Σε αντίθεση με τη… δαιμονοποίηση που συνήθως επικρατεί, οι δημοσκοπήσεις λένε την αλήθεια. Πάντα λένε την αλήθεια. Όσο και να… διαστρεβλώσει κανείς τους αριθμούς που έρχονται να αποτυπώσουν πραγματικότητες.

Με μια ουσιώδη προϋπόθεση: Να έχει κανείς την ευχέρεια, την καλή προαίρεση και την καθαρή ματιά για να διαβάσει σωστά τις δημοσκοπήσεις. Ώστε να καταλάβει τι πραγματικά θέλουν να του πουν.

Στον επίλογο της τετράμηνης (και κάτι) παράστασης “απόψε αυτοσχεδιάζουμε”, που ζούμε επί διακυβέρνησης “πρώτη φορά Αριστερά”, οι αριθμοί εξακολουθούν να είναι με το μέρος του Αλέξη Τσίπρα. Όχι επειδή δεν έχει παρέλθει ακόμη επαρκής χρόνος, ώστε να φθαρεί ο Πρωθυπουργός. Αλλά επειδή… αυτή είναι η Ελλάδα, που θα έλεγε και ο Κώστας Σημίτης, μεγάλος επιταχυντής της εθνικής διαδρομής προς τη χρεοκοπία.

Αν δεν διαβάσει κανείς προσκετικά και με ειλικρίνεια τον εθνικό ψυχισμό των Ελλήνων, θα ζει σε συννεφάκι ψευδαίσθησης ότι επίκειται η πτώση της… παιδικής χαράς από τη διαχείριση της εξουσίας.

Φυσικά, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Οι Έλληνες μάθαμε να ζούμε με μύθους. Τους οποίους ενίοτε κατασκευάζαμε οι ίδιοι. Και έτσι τους προσαρμόζαμε ο καθένας στις δικές του προτεραιότητες, επιθυμίες και απωθημένα.

Ο μύθος του “χαρισματικού”, σεργιανίζει στα μέρη μας… από πάντα. Και ο Αλέξης Τσίπρας διαθέτει τα επιμέρους logistics, για να μπορεί να ενσαρκώσει για αρκετό καιρό ακόμη τον συγκεκριμένο μύθο. Ειδικά όσο δεν υπάρχει αντίπαλο δέος, όσο απουσιάζει το ηγετικό ισοδύναμο που θα βάλει την κοινωνία σε δεύτερες σκέψεις.

Ένας “φωτογενής” νεαρός Πρωθυπουργός λοιπόν, συνιστά από μόνος του επικοινωνιακό πλεονέκτημα μη διαχειρίσιμης επιρροής. Πολύ περισσότερο όταν κάνει το λογικό, επόμενο βήμα, που θα έκανε στη θέση του όποιος κατανοούσε τις αδυναμίες της ελληνικής κοινωνίας. Τις γκρίζες γωνίες του ψυχισμού των Ελλήνων.

Αυτή τη στιγμή λοιπόν, έτοιμος να υπογράψει τη συμφωνία με τους εταίρους και δανειστές της χώρας, ο Αλέξης Τσίπρας κάνει ουσιαστικά διαχείριση της απόγνωσης των Ελλήνων. Του το… φωνάζουν άλλωστε όλες οι δημοσκοπήσεις. “Τελείωνε… Υπέγραψε”.

Και “διαχείριση της απόγνωσης” σημαίνει πρωτίστως και κυρίως απορρόφηση των κλυδωνισμών (δηλαδή του πολιτικού κόστους) από τη χαώδη απόσταση της προεκλογικής ρητορικής του ΣΥΡΙΖΑ και της ενυπόγραφης άσκησης της εξουσίας μετεκλογικά.

Όλα τα παραπάνω βέβαια, έχουν πεπερασμένη αξία και χρησιμότητα. Έχουν ημερομηνία λήξεως. Φτάνει εκείνοι που μπορούν να προβάλλουν την “άλλη πρόταση”, την εναλλακτική λύση εξουσίας, να αποσυνδεθούν από εικόνες μιζέριας, καταστροφής, τρόμου. Να αφήσουν πίσω τους τα βράχια.

“Εκείνοι”, είναι φυσικά η Νέα Δημοκρατία. Το rebranding της οποίας συνιστά εθνική αναγκαιότητα. Για να την ακούσει ξανά η κοινωνία. Και να πείσει την κοινωνία να την ακολουθήσει. Όχι… στα βράχια. Αλλά στην Ελλάδα του αύριο.