατος
Η εσωκοµµατική διαδικασία για την εκλογή νέας ηγεσίας στην αξιωµατική αντιπολίτευση εξελίσσεται µε υψηλή ένταση.
Αύριο, Κυριακή, κορυφώνεται και ολοκληρώνεται µε τη δεύτερη ψηφοφορία µεταξύ των δύο επικρατέστερων υποψηφίων, Κασσελάκη και Αχτσιόγλου. Στη συνέχεια, µέσα στις επόµενες εβδοµάδες, θα δούµε αν θα επικρατήσουν φυγόκεντρες ή κεντροµόλες τάσεις στο σύστηµα ΣΥΡΙΖΑ. Αν δηλαδή θα έχουµε και σε ποια έκταση διασπάσεις. Κρίσιµες περιοχές έντασης προβλέπεται να είναι στο κυρίαρχο πλέον ενδεχόµενο της εκλογής Κασσελάκη η αποχώρηση ή η αποποµπή του συστήµατος Τζανακόπουλου, που δεν είναι απαραίτητο ότι θα συµπεριλάβει και την ίδια την Εφη Αχτσιόγλου και το περιβάλλον της επονοµαζόµενης εσωκοµµατικής αντιπολίτευσης των «53+», χωρίς να είναι επίσης απαραίτητο να αφορά τον Ευκλείδη Τσακαλώτο. Στο έτερο ενδεχόµενο, της εκλογής Αχτσιόγλου, «κόκκινη περιοχή» χαρακτηρίζεται η αποποµπή του συστήµατος Πολάκη, χωρίς αυτό να συµπεριλαµβάνει τον ίδιο τον Στ. Κασσελάκη, που άλλωστε έχει ήδη δηλώσει ότι θα παραµείνει στο κόµµα ακόµα και αν έρθει δεύτερος στην εσωκοµµατική διαδικασία. Θολό είναι το τοπίο, παρά τις «σκληρές δηλώσεις» εναντίον Κασσελάκη και της «new age» Αριστεράς, για το τι θα επιλέξει να κάνει η επονοµαζόµενη «παλιά φρουρά» του Συνασπισµού, Σκουρλέτης, Φίλης και λοιποί, µε ισχυρό ενδεχόµενο να παραµείνουν στο κόµµα συνεχίζοντας να ασκούν «αριστερή αντιπολίτευση». Ο ι ε π ι λογ έ ς η ρ ω ι κ ής εξό δ ου α π ό τον ΣΥΡΙΖΑ πάντως επηρεάζονται από µια σειρά παραµέτρους. Πρώτον, από το προηγούµενο του 2015, µε την αποχώρηση του Π. Λαφαζάνη και σχεδόν του 70% του στελεχιακού δυναµικού του κόµµατος, που θέλησαν να ακολουθήσουν έναν πιο «κοµµουνιστικό» δρόµο και, αφού διήλθαν µια πολιτική έρηµο, βρέθηκαν στα αζήτητα της πολιτικής Ιστορίας.
∆εύτερον, από την ύπαρξη της, προσωποκεντρικής πάντως, Πλεύσης Ελευθερίας, εντός του Κοινοβουλίου µάλιστα, της Ζωής Κωνσταντοπούλου, που πολύ θα ήθελε να υποδεχθεί έναν «εισοδισµό» από «ανυποχώρητους αριστερούς» από τον ΣΥΡΙΖΑ, βουλευτές και στελέχη, αυξάνοντας την επιρροή και την προοπτική του πολιτικού σχήµατος που έχει τη βαριά σφραγίδα της. Τρίτον, από τη σύγκλιση του πολύπειρου στα κοµµατικά και το παρασκήνιο Νίκου Παππά στο πλευρό του Στ. Κασσελάκη, ο οποίος Παππάς, όπως οι κινήσεις του έχουν δείξει, έχει ανακτήσει το κύρος του και την παρεµβατικότητά του στο εσωκοµµατικό τοπίο και µπορεί να παίξει τον ρόλο της «γέφυρας» ανάµεσα σε αντιµαχόµενες πλευρές και τάσεις, ενισχύοντας την κεντροµόλα και πιο συνεκτική δυναµική την επόµενη ηµέρα. Η εσωκοµµατική διαδικασία