Τέσσερα χρόνια σφύριζε κλέφτικα, λες και δεν βρισκόταν στην αντιπολίτευση αλλά στην εξορία.

«Βρε, πού είναι ο Αλέξης να αρθρώσει μια κουβέντα;», λέγαμε εμείς οι αριστεροί, κάτι άναρθρες κραυγές ακούγαμε μόνο. Ακαταλαβίστικες, αψυχολόγητες, απροσάρμοστες απέναντι στις κοινωνικές προ(σ)κλήσεις των καιρών. Καμία πρόταση, καμία αντίσταση, καμία αντίδραση. Η «επανάσταση» και ο αντίλογος γράφονταν μόνο από κάτι τρολάκια που έσπαγαν τύμπανα και νεύρα, αποκαλώντας τον κοσμάκη «κυρ-Παντελήδες» και «νοικοκυραίους της κακιάς ώρας». Να μας κουνάνε το δάχτυλο επιδεικτικά, να μας απειλούν πως αν δεν συμφωνήσουμε μαζί τους θα μας κάνουν μπλοκ και «ντα», να δημιουργούν κλίμα εμφυλιοπολεμικό με τσιτάτα «ή εμείς ή αυτοί» - «ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν». Ένα διαρκές «Μητσοτάκη γ@μι@ σαι», τσιχλόφουσκα στο στόμα τους, που ο λαός την έφτυσε μαζί με τους εμπνευστές της στην κάλπη των αχρήστων.

Σφύριγμα κλέφτικο και απέναντι σε ένα, δύο, τρία, δεκατρία φάουλ του αντιπάλου, τα οποία θα μπορούσε να μετρήσει και να αξιοποιήσει, διεκδικώντας μια θέση στον ήλιο τον πολιτικό. Σφύριγμα κλέφτικο και σε ζητήματα που καίνε διαχρονικά τα οπίσθιά μας, όπως η Υγεία και η Παιδεία. Σφύριγμα κλέφτικο και στην προοπτική μιας σταθερής πορείας, με πυροτεχνήματα κυβερνήσεων «ανοχής» και «ειδικού σκοπού». Και ύστερα άφησε στην άκρη το σφύριγμα το κλέφτικο και είπε να μας τον σφυρίξει κανονικά, παλικαρίσια, επαναστατικά. Έβαλε στο μάτι την τσέπη του ελεύθερου επαγγελματία, «θα σου ξανανεβάσω τις εισφορές», και την κατακαμένη γούνα της μεσαίας τάξης, που την πέρασε για βιζόν, προαναγγέλλοντας πως θα την κάνει στάχτη με ακόμη βαρύτερη φορολογία. «5.000 ευρώ τον χρόνο βγάζεις, κυρά μου; Πλούσια θεωρείσαι! Τι δεν καταλαβαίνεις;». Έριξε κι ένα σφύριγμα για συνεργασία στον πρώην σύντροφο Γιάνη, μετά της Δημητρούλας του φυσικά, ξυπνώντας μνήμες από τις μαύρες κι άραχνες ημέρες του 2015, κι ακόμη ένα σε… «τοπικά μέσα πληρωμής», ήτοι σε παράλληλα με το ευρώ νομίσματα.

Και μέσα σε όλα τα σφυρίγματα, του έφυγε κι ένα αηδιαστικό, από εκείνα που εκτοξεύουν μαζί και σάλια, στα ορφανά του Κασιδιάρη: τα εξαπατημένα, τα καημένα, τα ευπρόσδεκτα στις αγκάλες της «αριστερής» του φαντασίωσης. Κατά τα λοιπά, έφταιγε η «χούντα του Κούλη», το «καθεστώς της ΝΔ», οι πουλημένοι δημοσιογράφοι, οι στημένες δημοσκοπήσεις, ο βαθιά νυχτωμένος λαός, όλοι και όλα, άπαντες και τα πάντα, εκτός από τον ίδιο και τα συντρόφια του. Συνεχίστε έτσι. Με τον ίδιο ρυθμό, με τον ίδιο σκοπό, με υπεροψία, τοξικότητα, αλαζονεία και βαθιές εμμονές.

Και αν ξαναπάρετε ποτέ την εξουσία, σφυρίξτε μας κλέφτικα…

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 26/5