Τα χρόνια τα παλιά ξέραμε πως ο καιρός ο ξερός δυσαρεστεί τους αγρότες. Ξέραμε επίσης ότι το «ωραίος καιρός» ήταν το «πιο κλισέ μέσον πεθαίνεις», για να ξεκινήσεις μια κουβέντα - όταν βαριέσαι αφόρητα και τίποτα δεν έχεις να πεις με τον άλλον. Τα τελευταία χρόνια μάθαμε ότι ο καιρός (γενικώς) δυσαρεστεί τους πάντες και πως αν τολμήσεις να προφέρεις τη φράση «ωραίος καιρός σήμερα» το πιθανότερο είναι να σου περάσουν ζουρλομανδύα. Ναι. Στις μέρες μας, ο καιρός έχει πάντα πρόβλημα, που το πρόβλημα απαιτεί λήψη μέτρων, που η λήψη μέτρων προκαλεί πανικό, που ο πανικός συνιστά την πιο ασφαλή οδό για μια μόνιμη καιρική συνθήκη, τιτλοφορημένη ως «ο κακός μας ο καιρός». Εδώ βρισκόμαστε χειμώνα-καλοκαίρι. Στον κακό μας τον καιρό!

Είναι ντάλα καλοκαίρι; Έχει σαράντα βαθμούς; Κάνει αφόρητη ζέστη; Όλεθρος. Καταστροφή. Συναγερμός. Πανικός. Η θερμοκρασία ανεβαίνει. Ξεκινάει το παιχνίδι της κολοκυθιάς «θα λιώσουμε-δεν θα λιώσουμε». Έκτακτα ενημερωτικά δελτία. Καύσωνας πληροφοριών. «Κάτσε σπίτι, σου λέω. Σαχάρα έχει γίνει η Αθήνα. Αν ξεμυτίσεις θα καταλήξεις στην Εντατική. Άνοιξε όλα τα κλιματιστικά. Και τους ανεμιστήρες. Και την κατάψυξη - και χώσε το κεφάλι μέσα». Είναι χειμώνας; Έχει δέκα βαθμούς; Κάνει αφόρητο κρύο; Όλεθρος. Καταστροφή. Συναγερμός. Πανικός. Η θερμοκρασία πέφτει. Ξεκινάει το παιχνίδι της κολοκυθιάς «θα χιονίσει-δεν θα χιονίσει». Έκτακτα ενημερωτικά δελτία. Παγετός πληροφοριών. «Κάτσε σπίτι, σου λέω. Έβερεστ θα γίνει ο Υμηττός. Κλείσε τα σχολεία. Και τα γραφεία. Και το Δημόσιο. Και τους δρόμους». Και το τελευταίο ίχνος της λογικής…

Ναι, έχει κρύο. Ναι, έχει ζέστη. Σε μπόλικες δόσεις κι από τα δύο. Έτσι είναι όμως οι εποχές. Γιατί τις σπέρνουμε πάντα με πανικό; Γιατί στην έναρξή τους ευχόμαστε το τέλος τους; Γιατί τόση ενημέρωση και τόση πληροφορία για το προφανές; Γιατί τόση τρομοκρατία και τόση τρομολαγνεία για το δεδομένο; Γιατί φοβόμαστε να κρυώνουμε και μισούμε να ζεσταινόμαστε; Μας έχουν πείσει να τα θέλουμε όλα με το μέτρο. Με το σταγονόμετρο της σωστής δοσολογίας. Μην και καεί η γούνα μας. Μην και παγώσει ο πισινός μας. Κλείστε επιτέλους τις τηλεοράσεις που πυρώνουν τις αντοχές μας και ανοίξτε τα λάστιχα να δροσιστούν τα κεφάλια μας. Στην αρχή το νερό θα είναι καυτό και ύστερα παγωμένο.

Έτσι ακριβώς όπως οι εποχές που έχουμε ξεχάσει να χαιρόμαστε. Και ν’ αγαπάμε…

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