στην αξιωµατική αντιπολίτευση µπορεί να ολοκληρώνεται αύριο µε την εκλογή νέας ηγεσίας, αλλά τα «απόνερα» των καταγγελιών, των χειρισµών και του σκιώδους και σε πολλές περιπτώσεις «σκοτεινού» παρασκηνίου των τελευταίων εβδοµάδων, ειδικά µετά την εντυπωσιακή είσοδο του Στ. Κασσελάκη στην κούρσα της διαδοχής του Αλ. Τσίπρα, αφήνουν πίσω τους ένα κύριο, δοµικό και στρατηγικό ερώτηµα για τον χαρακτήρα του κόµµατος της αξιωµατικής αντιπολίτευσης: Τι είναι τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ;
Μια αριστερή «σέχτα» ή ένα ανοιχτό, δηµοκρατικό κόµµα, όπως αυτοκαθορίζεται; Αν δούµε τις αντικειµενικά ατυχείς πολιτικά δηλώσεις της Εφης Αχτσιόγλου το βράδυ της πρώτης Κυριακής των εσωκοµµατικών εκλογών, συνδυασµένες µε εχθρικές τοποθετήσεις στα νέα δεδοµένα, µετά την εµπλοκή Κασσελάκη, από Τσακαλώτο, Σκουρλέτη, Φίλη και στελέχη της «αριστερής αντιπολίτευσης» απέναντι και στον Αλ. Τσίπρα, τότε θα πιστέψουµε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει «ιδιοκτήτες» και βασικούς µετόχους µε προσήλωση σε µια δογµατική Αριστερά της παράδοσης των προηγούµενων δεκαετιών. Αυτός ο δογµατισµός και η αίσθηση «φωτισµένης δεσποτείας», που έχει ως αποστολή να εκπολιτίσει τους πολίτες και τις χαµηλές εισοδηµατικά τάξεις, ώστε να διεκδικήσουν µια καλύτερη ζωή και κουλτούρα, θυµίζουν εν πολλοίς «σέχτα». Το ίδιο και η αντίθεση που προβλήθηκε σχετικά µε τη µετα-πολιτική και την πολιτική. Στην Αριστερά ο ορισµός των εννοιών έχει πολύ µεγαλύτερη σηµασία από τη ∆εξιά. Από την άλλη πλευρά, η δήλωση του προβάλλοντος τη «new age» Αριστερά Στ. Κασσελάκη µετά τη συνάντησή του µε τον Ν. Παππά στο περιστύλιο της Βουλής και τη συµφωνία τους για κοινή πορεία -«Είµαστε η πατριωτική Αριστερά, που εκτείνεται από το προοδευτικό Κέντρο µέχρι την Αριστερά»- παραπέµπει σε ένα πολυτασικού τύπου, ανοιχτό κόµµα. ∆εν λαµβάνει υπόψη δηλαδή την πορεία της αριστερής εναλλακτικής, που κινήθηκε από το ΚΚΕ Εσωτερικού στον Συνασπισµό του Ν. Κωνσταντόπουλου και τελικά στον ΣΥΡΙΖΑ του Αλαβάνου. Την Αριστερά του περίφηµου 3% δηλαδή. Λαµβάνει υπόψη όµως τις παραµέτρους της «κυβερνώσας Αριστεράς» του Αλ. Τσίπρα, αλλά και την προσπάθεια του πρώην προέδρου τα τελευταία χρόνια από τα έδρανα της αξιωµατικής αντιπολίτευσης να δροµολογήσει ένα προγραµµατικό και στελεχιακό «άνοιγµα» προς την εν γένει Κεντροαριστερά και το ΚΙΝ.ΑΛ./ ΠΑΣΟΚ, παίρνοντας τη «ρεβάνς» σε επικοινωνιακό αρχικά επίπεδο και πολιτικό στη συνέχεια τόσο σε σχέση µε την αντιπολίτευση στον Αλ. Τσίπρα εντός ΣΥΡΙΖΑ όσο και απέναντι στους «αυτάρεσκους» σοσιαλδηµοκράτες του κ. Ανδρουλάκη.
