Τζολί γεννιέσαι, δεν γίνεσαι
Οι μεγάλες, της παλιοσειράς μου, άντε κι έχουμε την απατηλή ψευδαίσθηση ότι φουσκώνοντας τα πάντα, ξεφουσκώνουμε τον χρόνο
Χειλού: Ψάρι με κύριο χαρακτηριστικό τα μεγάλα φουσκωτά του χείλη - εξού και το όνομα.
Τις έφερναν κάτι ψαράδες στο νησί, «τριτοτέταρτης κατηγορίας, κοίτα το στόμα της, σαν τέρας είναι, δεν τρώγεται με τίποτα, πέτα τη μες στη θάλασσα…». Εδώ και κάποιο διάστημα οι χειλούδες μεταλλάχθηκαν. Έγιναν άνθρωποι, γένους θηλυκού, ανεξαρτήτως ηλικίας, και βγήκαν στη στεριά περιφέροντας τα χείλη-τούμπανο παντού: σε παραλίες και γραφεία, σε κλαμπ και λαϊκές αγορές, σε δρόμους και πλατείες, σε πόλεις και χωριά, σαν φιλήδονα σμήνη έτοιμα να σε ρουφήξουν. Όταν τις βλέπεις αναρωτιέσαι. ΠΟΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ. Κατά πρώτον, αν έχουν καθρέφτη - το τι θα τους έλεγε ο καθρέφτης αν είχε λαλιά εύκολα μπορείς να το συμπεράνεις, όπως ακριβώς και το ποια θα ήταν η κατάληξή του αν είχε τη δυνατότητα να αυτοθρυμματιστεί. Κατά δεύτερον, πόση προσπάθεια καταβάλλουν για να σηκώνουν όλο αυτό το υαλουρονικό οξύ κάθε φορά που ανοιγοκλείνουν το στόμα για να φάνε, να μιλήσουν, να γελάσουν ή απλώς να χασμουρηθούν. Κατά τρίτον, ποιος γιατρός-πλαστικός-αισθητικός δέχεται χωρίς τύψεις να τις με ταμορφώνει από κανονικούς ανθρώπους σε ακανόνιστα όντα - κάτι μεταξύ χειλούς και πάπιας. Κατά τέταρτον, πώς είναι δυνατόν να μη βάζουν τα γέλια (και τα κλάματα) οι φίλες τους, οι άντρες τους, οι πρόγονοι και οι απόγονοί τους. Αλήθεια, ρε κορίτσια, πώς το κάνετε αυτό; Και, κυρίως, γιατί το κάνετε αυτό;
Οι μεγάλες, της παλιοσειράς μου, άντε κι έχουμε την απατηλή ψευδαίσθηση ότι φουσκώνοντας τα πάντα, ξεφουσκώνουμε τον χρόνο. Οι μικρές δεν σκιαχτήκατε από τα χάλια μας; Δεν τρομάξατε από την παραμόρφωσή μας; Δεν είπατε: «Παναγιά μου και Χριστέ μου, εγώ όταν μεγαλώσω ποτέ δεν θα γίνω σαν κι αυτές τις τρελόγριες»; Είναι της μόδας, θα μου πεις. Το κάνει η τάδε σταρ, θα το κάνω κι εγώ, η δείνα πικραμένη. Μέγα λάθος. Γιατί Τζολί δεν γίνεσαι. Γεννιέσαι. Κι αν πας να γίνεις, το πιθανότερο είναι πως θα καταντήσεις, στην καλύτερη, η χειρότερη εκδοχή της. Ή εκείνο το τριτοτέταρτο ψάρι που αν τύχει και «σκάσει» μύτη στη στεριά, το μόνο βέβαιο είναι πως θα μονολογήσεις: «Κοίτα το στόμα του, σαν τέρας είναι… πέτα το στα βαθιά, χωρίς δεύτερη σκέψη. Στα ρηχά με τρομάζει…».
Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 14/7
Τις έφερναν κάτι ψαράδες στο νησί, «τριτοτέταρτης κατηγορίας, κοίτα το στόμα της, σαν τέρας είναι, δεν τρώγεται με τίποτα, πέτα τη μες στη θάλασσα…». Εδώ και κάποιο διάστημα οι χειλούδες μεταλλάχθηκαν. Έγιναν άνθρωποι, γένους θηλυκού, ανεξαρτήτως ηλικίας, και βγήκαν στη στεριά περιφέροντας τα χείλη-τούμπανο παντού: σε παραλίες και γραφεία, σε κλαμπ και λαϊκές αγορές, σε δρόμους και πλατείες, σε πόλεις και χωριά, σαν φιλήδονα σμήνη έτοιμα να σε ρουφήξουν. Όταν τις βλέπεις αναρωτιέσαι. ΠΟΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ. Κατά πρώτον, αν έχουν καθρέφτη - το τι θα τους έλεγε ο καθρέφτης αν είχε λαλιά εύκολα μπορείς να το συμπεράνεις, όπως ακριβώς και το ποια θα ήταν η κατάληξή του αν είχε τη δυνατότητα να αυτοθρυμματιστεί. Κατά δεύτερον, πόση προσπάθεια καταβάλλουν για να σηκώνουν όλο αυτό το υαλουρονικό οξύ κάθε φορά που ανοιγοκλείνουν το στόμα για να φάνε, να μιλήσουν, να γελάσουν ή απλώς να χασμουρηθούν. Κατά τρίτον, ποιος γιατρός-πλαστικός-αισθητικός δέχεται χωρίς τύψεις να τις με ταμορφώνει από κανονικούς ανθρώπους σε ακανόνιστα όντα - κάτι μεταξύ χειλούς και πάπιας. Κατά τέταρτον, πώς είναι δυνατόν να μη βάζουν τα γέλια (και τα κλάματα) οι φίλες τους, οι άντρες τους, οι πρόγονοι και οι απόγονοί τους. Αλήθεια, ρε κορίτσια, πώς το κάνετε αυτό; Και, κυρίως, γιατί το κάνετε αυτό;
Οι μεγάλες, της παλιοσειράς μου, άντε κι έχουμε την απατηλή ψευδαίσθηση ότι φουσκώνοντας τα πάντα, ξεφουσκώνουμε τον χρόνο. Οι μικρές δεν σκιαχτήκατε από τα χάλια μας; Δεν τρομάξατε από την παραμόρφωσή μας; Δεν είπατε: «Παναγιά μου και Χριστέ μου, εγώ όταν μεγαλώσω ποτέ δεν θα γίνω σαν κι αυτές τις τρελόγριες»; Είναι της μόδας, θα μου πεις. Το κάνει η τάδε σταρ, θα το κάνω κι εγώ, η δείνα πικραμένη. Μέγα λάθος. Γιατί Τζολί δεν γίνεσαι. Γεννιέσαι. Κι αν πας να γίνεις, το πιθανότερο είναι πως θα καταντήσεις, στην καλύτερη, η χειρότερη εκδοχή της. Ή εκείνο το τριτοτέταρτο ψάρι που αν τύχει και «σκάσει» μύτη στη στεριά, το μόνο βέβαιο είναι πως θα μονολογήσεις: «Κοίτα το στόμα του, σαν τέρας είναι… πέτα το στα βαθιά, χωρίς δεύτερη σκέψη. Στα ρηχά με τρομάζει…».
Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 14/7
