Καλοκαίρι του 2007.

Το θυμάμαι καλά: τους παραδομένους στις φλόγες οικισμούς της Ηλείας, τη στροφή προς Αρτέμιδα, τις φλόγες που τρύπωναν μέσα από τις φυλλωσιές των δέντρων, τα ουρλιαχτά των ανθρώπων, το επίμονο χτύπημα του χεριού μου στην πόρτα γονιών που η φωτιά έκανε στάχτη τα παιδιά τους, τις κραυγές, τις ικεσίες, τις εντολές των ανωτέρων μου: «Πάρε ανάσα, μαζί και φωτογραφίες, να ευαισθητοποιήσουμε τον κόσμο. Πάρε και το τριχίλιαρο των πυρόπληκτων για να τους ξεφτιλίσουμε. Μπας και αλλάξουν όλα...». Καλοκαίρι του 2018.

Το θυμάμαι καλά. Τη μυρωδιά της καμένης σάρκας, τις μάντρες που οδηγούσαν σε αδιέξοδα, τη λεωφόρο με τις καπνισμένες λαμαρίνες, το σπίτι-νεκροταφείο που έβγαζε στον γκρεμό, την απόγνωση στο βλέμμα των επιζώντων, τη θάλασσα που έβραζε σαν καμίνι, τις εντολές των ανωτέρων μου: «Πάρε ανάσα, μαζί και φωτογραφίες να ευαισθητοποιήσουμε τον κόσμο. Πάρε ό,τι βρεις για να τους ξεφτιλίσουμε. Μπας και αλλάξουν όλα...».

Τίποτα δεν άλλαξε. Οι απειλές παρέμειναν «ασύμμετρες», ο άνεμος «στρατηγός», ο αέρας «θυελλώδης», ο καπνός «πυκνός», η λαίλαπα «πύρινη», η αλλαγή «κλιματική», οι συνθήκες «ακραίες», η μάχη «άνιση», οι νεκροί «ήρωες». Ανοίγω την τηλεόραση. Οι συμφορές μας παίζουν σε επανάληψη. Μια Ελλάδα που καίγεται ξανά. Μια Ελλάδα που δεν σταμάτησε να καίγεται ποτέ. Αναζωπυρωμένες υποσχέσεις πυρπολούν τα καλοκαίρια μας, «καραβάνια» πανικόβλητων τουριστών κατακλύζουν τη Ρόδο, δύο πιλότοι Canadair θυσιάζονται στην Εύβοια, οικισμοί εκκενώνονται στην Αλεξανδρούπολη, συνάνθρωποί μας καίγονται ζωντανοί, εκρήξεις σε αποθήκη πυρομαχικών στη Νέα Αγχίαλο θυμίζουν πόλεμο - ποιο καλοκαίρι θα έρθει άραγε η ειρήνη;

Βγαίνω έξω. Για να τραβήξω φωτογραφίες «μπας και ευαισθητοποιήσουμε τον κόσμο». Για να πάρω ό,τι βρω «μπας και τους ξεφτιλίσουμε κι αλλάξουν όλα». Δεν έχει σημασία ποιος και εάν μου έχει δώσει την εντολή. Το φιλμ είναι εδώ και χρόνια καμένο... Χαζεύω τις στάχτες που προσγειώνονται στα χέρια και τα μαλλιά μου σαν νιφάδες χιονιού. Η ατμόσφαιρα αναμμένο κάρβουνο, γιατί κάνει τόσο κρύο εδώ έξω; Ακούω τη σειρήνα της Πυροσβεστικής μαζί και μια φωνή: «Μη φοβάσαι ακόμη. Δεν κινδυνεύει το σπίτι σου. Καίγονται άλλα, απέναντι. Στο Λουτράκι, στη Βοιωτία, στην Αθήνα... Φυσάει, όμως, πολύ. Να είσαι έτοιμη για όλα».

Καλοκαίρι του 2023. Βαθιά μέσα στο μυαλό μου κάτι σφυροκοπά, κάτι οργισμένο και ηττημένο. Ένα δάκρυ, κι άλλο, κι ακόμη ένα, ένα ολόκληρο ποτάμι, αυτά μας απέμειναν για να σβήσουμε το «ολοκαύτωμα» που μας απειλεί. Τα μάγουλά μου κοκκινίζουν. Δεν είναι από τον ήλιο. Είναι από τη φωτιά...

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 25/8