Το κατά πόσον ο ΣΥΡΙΖΑ θα παραµείνει εµµονικός στην αριστερή «σέχτα», που δηλώνει ιδιοκτήτριά του, ή θα µετεξελιχθεί σε δηµοκρατική, προοδευτική παράταξη δεν θα κριθεί µόνον από την αυριανή διαδικασία εκλογής. Αλλά και από το Συνέδριο του Νοεµβρίου και την εξέλιξη του καταστατικού του, ως προς τις αρµοδιότητες της Κεντρικής Επιτροπής, που θυµίζουν το καθεστώς των σοβιέτ…
Δημοσιεύτηκε στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ στις 23/9
Αύριο, Κυριακή, κορυφώνεται και ολοκληρώνεται µε τη δεύτερη ψηφοφορία µεταξύ των δύο επικρατέστερων υποψηφίων, Κασσελάκη και Αχτσιόγλου. Στη συνέχεια, µέσα στις επόµενες εβδοµάδες, θα δούµε αν θα επικρατήσουν φυγόκεντρες ή κεντροµόλες τάσεις στο σύστηµα ΣΥΡΙΖΑ. Αν δηλαδή θα έχουµε και σε ποια έκταση διασπάσεις. Κρίσιµες περιοχές έντασης προβλέπεται να είναι στο κυρίαρχο πλέον ενδεχόµενο της εκλογής Κασσελάκη η αποχώρηση ή η αποποµπή του συστήµατος Τζανακόπουλου, που δεν είναι απαραίτητο ότι θα συµπεριλάβει και την ίδια την Εφη Αχτσιόγλου και το περιβάλλον της επονοµαζόµενης εσωκοµµατικής αντιπολίτευσης των «53+», χωρίς να είναι επίσης απαραίτητο να αφορά τον Ευκλείδη Τσακαλώτο. Στο έτερο ενδεχόµενο, της εκλογής Αχτσιόγλου, «κόκκινη περιοχή» χαρακτηρίζεται η αποποµπή του συστήµατος Πολάκη, χωρίς αυτό να συµπεριλαµβάνει τον ίδιο τον Στ. Κασσελάκη, που άλλωστε έχει ήδη δηλώσει ότι θα παραµείνει στο κόµµα ακόµα και αν έρθει δεύτερος στην εσωκοµµατική διαδικασία. Θολό είναι το τοπίο, παρά τις «σκληρές δηλώσεις» εναντίον Κασσελάκη και της «new age» Αριστεράς, για το τι θα επιλέξει να κάνει η επονοµαζόµενη «παλιά φρουρά» του Συνασπισµού, Σκουρλέτης, Φίλης και λοιποί, µε ισχυρό ενδεχόµενο να παραµείνουν στο κόµµα συνεχίζοντας να ασκούν «αριστερή αντιπολίτευση». Ο ι ε π ι λογ έ ς η ρ ω ι κ ής εξό δ ου α π ό τον ΣΥΡΙΖΑ πάντως επηρεάζονται από µια σειρά παραµέτρους. Πρώτον, από το προηγούµενο του 2015, µε την αποχώρηση του Π. Λαφαζάνη και σχεδόν του 70% του στελεχιακού δυναµικού του κόµµατος, που θέλησαν να ακολουθήσουν έναν πιο «κοµµουνιστικό» δρόµο και, αφού διήλθαν µια πολιτική έρηµο, βρέθηκαν στα αζήτητα της πολιτικής Ιστορίας.
∆εύτερον, από την ύπαρξη της, προσωποκεντρικής πάντως, Πλεύσης Ελευθερίας, εντός του Κοινοβουλίου µάλιστα, της Ζωής Κωνσταντοπούλου, που πολύ θα ήθελε να υποδεχθεί έναν «εισοδισµό» από «ανυποχώρητους αριστερούς» από τον ΣΥΡΙΖΑ, βουλευτές και στελέχη, αυξάνοντας την επιρροή και την προοπτική του πολιτικού σχήµατος που έχει τη βαριά σφραγίδα της. Τρίτον, από τη σύγκλιση του πολύπειρου στα κοµµατικά και το παρασκήνιο Νίκου Παππά στο πλευρό του Στ. Κασσελάκη, ο οποίος Παππάς, όπως οι κινήσεις του έχουν δείξει, έχει ανακτήσει το κύρος του και την παρεµβατικότητά του στο εσωκοµµατικό τοπίο και µπορεί να παίξει τον ρόλο της «γέφυρας» ανάµεσα σε αντιµαχόµενες πλευρές και τάσεις, ενισχύοντας την κεντροµόλα και πιο συνεκτική δυναµική την επόµενη ηµέρα. Η εσωκοµµατική διαδικασία στην αξιωµατική αντιπολίτευση µπορεί να ολοκληρώνεται αύριο