Η πιο σοβαρή πτυχή της νέας μεσανατολικής παραφροσύνης είναι χωρίς αμφιβολία η απώλεια των ανθρώπινων ζωών.

Αλλά αυτός δεν είναι ένας πόλεμος όπως οι προηγούμενοι. Εξαιτίας της αγριότητας της επίθεσης της Χαμάς, αλλά και της ανθρωπιστικής καταστροφής στη Γάζα, όπου η Χαμάς από το 2006 κρατά ομήρους τους Παλαιστινίους που ζουν εκεί, οι συνέπειες έχουν ήδη φτάσει στην Ευρώπη και στον υπόλοιπο κόσμο. Αποκτά δηλαδή αυτός ο πόλεμος ένα είδος παγκοσμιότητας, με το μέτωπό του να εξαπλώνεται μέσω της αναζωπύρωσης του αντισημιτισμού και της ισλαμοφοβίας.

Από τη μια πλευρά υπάρχει ο κίνδυνος της εξάπλωσης αυτού καθαυτού του πολέμου με την ανάμειξη και άλλων δυνάμεων και της ενίσχυσης της τρομοκρατίας, από την άλλη όμως γίνεται όλο και πιο ορατός ο κίνδυνος συγκρούσεων σε όλο τον πλανήτη μεταξύ δύο κόσμων που είναι υποχρεωμένοι να συνυπάρχουν. Στην Ευρώπη, στην αμερικανική ήπειρο, σε όλο τον κόσμο ζουν Εβραίοι και μουσουλμάνοι. Αλλά σε αυτή τη σύγκρουση συμμετέχουν πολύ περισσότεροι. Η ρητορική του μίσους δεν προέρχεται μόνο από τους «ενδιαφερόμενους», αλλά και από εκείνους που κλείνουν τα μάτια μπροστά σε αυτό που συνέβη στο Ισραήλ, βλέποντας μόνο ό,τι συμβαίνει στη Γάζα.

Η μονομέρεια ουδέποτε βοήθησε την υπόθεση της ειρήνης. Αυτός είναι και ο λόγος που στις ΗΠΑ ο πρόεδρος Μπάιντεν αποφάσισε να παρουσιάσει τον πρώτο νόμο κατά της ισλαμοφοβίας. Αυτός είναι όμως και ο λόγος που ο Γερμανός αντικαγκελάριος Ρόμπερτ Χάμπεκ, που προέρχεται από τους Πράσινους, ξεκαθάρισε ότι ο αντισημιτισμός δεν θα επιτραπεί επί γερμανικού εδάφους. Φτάνουν τα δεινά που έχει προκαλέσει αυτός καθαυτός ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή.

Η δι’ αντιπροσώπων εξάπλωσή του θα αποτελούσε τραγωδία για το σύνολο του πλανήτη. Γιατί όλοι καταλαβαίνουμε ότι στο τέλος της ημέρας το μίσος δεν παραμένει σε επίπεδο ρητορικής, αλλά παίρνει τη μορφή της τρομοκρατίας και των αιματηρών συγκρούσεων. Και αυτό είναι το τελευταίο που χρειαζόμαστε…

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή στις 13/11