Προλογικώς αναφέρω ότι δεν έχω τίποτε εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίοι μας εξυπηρετούν, σε ορισμένες δε κατηγορίες εξ αυτών πράγματι θυσιάζονται στην κυριολεξία. Άλλωστε, δεν υπάρχει οικογένεια που να μη διαθέτει στον στενό ή στον ευρύτερο κύκλο της κι έναν δημόσιο υπάλληλο - και η οικογένεια του γράφοντος δεν αποτελεί εξαίρεση. Υπάρχει όμως και μία άλλη μερίδα δημοσίων υπαλλήλων που έχοντας καβαλικέψει τη μονιμότητα δεν δίνουν παρά για την εξυπηρέτηση ημών των βαστάζων. Να, ένα παράδειγμα που μου έτυχε πριν από χρόνια. Πάω σε δημόσια υπηρεσία για να τακτοποιήσω αναπάντεχη υπόθεση. Αφού περιμένω τον υπάλληλο να εξυπηρετήσει με το πάσο του τον προηγούμενο καπνίζοντας και σαχλαμαρίζοντας, έρχεται η σειρά μου. Περιχαρής, προσγειώνομαι απότομα, διότι αφού μου λέει ένα «με συγχωρείτε μια στιγμή», κατευθύνεται προς τις τουαλέτες. Ανθρώπινο. Μόνο που πήρε μαζί του και περιοδικό, για να μου θυμίσει προφανώς το ανέκδοτο που καταλήγει «η γιαγιά κρατάει τους “Financial Times ”, άρα πάει για (μπιπ)».

Έτερο περιστατικό, αυθεντικότατο. Tαλαίπωρος ιδιωτικός υπάλληλος με κατάκοιτο πατέρα -και με επισήμως ανεγνωρισμένη την αναπηρία του- επιχειρεί απεγνωσμένα επί έναν ολόκληρο μήνα να επικοινωνήσει με το τότε IKA -νυν ΕΦΚΑ-, για επείγον συνταξιοδοτικό ζήτημα. Μετά τη συμπλήρωση του μηνός των άκαρπων τηλεφωνημάτων, στα οποία κανένας δεν απαντά, το σηκώνει κάποιος υπάλληλος. Έμπλεος χαράς, ο ενδιαφερόμενος του λέει: «Eπιτέλους, σας βρήκα»! O υπάλληλος απαντάει στον ασφαλισμένο, που μένει εμβρόντητος: «Eίστε πράγματι τυχερός, διότι σήμερα απεργούμε και γι’ αυτό μπορούμε και σηκώνουμε το τηλέφωνο, διότι, όταν έχουμε επισκέπτες, έχουμε πολλή δουλειά και δεν το πιάνουμε όταν χτυπάει»! «Ωραία», ανταπαντά ο ασφαλισμένος. «Έχω αυτή την περίπτωση του πατέρα μου... Mπορείτε να με εξυπηρετήσετε;». «Όχι», είναι η απάντηση του υπαλλήλου, «διότι σήμερα απεργούμε και δεν δουλεύουμε»!!!

Tο θέατρο αυτό του παραλόγου δεν είναι το μοναδικό. Έχω ακούσει φίλο μηχανικό να λέει ότι θα προτιμούσε να κάνει εξαγωγή δοντιού παρά συναλλαγή με την Πολεοδομία! Aσφαλώς και υπάρχουν σήμερα δημόσιοι υπάλληλοι που αντιλαμβάνονται το επαγγελματικό τους χρέος και δεν εκμεταλλεύονται το προνόμιο της μονιμότητας για να καταδυναστεύουν τους πολίτες, να τους ταλαιπωρούν ή να τους απομυζούν. Και ευχόμαστε να είναι οι λίγοι που σηκώνουν το τηλέφωνο όταν απεργούν ή δεν παίρνουν τα «Άπαντα» του Παπαδιαμάντη στην τουαλέτα…

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή»