Ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί να κυβερνήσει ξανά τη χώρα, αλλά τόσο ο αρχηγός του όσο και τα στελέχη του, ακόμη και τα πιο πρωτοκλασάτα, δεν μπορούν να απαντήσουν σε μια απλή ερώτηση: Συμφωνούν με τον φράχτη στον Έβρο και την επέκτασή του; Οι απαντήσεις τους είναι μπερδεμένες, αλληλοαναιρούμενες, αντιφατικές. Ο καθένας τους έχει από μία γνώμη και στην καλύτερη περίπτωση είναι «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε». Ο αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Δ. Παπαδημούλης, κατέθεσε στην Επιτροπή Προϋπολογισμών, με την ιδιότητα του συντονιστή της ευρωομάδας της Αριστεράς, μια τροπολογία που απαγορεύει κάθε ευρωπαϊκή χρηματοδότηση τεχνητών εμποδίων αποτροπής εισόδου μεταναστών. Δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι έκανε του κεφαλιού του. Η πιο λογική εξήγηση είναι ότι είχε πάρει το πράσινο φως από τα «κεντρικά» και από τον ίδιο τον πρόεδρο του κόμματος. Μετά την παλινόρθωση Πολάκη, έχουμε και την ολική επαναφορά των ανοιχτών συνόρων και των γενικών προσκλητηρίων. Καλώς ήλθατε στο 2015! Προσπαθούν τώρα να μας πουν πως η Ευρώπη δεν συμφωνεί με την ανόρθωση τειχών και φραχτών. Ουδέν ψευδέστερον.
Αν η Ευρώπη δεν ήθελε φράχτες θα απαιτούσε να γκρεμιστούν οι ήδη υπάρχοντες. Καλύπτουν πάνω από 2.000 χλμ. και έχουν κατασκευαστεί σε τουλάχιστον 12 ευρωπαϊκές χώρες. Άρχισαν να χτίζονται εδώ και μια τριακονταετία και τα τελευταία χρόνια πολλαπλασιάζονται. Τις σχετικές αποφάσεις λαμβάνουν τόσο οι αριστερές όσο και οι δεξιές κυβερνήσεις.

ΟΙ PODEMOS στην Ισπανία δεν γκρέμισαν τους φράχτες στη Θέουτα και τη Μελίγια, η αριστερή κυβέρνηση της Φινλανδίας έφερε στη Βουλή νόμο για κατασκευή εμποδίου κατά μήκος των 1.300 χλμ. που χωρίζουν τη χώρα από τη Ρωσία και η απόφαση στο κοινοβούλιο ελήφθη ομόφωνα. Μάλιστα, η αριστερή πρωθυπουργός Σάνα Μαρίν είχε δηλώσει πολύ ευχαριστημένη διότι «αποδείξαμε πως τα σύνορα της πατρίδας μας είναι πιο σημαντικά από τα σύνορα που χωρίζουν τα κόμματά μας».
Επομένως, αφού οι κυβερνήσεις υψώνουν τείχη με χρήματα από τους προϋπολογισμούς τους, η Κομισιόν και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν βρίσκουν κανένα λόγο να ξοδέψουν χρήματα από τα ευρωπαϊκά Ταμεία, τα οποία δεν είναι απεριόριστα και επιπλέον πρέπει να καλύπτουν άλλους τομείς ενδιαφέροντος των κρατών μελών.

ΜΕ ΛΙΓΑ λόγια, ο κ. Παπαδημούλης πέτυχε μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: Από τη μια διευκόλυνε την Κομισιόν και από την άλλη στήριξε το ΣΥΡΙΖΑϊκό αφήγημα στην Ελλάδα. Γι’ αυτό και ο κ. Τσίπρας, έπειτα από μια ημέρα αφωνίας, τον δικαιολόγησε, υποβαθμίζοντας το θέμα ως εξής: «Το τελευταίο που εφηύραν ήταν μια ψηφοφορία σε μια Επιτροπή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που αφορούσε στο ποιες πολιτικές πρέπει να ακολουθήσει η ΕΕ απέναντι στο μεταναστευτικό». Όχι, βέβαια! Δεν ήταν γενικά και αόριστα «μια Επιτροπή». Ήταν η Επιτροπή Προϋπολογισμών. Και η συγκεκριμένη Επιτροπή δεν ασχολείται με τη διαμόρφωση των πολιτικών, αλλά με τη διανομή των ευρωπαϊκών κονδυλίων. Και, βέβαια, έστριψε διά του αρραβώνος, λέγοντας πως «θα υψώσουμε φράχτη στην αδικία». Προφανώς δεν ήταν αδικία η απόφασή του να κόψει το ΕΚΑΣ και τις συντάξεις από τις χήρες και τα ορφανά! Ούτε ήταν αδικία ο νόμος Κατρούγκαλου. Ούτε ήταν άδικοι οι τριάντα φόροι που επέβαλε επί της διακυβέρνησής του...

ΓΙ’ ΑΥΤΟ και τα μπερδεύει ξανά και ξανά: «Μπράβο, κ. Μητσοτάκη, να τον χρηματοδοτήσουμε τον φράχτη στον Έβρο όλοι μαζί, καμία αντίρρηση. Ποιος θα χρηματοδοτήσει όμως τους δανειολήπτες που έχουν πάρει κυμαινόμενο επιτόκιο από τις τράπεζες και δεν έχουν σήμερα να πληρώσουν, ποιος θα χρηματοδοτήσει τους συνταξιούχους, ποιος θα χρηματοδοτήσει τα νοικοκυριά που χάνουν τα σπίτια τους από τα funds, ποιος θα χρηματοδοτήσει τις ΜμΕ που δεν μπορούν να πάρουν δανεισμό;». Κάπως όψιμα θυμήθηκε τους συνταξιούχους που ο ίδιος αδίκησε, τις τράπεζες που ο ίδιος έκλεισε και τα funds που ο ίδιος έφερε στην Ελ- λάδα. Και όλα αυτά για να ξεχάσουμε ότι ούτε τον φράχτη θέλουν ούτε είναι σε θέση να φυλάξουν τα σύνορα.

* Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή