Ο αxταρμάς έφερε την τράκα
«Δεν ξέρουν. Κανείς δεν ξέρει πώς έγινε το κακό. Εγώ ξέρω, εσύ ξέρεις, αυτοί δεν ξέρουν. Τραγωδία και παρωδία περπατούν μαζί, χέρι χέρι»
Ο «ΑΧΤΑΡΜΑΣ» προέρχεται από την τουρκική λέξη aktarma και σημαίνει ανακάτεμα, μπέρδεμα, ανάμειξη.
Χρησιμοποιείται συνήθως με αρνητική έννοια, όταν γίνεται κακή ανάμειξη υλικών, όταν, γενικότερα, αντί να διευθετηθεί μια κατάσταση γίνεται άνω-κάτω και επικρατεί τελικά σύγχυση, αλλιώς μπάχαλο. Κουλουβάχατα είναι μία συνώνυμη σύγχρονη νεοελληνική έκφραση που σημαίνει «άνω-κάτω». Προήλθε από την αντίστοιχη αραβική «κούλου ουάχαντ», που σημαίνει «όλα μαζί ένα». Μια τραγωδία που μετράει, ανισοβαρώς, ήρωες και «μόρτηδες». Μόρτηδες, αυτούς που έχουν τουλάχιστον οκτώ γκόμενες ο καθένας και τις ταΐζουν σουβλάκια για να φτιάξουν κλίμα. «Είναι όλα λίγο αχταρμάς, κυρία μου, το ένα τρένο πίσω από το άλλο, όλα καθυστερημένα». Πάλι καλά που δεν ήταν πολύς ο αχταρμάς και ήταν λίγος. Άγιο είχαμε!
Ο αχταρμάς έφερε την τράκα. Και η τράκα το «αμάν». Κι ακόμα δεν έχει εφευρεθεί μπλάνκο να σβήνει την ξεφτίλα. Τα κομμένα καλώδια, η Μαφία του χαλκού, ένα δίκτυο γυμνό, χωρίς πυρασφάλεια, χωρίς φωτισμό μέσα στα τούνελ, με απενεργοποιημένα φωτοσήματα. Πλιάτσικο και βανδαλισμοί παντού. «Μετά το 2009 το σύστημα κατέρρευσε», είπε κάποιος εργαζόμενος στα τρένα. Δηλαδή, η εικόνα εγκατάλειψης και καταστροφής βασιλεύει 14 χρόνια! Τουλάχιστον. Και δεν είχε πάρει είδηση κανείς μέχρι να γίνει… η τράκα. Οργίζεσαι, απορείς, ρωτάς και η απάντηση ίδια από τους ανθρώπους που η δουλειά τους είναι η ασφάλεια των επιβατών: «Δεν ξέρουμε γιατί δεν δουλεύει το σύστημα». «Δεν ξέρω, ό,τι και να σας πω, δεν ξέρω. Ήταν ένα τρένο που ανέβαινε πάνω και ένα που κατέβαινε. Τώρα, ποιο από τα δύο, δεν ξέρω κι εγώ τίποτα…».