µε την εκλογή νέας ηγεσίας, αλλά τα «απόνερα» των καταγγελιών, των χειρισµών και του σκιώδους και σε πολλές περιπτώσεις «σκοτεινού» παρασκηνίου των τελευταίων εβδοµάδων, ειδικά µετά την εντυπωσιακή είσοδο του Στ. Κασσελάκη στην κούρσα της διαδοχής του Αλ. Τσίπρα, αφήνουν πίσω τους ένα κύριο, δοµικό και στρατηγικό ερώτηµα για τον χαρακτήρα του κόµµατος της αξιωµατικής αντιπολίτευσης: Τι είναι τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ;
Μια αριστερή «σέχτα» ή ένα ανοιχτό, δηµοκρατικό κόµµα, όπως αυτοκαθορίζεται; Αν δούµε τις αντικειµενικά ατυχείς πολιτικά δηλώσεις της Εφης Αχτσιόγλου το βράδυ της πρώτης Κυριακής των εσωκοµµατικών εκλογών, συνδυασµένες µε εχθρικές τοποθετήσεις στα νέα δεδοµένα, µετά την εµπλοκή Κασσελάκη, από Τσακαλώτο, Σκουρλέτη, Φίλη και στελέχη της «αριστερής αντιπολίτευσης» απέναντι και στον Αλ. Τσίπρα, τότε θα πιστέψουµε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει «ιδιοκτήτες» και βασικούς µετόχους µε προσήλωση σε µια δογµατική Αριστερά της παράδοσης των προηγούµενων δεκαετιών. Αυτός ο δογµατισµός και η αίσθηση «φωτισµένης δεσποτείας», που έχει ως αποστολή να εκπολιτίσει τους πολίτες και τις χαµηλές εισοδηµατικά τάξεις, ώστε να διεκδικήσουν µια καλύτερη ζωή και κουλτούρα, θυµίζουν εν πολλοίς «σέχτα». Το ίδιο και η αντίθεση που προβλήθηκε σχετικά µε τη µετα-πολιτική και την πολιτική. Στην Αριστερά ο ορισµός των εννοιών έχει πολύ µεγαλύτερη σηµασία από τη ∆εξιά. Από την άλλη πλευρά, η δήλωση του προβάλλοντος τη «new age» Αριστερά Στ. Κασσελάκη µετά τη συνάντησή του µε τον Ν. Παππά στο περιστύλιο της Βουλής και τη συµφωνία τους για κοινή πορεία -«Είµαστε η πατριωτική Αριστερά, που εκτείνεται από το προοδευτικό Κέντρο µέχρι την Αριστερά»- παραπέµπει σε ένα πολυτασικού τύπου, ανοιχτό κόµµα. ∆εν λαµβάνει υπόψη δηλαδή την πορεία της αριστερής εναλλακτικής, που κινήθηκε από το ΚΚΕ Εσωτερικού στον Συνασπισµό του Ν. Κωνσταντόπουλου και τελικά στον ΣΥΡΙΖΑ του Αλαβάνου. Την Αριστερά του περίφηµου 3% δηλαδή. Λαµβάνει υπόψη όµως τις παραµέτρους της «κυβερνώσας Αριστεράς» του Αλ. Τσίπρα, αλλά και την προσπάθεια του πρώην προέδρου τα τελευταία χρόνια από τα έδρανα της αξιωµατικής αντιπολίτευσης να δροµολογήσει ένα προγραµµατικό και στελεχιακό «άνοιγµα» προς την εν γένει Κεντροαριστερά και το ΚΙΝ.ΑΛ./ ΠΑΣΟΚ, παίρνοντας τη «ρεβάνς» σε επικοινωνιακό αρχικά επίπεδο και πολιτικό στη συνέχεια τόσο σε σχέση µε την αντιπολίτευση στον Αλ. Τσίπρα εντός ΣΥΡΙΖΑ όσο και απέναντι στους «αυτάρεσκους» σοσιαλδηµοκράτες του κ. Ανδρουλάκη.
Το κατά πόσον ο ΣΥΡΙΖΑ θα παραµείνει εµµονικός στην αριστερή «σέχτα», που δηλώνει ιδιοκτήτριά του, ή θα µετεξελιχθεί σε δηµοκρατική, προοδευτική παράταξη δεν θα κριθεί µόνον από την αυριανή διαδικασία εκλογής. Αλλά και από το Συνέδριο του Νοεµβρίου και την εξέλιξη του καταστατικού του, ως προς τις αρµοδιότητες της Κεντρικής Επιτροπής, που θυµίζουν το καθεστώς των σοβιέτ…
Δημοσιεύτηκε στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ στις 23/9
