Για όσους παρακολουθούν τις διεθνείς εξελίξεις, στο πεδίο των τάσεων και των δυναµικών, πέραν της καθηµερινότητας στην επικαιρότητα, είναι σαφές ότι η διαδικασία της απο-παγκοσµιοποίησης στο διεθνές σύστηµα, σε όλες τις εκφάνσεις του, αλλά ειδικά στον χρηµατιστηριακό-οικονοµικό τοµέα και τη γεωπολιτική, εξελίσσεται µε όλο και πιο ραγδαίους ρυθµούς.

Επειτα από µια µακρά περίοδο τριάντα ετών, κατά την οποία ο νεοφιλελεύθερος χρηµατιστηριακός καπιταλισµός της νέας τάξης και η όλο και µεγαλύτερη προβολή του woke δικαιωµατισµού αποτέλεσαν δόγµα, οι συνθήκες έχουν αναστραφεί. Η διαδικασία παγκοσµιοποίησης του τέλους του Ψυχρού Πολέµου, µε µια ∆ύση γεµάτη αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία, δεν κατόρθωσε, όπως και στις αρχές του προηγούµενου αιώνα, ύστερα από µια φάση ευφορίας και προσδοκιών, να µετατρέψει τη διόγκωση της κίνησης χρήµατος στις διεθνείς αγορές σε µια νέα τάξη µεταξύ εθνών, κοινωνιών, φυλών και αυτοκρατορικού τύπου δυνάµεων.

Η ανατροπή των κλασικών αξιών και φιλελεύθερων παραδοχών της ∆ύσης, που συνίσταντο στη διάχυση του πλούτου, την ενίσχυση της µέσης τάξης, ως δύναµης ισορροπίας µεταξύ φτωχών και πλουσίων, και τις δοµές των εθνών, ιδεολογιών, οικογένειας, ταυτοτικών ατοµικών δικαιωµάτων και δηµοκρατικού πλουραλισµού, δεν έφερε έναν καλύτερο κόσµο, ούτε τελικά πέτυχε «το τέλος της Ιστορίας» µε την κυριαρχία µιας παγκόσµιας ∆ύσης. Η παγκοσµιοποίηση µέσω της θεοποίησης ενός καρτέλ παγκόσµιων εταιρειών και τραπεζών δεν έδωσε στους λαούς και τα έθνη -που µετατράπηκαν σε µάζα καταναλωτών- ευφορία, δικαιοσύνη, προοπτική και υπαρξιακή ισορροπία.

Το «παγκόσµιο χωριό» των καρτέλ της τεχνολογίας, των φαρµακευτικών και των funds δεν απέδωσε µια επόµενη ηµέρα καλύτερη από τα εθνικά κράτη, τους συγκροτηµένους λαούς πολιτών, την ενσωµάτωση µέσω της διάχυσης του πλούτου του κλασικού καπιταλισµού. Αντίθετα, οδήγησε και οδηγεί στην κυριαρχία της Κίνας και της Ανατολής, του Ισλάµ, για παράδειγµα, απέναντι στην απορρυθµισµένη ηθικά, ιδεολογικά, οντολογικά και οικονοµικά ∆ύση. Μαζικοποιώντας τις κοινωνίες των πολιτών και υποκαθιστώντας τις κυβερνήσεις και τις πολιτειακές δηµοκρατίες των εθνών από δίκτυα παγκόσµιων εταιρειών και γκρουπ επενδυτικών τραπεζών, µέσω διαδικασιών «δηµιουργικής καταστροφής», η ∆ύση υπηρέτησε το µεγαλείο και το όραµα του πλέον µαζικού κοµµουνιστικού κόµµατος του πλανήτη. Αυτού που µε παγιωµένες δοµές εξουσίας και διακυβέρνησης διαχειρίζεται την Κίνα.

Η «µήτρα» αυτής της απεθνικοποιηµένης, αντικοινωνικής ∆ύσης, που πίστεψε ότι θα έχει την κυριαρχία, όχι τόσο στον όγκο όσο στην κίνηση και τη διάχυση του χρήµατος, µέσω µιας ψηφιακής υπερδοµής, ιδιοκτησίας παγκόσµιων ιδρυµάτων και όχι πολιτειακών οντοτήτων, το µόνο που έχει καταφέρει είναι η απορρύθµιση και η παρακµή των δυτικών κοινωνιών, η υπερχρέωση των κρατικών προϋπολογισµών και η συγκέντρωση υπέρογκου αντίστοιχα πλούτου σε ιδιωτικά ιδρύµατα και συµφέροντα, που ούτε µπορούν να κάνουν επενδύσεις παραγωγικές, αλλά ούτε φορολογούνται, για να επιστρέψει ένα µέρος αυτού του πλούτου στις κοινωνίες, ώστε να περιορίσει το χάσµα των ανισοτήτων που έχει δηµιουργηθεί.

Η φάση της απο-παγκοσµιοποίησης ξεκίνησε από το «βαθύ κράτος» των ΗΠΑ, την ιντελιγκέντσια της συνέχειας του καπιταλισµού, και προσδιορίστηκε στην ανακήρυξη της Κίνας ως απειλής και πόλου εµπορικού και οικονοµικού ανταγωνισµού. Οι ΗΠΑ καθυστέρησαν την κίνησή τους αυτή, µε αποτέλεσµα τη θεσµοποίηση και την ισχυροποίηση του οράµατος των BRICS, µε πεδίο εκκίνησης την Ασία και τον παγκόσµιο Νότο. Ακόµα χειρότερα, η πολυµερής Ευρώπη ακόµη και σήµερα καταναλώνεται σε «δολιοφθορές» της διαδικασίας απο-παγκοσµιοποίησης, µε κύκλους ισχύος και επιρροής κεντρικών της κρατικών οντοτήτων να θεωρούν ότι η προνοµιακή σχέση µε την Κίνα, σε µια πολιτική ίσων αποστάσεων από τις ΗΠΑ, θα τους δώσει προνόµιο ισχύος και υποκατάστασης του πλουτισµού τους.

Στην Ελλάδα, που δεν βγήκε καθόλου κερδισµένη από την περίοδο της παγκοσµιοποίησης, µε αποτέλεσµα τελικά στην αρχή της προηγούµενης δεκαετίας να βρεθεί σε κατάσταση χρεοκοπίας, ο χρόνος που κυλά είναι κρίσιµος. Η ευθύνη του σηµερινού πρωθυπουργού και όχι κάποιου επόµενου, λόγω των στενών περιθωρίων που υπάρχουν εκ των συνθηκών, είναι τεράστια. Θα πρέπει να κηρύξει εθνικοποίηση, υπό την έννοια του εθνοκεντρισµού και της αυξηµένης αυτάρκειας.

Η Ελλάδα χρειάζεται παραγωγική βάση, στοχευµένες ξένες επενδύσεις, νέα διάρθρωση της οικονοµίας, της κοινωνικής συγκρότησης και της κρατικής λειτουργίας, ταυτότητα που δεν µπορεί να µη συσχετίζεται µε την παγκόσµια ναυτιλία και πνευµατική τάξη στο ιδεολογικό-ηθικό πεδίο, που θα της δώσει περιεχόµενο, συνοχή, αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία. 

Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά