Το να παρουσιάζεται ένα σχέδιο νόμου περίπου 1500 σελίδων , που αφορά μια σειρά άσχετων ρυθμίσεων με την απλοϊκού τύπου εξήγηση ότι αυτά αποτελούν προαπαιτούμενα για να «κλείσει» η τρίτη αξιολόγηση , είναι από μόνον του κάτι ανάρμοστο για μια ευρωπαϊκή δημοκρατία. Όταν το θηριώδες αυτό νομοσχέδιο εισάγεται με την διαδικασία του επειγόντως και μελετάται ή συζητείται με συνοπτικές διαδικασίες μόνον και μόνον για να ψηφισθεί από την δεδηλωμένη πλειοψηφία , αποτελεί στην κυριολεξία εκτροπή του Κοινοβουλευτικού πολιτεύματος.

Ο λόγος φυσικά για το νομοσχέδιο –σκούπα με τα πρώτα περίπου πενήντα προαπαιτούμενα από τα εν συνόλων 87 της τρίτης αξιολόγησης. Μεταξύ αυτών ότι μπορεί να φαντασθεί κάποιος : ιδιωτικοποιήσεις, κτηματολόγιο, όροι για την ίδρυση επιχειρήσεων , οικογενειακά επιδόματα , το καθεστώς για την κήρυξη απεργίας, νέα καζίνο , το πλαίσιο και το ωράριο για τα φαρμακεία και ποιος ξέρει τι άλλο.

Είναι πολύ φυσικό ότι τελικά κανείς δεν γνωρίζει στο Ελληνικό κοινοβούλιο τι ψηφίσθηκε στο σύνολο με αυτό τον νόμο-σκούπα. Ούτε οι βουλευτές πλειοψηφίας και αντιπολίτευσης .Ούτε ο ίδιος ο πρωθυπουργός που έχει την συνολική ευθύνη για την διακυβέρνηση της χώρας.

Με τα δεδομένα αυτά στην καλύτερη περίπτωση η Ελλάδα αποτελεί μια «δημοκρατία α λα καρτ». Σε μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση μια Δημοκρατία που έχει πάψει να λειτουργεί ως τέτοια. Είναι μια Δημοκρατία σε πτώση. Ένα Κοινοβούλιο , το Ελληνικό, που έχει «εν τοις πράγμασι» ακυρωθεί. Αυτά που συνέβησαν το τελευταίο 24ωρο δεν είναι κάτι καινούργιο. Δεν είναι μια ιδιαιτερότητα της κυβέρνησης συνασπισμού ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Δεν είναι κάτι που συμβαίνει στην προσπάθεια να ανακτήσει η χώρα την πρόσβαση στις διεθνείς αγορές χρήματος.

Στη διάρκεια της μακρόχρονης περιόδου των Μνημονίων διαφορετικές κυβερνήσεις ως προς την σύνθεση των κομμάτων που τα συγκροτούσαν αλλά και τα πρόσωπα που τις χαρακτήρισαν κυβέρνησαν -κατ’ εντολή των πιστωτών και της ευρωπαϊκής κεντρικής γραφειοκρατίας – με νομοσχέδια –σκούπα ή προεδρικά διατάγματα , παρακάμπτοντας έτσι το Κοινοβούλιο. Φθάνοντας στο σήμερα το θεσμικό και συνταγματικό πλαίσιο της Ελλάδας έχει καταλήξει σε επίπεδο κύρους αλλά και συγκρότησης κυριολεκτικά «κουρελόχαρτο».

Η έξοδος στις αγορές έτσι μετεξελίσσεται σε αφετηρία μιας άλλης εποχής , που δεν θα σημάνει αναστροφή στο παρελθόν. Είτε με πιο διαλεκτικό τρόπο είτε μέσα από ένα βίαιο ξέσπασμα των πολιτών η Ελλάδα θα ξεπεράσει εξ ‘ ολοκλήρου τα «θέσφατα» του 1974 και με νέο Σύνταγμα και θεώρηση πραγμάτων θα ανακτήσει την δημοκρατική της λειτουργία.