Αx, αυτό το οκτάxρονο παιδάκι..
Μπας και η ελπίδα βγει από την… Εντατική.
Eιναι πράγματα που δεν τα έχεις δει. Σκηνές που δεν τις έχεις ζήσει. Κι όμως . Όταν τα φέρνεις στον νου, με μάτια κλειστά ή ορθάνοιχτα, δεν μπορείς να τα αντέξεις.
Ακόμη ένας ψυχοπαθής σκότωσε τη γυναίκα του. Επειδή θα τον άφηνε. Επειδή δεν τον ήθελε. Επειδή έτσι γούσταρε. Δεν θα μείνω στην ψυχασθένεια του φονιά, που κανείς δικός του δεν είχε πάρει πρέφα. Ούτε στη βλαχοψυχιά του γείτονα που μόνο για το εκάστοτε κέρατο έχει άποψη σπουδαιοφανή και μύτη λαγωνικού και που σε κάθε φόνο κουτρουβαλιάζεται από τα σύννεφα αναφωνώντας «καλό παιδί», «άξιο παλικάρι», «αγαπημένο ζευγάρι», «ποτέ δεν είχαν δώσει δικαίωμα». Ούτε και στην αδυναμία μιας κακοποιημένης γυναίκας να παλέψει με το κρατικό θεριό της αναλγησίας, βρίσκοντας μόνιμες λύσεις κι όχι χάδια παροδικά.
Θα μείνω στο παιδί. Σε αυτό το οκτάχρονο αγοράκι που είδε τον πατέρα του να κάνει τη μάνα του σουρωτήρι από τις σφαίρες κι ύστερα να αυτοκτονεί. Σ’ αυτό το μωρό που επί πέντε ώρες τριγυρνούσε ολομόναχο, σαν χαμένο, μέσα στο αίμα και τον θάνατο. Σ’ αυτόν τον τραγικό μάρτυρα για τον οποίο η αγάπη ήταν σύντομο μονοπάτι και η λήθη δρόμος μεγάλος κι ανηφορικός που πρέπει να βαδίσει. Και σε αυτόν τον παππού. Που με κομμένη από τον χρόνο και τον πόνο ανάσα ψέλλιζε ξανά και ξανά: «Θα γίνω πατέρας και μάνα μαζί, για όσο μπορώ, για όσο ζήσω…». Κάντε κάτι γι’ αυτόν τον παππού.
Κάντε τα πάντα γι’ αυτό το παιδί. Δεν μας νοιάζει να μας πασάρετε φωτογραφίες από τον γάμο, τα βαφτίσια, τον στρατό, τα μπουζούκια και τις οικογενειακές διακοπές. Δεν μας αφορά η ανάλυση και η θεωρία των απανταχού ειδικών και η ατάκα της κυρα-Τούλας και του κυρ-Νίκου. Δεν μας ενδιαφέρει «πόσο ευτυχισμένοι» ήταν κάποτε, αλλά «πόσο δυστυχισμένοι» θα είναι από εδώ και στο εξής. Για μία μόνο φορά επικεντρωθείτε στο μετά, όχι στο πριν. Ρίξτε τις κάμερες και τα φώτα στην επόμενη μέρα, όχι στην προηγούμενη νύχτα. Μπας και οι ιθύνοντες ξυπνήσουν, μπας και η κοινωνία ευαισθητοποιηθεί, μπας και τα παράπλευρα θύματα αυτής της ιστορίας κάποτε τη γλιτώσουν.
Μπας και η ελπίδα βγει από την… Εντατική.
Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 27/5
Ακόμη ένας ψυχοπαθής σκότωσε τη γυναίκα του. Επειδή θα τον άφηνε. Επειδή δεν τον ήθελε. Επειδή έτσι γούσταρε. Δεν θα μείνω στην ψυχασθένεια του φονιά, που κανείς δικός του δεν είχε πάρει πρέφα. Ούτε στη βλαχοψυχιά του γείτονα που μόνο για το εκάστοτε κέρατο έχει άποψη σπουδαιοφανή και μύτη λαγωνικού και που σε κάθε φόνο κουτρουβαλιάζεται από τα σύννεφα αναφωνώντας «καλό παιδί», «άξιο παλικάρι», «αγαπημένο ζευγάρι», «ποτέ δεν είχαν δώσει δικαίωμα». Ούτε και στην αδυναμία μιας κακοποιημένης γυναίκας να παλέψει με το κρατικό θεριό της αναλγησίας, βρίσκοντας μόνιμες λύσεις κι όχι χάδια παροδικά.
Θα μείνω στο παιδί. Σε αυτό το οκτάχρονο αγοράκι που είδε τον πατέρα του να κάνει τη μάνα του σουρωτήρι από τις σφαίρες κι ύστερα να αυτοκτονεί. Σ’ αυτό το μωρό που επί πέντε ώρες τριγυρνούσε ολομόναχο, σαν χαμένο, μέσα στο αίμα και τον θάνατο. Σ’ αυτόν τον τραγικό μάρτυρα για τον οποίο η αγάπη ήταν σύντομο μονοπάτι και η λήθη δρόμος μεγάλος κι ανηφορικός που πρέπει να βαδίσει. Και σε αυτόν τον παππού. Που με κομμένη από τον χρόνο και τον πόνο ανάσα ψέλλιζε ξανά και ξανά: «Θα γίνω πατέρας και μάνα μαζί, για όσο μπορώ, για όσο ζήσω…». Κάντε κάτι γι’ αυτόν τον παππού.
Κάντε τα πάντα γι’ αυτό το παιδί. Δεν μας νοιάζει να μας πασάρετε φωτογραφίες από τον γάμο, τα βαφτίσια, τον στρατό, τα μπουζούκια και τις οικογενειακές διακοπές. Δεν μας αφορά η ανάλυση και η θεωρία των απανταχού ειδικών και η ατάκα της κυρα-Τούλας και του κυρ-Νίκου. Δεν μας ενδιαφέρει «πόσο ευτυχισμένοι» ήταν κάποτε, αλλά «πόσο δυστυχισμένοι» θα είναι από εδώ και στο εξής. Για μία μόνο φορά επικεντρωθείτε στο μετά, όχι στο πριν. Ρίξτε τις κάμερες και τα φώτα στην επόμενη μέρα, όχι στην προηγούμενη νύχτα. Μπας και οι ιθύνοντες ξυπνήσουν, μπας και η κοινωνία ευαισθητοποιηθεί, μπας και τα παράπλευρα θύματα αυτής της ιστορίας κάποτε τη γλιτώσουν.
Μπας και η ελπίδα βγει από την… Εντατική.
Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 27/5
