Προχθές ήταν μία από τις Παγκόσμιες Ημέρες που έχουν καθιερωθεί για να τιμώνται καταστάσεις, συνθήκες, γεγονότα κ.λπ. Ήταν η Παγκόσμια Ημέρα των Ηλικιωμένων. Δεν ξέρω αν ήταν συμπτωματικό, αλλά δημοσιεύτηκε και ένα ρεπορτάζ στους «Τάιμς του Λονδίνου» που ήταν ύμνος στους παππούδες και στις γιαγιάδες για τη συμβολή τους στη φροντίδα των εγγονών και γενικά της οικογένειας. Δεν λες ότι δεν είναι και έκπληξη μια τέτοια παραδοχή σε αγγλοσαξονικό τοπίο, μια και δεν είναι τόσο στενή η σχέση στις οικογένειες σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, αν εξαιρέσεις αυτές του Νότου και ειδικά την Ελλάδα, όπου είναι συχνή η μητρική προτροπή «ζακέτα να πάρεις», που τη σιγοντάρει η γιαγιά με ένα «πάρε και ένα παλτό για καλό και για κακό»!

Αναγνώριζε λοιπόν το ρεπορτάζ της βρετανικής εφημερίδας ότι παππούδες και γιαγιάδες «είναι ένα από τα πιο σημαντικά οικονομικά ιδρύματα της Βρετανίας», υπονοώντας την οικονομική συμβολή τους στα νοικοκυριά «…όχι μόνο με δωρεάν φροντίδα των εγγονών, αλλά και με ρευστό, που καλύπτει τα πάντα, από τα ρούχα για το σχολείο μέχρι την πληρωμή μιας υποθήκης». Τα στατιστικά στοιχεία που παρουσιάζει η εφημερίδα για τη συμβολή αυτή των παππουδογιαγιάδων είναι εντυπωσιακά, διότι δεν περιλαμβάνουν μόνο το ποσοστό της φύλαξης των εγγονών για να δουλεύουν απερίσπαστοι οι γονείς, αλλά και ποσοστά σε οικονομικής φύσεως συμβολή, από την πληρωμή διδάκτρων και την καταβολή ποσών σε υποθήκες έως και παραχώρηση ακίνητης περιουσίας για την οικονομική διευκόλυνση των νοικοκυριών. Ίσως μοιάζει μικρό το ποσοστό του 12% των Βρετανών που λέει ότι υποχρεώθηκε να περιορίσει τις δικές του δαπάνες, για ό,τι αυτό σημαίνει για το βιοτικό του επίπεδο, προκειμένου να έχει τη δυνατότητα της οικονομικής αρωγής στην οικογένεια του γιου ή της κόρης. Το σημαντικό όμως είναι ότι δεν βαρυγκομούν, επιμένοντας ότι δεν θα άλλαζαν τίποτε εφόσον θα ήταν έτσι χρήσιμοι στα παιδιά τους.

Για το ρεπορτάζ αυτό των «Τάιμς» κάποιος έστειλε στην ηλεκτρονική σελίδα της εφημερίδας, αναφερόμενος στο θέμα, επιστολή με τίτλο «Το πραγματικό κόστος τού να είσαι παππούς». Και ανέφερε ότι «η ιδιότητα αυτή δεν έχει σχέση με κάρτες γενεθλίων και κυριακάτικα γεύματα της οικογένειας. Για πολλές οικογένειες, παππούδες και γιαγιάδες είναι το κρυφό δίκτυο ασφαλείας που προσφέρει φροντίδα των εγγονών, ακόμη και βοήθεια στην πληρωμή των λογαριασμών…». Του παιδιού μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί μου, λέμε στην Ελλάδα, που ασφαλώς δεν υπάρχει σε άλλες χώρες, αλλά αντιπροσωπεύει μια ελληνική πραγματικότητα η οποία περνάει από γενιά σε γενιά και έχει εξελιχθεί σε θεμέλιο της οικογένειας. Ίσως μένει στη σκέψη κάθε παππού και κάθε γιαγιάς η απορία που μπορεί να είναι και παράπονο: Όταν θα έχουν φύγει, πόσο και πώς θα τους θυμούνται…

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή