Το πρόβλημα της ακρίβειας, που ανέδειξε χθες η κυριακάτικη έκδοση της «Απογευματινής», είναι εξαιρετικά σημαντικό, ενώ η εμπειρία διεθνώς έχει αποδείξει ότι είναι δύσκολο στην αντιμετώπισή του.

Πολύ περισσότερο σε μία ελεύθερη αγορά που μόνη λύση είναι η ισόρροπη λειτουργία προσφοράς και ζήτησης και, βεβαίως, ο ανταγωνισμός που προϋποθέτει πολλά και ισάξια από ποιοτικής πλευράς προϊόντα αλλά και υπηρεσίες. Εκτός αυτού, όμως, η αποτελεσματικότητα στην αντιμετώπιση του αντιλαϊκού φαινομένου που είναι ο πληθωρισμός προϋποθέτει και μία οργανωμένη κοινωνία πολιτών, η οποία, διά της καταναλωτικής της δύναμης, μπορεί να κατευθύνει τις τιμές προς το επίπεδο που τη συμφέρει. Τέτοιου είδους δυνατότητες στην Ελλάδα έχει αποδειχθεί ότι δεν διαθέτουμε ως κοινωνία, ενώ και οι όποιοι φορείς για την προστασία των καταναλωτών υπάρχουν δεν έχουν την πρέπουσα στήριξη των ενδιαφερομένων, που είναι οι πολίτες.

Το συγκεκριμένο πρόβλημα, εκτός του ότι είναι διαρκούς επικαιρότητας, αποκτά ιδιαίτερη σημασία, δεδομένου ότι το αντιμετωπίζουν σήμερα και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες, καθώς φαίνεται, επειδή διαθέτουν πιο πειθαρχημένες κοινωνίες, φορείς και παραγωγικές τάξεις, είναι σε θέση να το αντιμετωπίσουν ταχύτερα. Ένα παράδειγμα από το παρελθόν είναι της Γαλλίας, που είχε κατορθώσει σε μία εποχή έκρηξης της ακρίβειας να ρίξει τις τιμές σε περισσότερα από 2.500 προϊόντα μεγάλης κατανάλωσης ως αποτέλεσμα μίας συμφωνίας που είχε υπογραφεί μεταξύ του γαλλικού υπουργείου Οικονομίας και των εμπόρων και βιομηχάνων. Οι οποίοι τίμησαν τη συμφωνία που είχαν κάνει - και η οποία απέβλεπε σε σημαντική πτώση του τιμάριθμου.

Αυτό που επιτεύχθηκε τότε στη συγκεκριμένη χώρα ήταν ότι οι τιμές σε πολλά προϊόντα μειώθηκαν ακόμη και κατά 40%! Κάτι, δε, που θα ευχόμασταν να συμβεί και στη χώρα μας ήταν ότι Γάλλοι έμποροι και βιομήχανοι είχαν αποδυθεί σε έναν αγώνα διαφημιστικής πλειοδοσίας για τις τιμές των προϊόντων τους, προκειμένου να αποδείξουν ότι σέβονται τη συμφωνία που είχαν υπογράψει με την τότε γαλλική κυβέρνηση. Θα μπορούσαμε άραγε να επιτύχουμε κάτι ανάλογο και στην Ελλάδα, όπου η κοινωνία πιέζεται από το αντικοινωνικό φαινόμενο της ακρίβειας; Θα μπορούσαν άραγε οι ντόπιοι έμποροι και βιομήχανοι -μολονότι δεν θεωρούμαστε και βιομηχανική χώρα- να προσέλθουν σε τέτοια συμφωνία;

Σε τελευταία ανάλυση, θα ήταν δυνατόν με χαμηλότερες τιμές, που θα ήταν προς όφελος των καταναλωτών, να αυξανόταν η κατανάλωση προς όφελος των εμπόρων και ειδικώς των επιχειρήσεων τροφίμων…

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή στις 23/10