Μπορεί να φανταστεί κάποιος ότι ο απόφοιτος της ∆ιπλωµατικής Ακαδηµίας της χώρας όταν µε τον βαθµό του ακολούθου αναλαµβάνει υπηρεσία αµείβεται µε µόλις 760 ευρώ; Κι όµως αυτό συµβαίνει. Μπορεί να φανταστεί κάποιος ότι οι αξιωµατούχοι µας στις πρεσβείες του εξωτερικού δεν δικαιούνται έξοδα παραστάσεως, τουλάχιστον στο επίπεδο µιας ισχυρής χώρας στην καρδιά της Ευρώπης όπως η Ελλάδα; Κι όµως συµβαίνει. Άκουσε κάποιος περί µιας «Ατζέντας 2030» για το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, ανάλογης, µέχρι κάποιο βαθµό φυσικά, µε τις αντίστοιχες δοµικές πρωτοβουλίες και δράσεις του υπουργείου Άµυνας; Φυσικά όχι.

Η Ελλάδα υπολογίζει όλο και περισσότερο στη διεθνή πολιτική της και στην ισχυρή παρουσία της στον κόσµο, είτε µιλάµε για επενδύσεις είτε για στρατηγικές και περιφερειακές συµµαχίες. Παρ’ όλα αυτά, ενώ οι ειδήσεις για την αναβάθµιση των Ενόπλων ∆υνάµεων ή του υπουργείου Ενέργειας ή του υπουργείου Εσωτερικής Ασφαλείας είναι συνεχείς, για το υπουργείο Εξωτερικών είναι ανύπαρκτες. Και διερωτάται κάποιος καλόπιστος παρατηρητής: Πώς είναι δυνατόν η ελληνική πολιτεία και το κεντρικό κράτος να αντιµετωπίζουν µε τόση περιφρόνηση τη διπλωµατική υπηρεσία; Πώς ο πρωθυπουργός για παράδειγµα, που επισκέπτεται τακτικά και κατά περιόδους διάφορα υπουργεία, δεν έβαλε στο πρόγραµµά του και το υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας; Η πολιτική ηγεσία του συγκεκριµένου κυρίαρχης σηµασίας υπουργείου δεν θα ενδιαφερθεί για την ανάταξη, τον εκσυγχρονισµό και την αναβάθµιση της διπλωµατικής παρουσίας στον κόσµο για την Ελλάδα; Τα κόµµατα της αντιπολίτευσης δεν έχουν ορατότητα µε τους αρµόδιους τοµεάρχες τους στο υπουργείο Εξωτερικών και στην κατάσταση που παραµένει; Πώς είναι δυνατόν στελέχη του επιτελείου του πρωθυπουργού να εκτιµούν ότι η ανάταξη της χώρας από τα πλήγµατα της εποχής της χρεοκοπίας σχεδόν έχει ολοκληρωθεί και τώρα αρχίζει µια περίοδος ανάπτυξης για τη χώρα, χωρίς να δίδεται η πρέπουσα σηµασία στην κατάσταση των διπλωµατών και της συνολικής διπλωµατικής υπηρεσίας, κεντρικής και εξωτερικού, από πλευράς κτιρίων και παρουσίας στον κόσµο;

Οι ίδιοι οι διπλωµάτες, που πληροφορούµεθα ότι βρίσκονται ψυχολογικά, ηθικά και υπηρεσιακά σε µελαγχολία και πλήρη απόγνωση για τον υποβιβασµό που έχει υποστεί το υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας και οι ίδιοι, γιατί δεν µιλούν; Γιατί δεν διαµαρτύρονται; Γιατί δεν πιέζουν την πολιτική ηγεσία τους και το πρωθυπουργικό γραφείο; Υπάρχει µια πραγµατικότητα που πρέπει να αφορά όλους. Το υπουργείο Εξωτερικών έχει µείνει στην εποχή της οικονοµικής χρεοκοπίας. Είτε δούµε το θέµα από πλευράς αµοιβών και κλίµατος στους διπλωµάτες καριέρας. Είτε το δούµε από πλευράς αριθµού πρεσβειών και προξενείων στον κόσµο. Είτε το δούµε από την πλευρά της επάρκειας προσωπικού είτε στην κεντρική υπηρεσία είτε στην υπηρεσία εξωτερικού, η απογοήτευση είναι δεδοµένη.

Οι Έλληνες διπλωµάτες κινούνται στα σαλόνια της παγκόσµιας διπλωµατίας ως «πένητες» έναντι των συναδέλφων τους από άλλες χώρες. Και όχι µόνο τις κεντρικές, που θα ήταν µέχρι κάποιου βαθµού λογικό, αλλά ακόµη και σε σχέση µε τις βαλκανικές ή τις τριτοκοσµικές. Ας σκεφθούµε ότι ακόµη και οι γόνοι των διπλωµατών έχουν πάψει πλέον να ενδιαφέρονται για καριέρα στη διπλωµατική υπηρεσία, σύµφωνα µε την οικογενειακή τους παράδοση. Η υποβάθµιση του υπουργείου Εξωτερικών δεν είναι καθόλου λογική ή εύλογη υπό τις παρούσες πλέον συνθήκες του κρατικού προϋπολογισµού. Ας σταµατήσει επιτέλους αυτή η ντροπή για την Ελλάδα!