Δεν ξέρουν. Κανείς δεν ξέρει πώς έγινε το κακό. Εγώ ξέρω, εσύ ξέρεις, αυτοί δεν ξέρουν. Τραγωδία και παρωδία περπατούν μαζί, χέρι χέρι. Το μοιραίο τρένο, ο μοιραίος σταθμάρχης, μοιραία τα βαφτίζουμε όλα γιατί, ως γνωστόν, όταν οι ευθύνες γίνονται αχταρμάς, η μοίρα είναι εκείνη που κάθεται στο σκαμνί, ισόβια ένοχη. Τώρα είναι η ώρα του απολογισμού και της ανάληψης ευθυνών, η ώρα της δικαιοσύνης και της τιμωρίας. Με γενική επιταγή και καθολική απαίτηση το «ποτέ ξανά». Παράλληλα, οι εργαζόμενοι στα τρένα έχουν τη δική τους αγωνία: να ανακτηθεί η εμπιστοσύνη στον σιδηρόδρομο. Μάλιστα. Τι ώρα; Ποιον μήνα; Ποια χρονιά;
Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 15/3
Χρησιμοποιείται συνήθως με αρνητική έννοια, όταν γίνεται κακή ανάμειξη υλικών, όταν, γενικότερα, αντί να διευθετηθεί μια κατάσταση γίνεται άνω-κάτω και επικρατεί τελικά σύγχυση, αλλιώς μπάχαλο. Κουλουβάχατα είναι μία συνώνυμη σύγχρονη νεοελληνική έκφραση που σημαίνει «άνω-κάτω». Προήλθε από την αντίστοιχη αραβική «κούλου ουάχαντ», που σημαίνει «όλα μαζί ένα». Μια τραγωδία που μετράει, ανισοβαρώς, ήρωες και «μόρτηδες». Μόρτηδες, αυτούς που έχουν τουλάχιστον οκτώ γκόμενες ο καθένας και τις ταΐζουν σουβλάκια για να φτιάξουν κλίμα. «Είναι όλα λίγο αχταρμάς, κυρία μου, το ένα τρένο πίσω από το άλλο, όλα καθυστερημένα». Πάλι καλά που δεν ήταν πολύς ο αχταρμάς και ήταν λίγος. Άγιο είχαμε!
Ο αχταρμάς έφερε την τράκα. Και η τράκα το «αμάν». Κι ακόμα δεν έχει εφευρεθεί μπλάνκο να σβήνει την ξεφτίλα. Τα κομμένα καλώδια, η Μαφία του χαλκού, ένα δίκτυο γυμνό, χωρίς πυρασφάλεια, χωρίς φωτισμό μέσα στα τούνελ, με απενεργοποιημένα φωτοσήματα. Πλιάτσικο και βανδαλισμοί παντού. «Μετά το 2009 το σύστημα κατέρρευσε», είπε κάποιος εργαζόμενος στα τρένα. Δηλαδή, η εικόνα εγκατάλειψης και καταστροφής βασιλεύει 14 χρόνια! Τουλάχιστον. Και δεν είχε πάρει είδηση κανείς μέχρι να γίνει… η τράκα. Οργίζεσαι, απορείς, ρωτάς και η απάντηση ίδια από τους ανθρώπους που η δουλειά τους είναι η ασφάλεια των επιβατών: «Δεν ξέρουμε γιατί δεν δουλεύει το σύστημα». «Δεν ξέρω, ό,τι και να σας πω, δεν ξέρω. Ήταν ένα τρένο που ανέβαινε πάνω και ένα που κατέβαινε. Τώρα, ποιο από τα δύο, δεν ξέρω κι εγώ τίποτα…».
Δεν ξέρουν. Κανείς δεν ξέρει πώς έγινε το κακό. Εγώ ξέρω, εσύ ξέρεις, αυτοί δεν ξέρουν. Τραγωδία και παρωδία περπατούν μαζί, χέρι χέρι. Το μοιραίο τρένο, ο μοιραίος σταθμάρχης, μοιραία τα βαφτίζουμε όλα γιατί, ως γνωστόν, όταν οι ευθύνες γίνονται αχταρμάς, η μοίρα είναι εκείνη που κάθεται στο σκαμνί, ισόβια ένοχη. Τώρα είναι η ώρα του απολογισμού και της ανάληψης ευθυνών, η ώρα της δικαιοσύνης και της τιμωρίας. Με γενική επιταγή και καθολική απαίτηση το «ποτέ ξανά». Παράλληλα, οι εργαζόμενοι στα τρένα έχουν τη δική τους αγωνία: να ανακτηθεί η εμπιστοσύνη στον σιδηρόδρομο. Μάλιστα. Τι ώρα; Ποιον μήνα; Ποια χρονιά;
Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 15/3
