EnΜια επίσκεψη στη Λιβύη δεν είναι περίπατος στο δάσος
Άρθρο γνώμης
Στο θέµα της Λιβύης δεν έχουµε τίποτε κοινό µε την Ιταλία – εκτός από το Μεταναστευτικό
Η εξωτερική πολιτική της Ε.Ε. δοκιµάζεται στη Λιβύη. Χρόνια τώρα προσπαθούν να βρουν ένα σηµείο ισορροπίας µέσα στο χάος, αλλά δεν τα καταφέρνουν. Η Ρωσία στηρίζει τον Χαφτάρ, κυρίαρχο στην Ανατολική Λιβύη, αλλά η Ε.Ε. τάσσεται κατά της Ρωσίας µετά την εισβολή στην Ουκρανία (και σωστά). Οπότε η Ε.Ε. (αλλά και ο ΟΗΕ) έχουν αναγνωρίσει την κυβέρνηση της ∆υτικής Λιβύης, που όµως στηρίζεται από την Τουρκία, που το 2020 έστειλε στρατιωτικούς συµβούλους στον τότε πρωθυπουργό, Σάρατζ, για να ενισχυθεί η στρατιωτική του ικανότητα.
Μετά την επίθεση του Χαφτάρ στην Τρίπολη (2019-2020), ο Σάρατζ δέχθηκε τη βοήθεια 18.000 Σύρων µισθοφόρων, µε Τούρκους αξιωµατικούς ως επικεφαλής. Ο Χαφτάρ τότε είχε απειλήσει να καταρρίψει οποιοδήποτε τουρκικό αεροπλάνο περνούσε από τον εναέριο χώρο του, κατευθυνόµενο προς τη ∆υτική Λιβύη. Οταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη (µε υπουργό των Εξωτερικών τον κ. ∆ένδια), τον ∆εκέµβριο του 2019, αποφάσισε να ενισχύσει τις σχέσεις µε τον Χαφτάρ – τότε είχαν συµφωνήσει ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ–, η Τουρκία έγινε έξω φρενών. Ηταν τότε που αποκαλούσαν τον Χαφτάρ… πειρατή.
Αυτός ήταν και ο λόγος που η Ελλάδα δεν κλήθηκε στη ∆ιάσκεψη του Βερολίνου τον Ιανουάριο του 2020. Για να µη χαλάσει η σούπα του Βερολίνου. Η οποία, ως γνωστόν, χάλασε, διότι η δήθεν εκεχειρία που αποφασίστηκε δεν κράτησε ούτε µία ώρα!
∆ιότι η Ελλάδα µε τη Λιβύη έχει δύο µέτωπα. Το ένα είναι το παράνοµο και ανυπόστατο τουρκολιβυκό µνηµόνιο (του οποίου οι βάσεις µπήκαν τον Οκτώβριο του 2018, όταν ο Ακάρ επισκέφθηκε την Τρίπολη µε τους χάρτες του – χωρίς καµιά αντίδραση από τον κ. Τσίπρα). Το άλλο είναι το Μεταναστευτικό. Αυτά τα δύο δεν µπορούν να διαχωριστούν. Το υπουργείο των Εξωτερικών χαράσσει τη γραµµή λαµβάνοντας υπόψη όλες τις παραµέτρους. Και δεν κάνει λάθη.
Οταν ο ∆ένδιας έκανε την επιλογή Χαφτάρ, ήξερε πως ο Χαφτάρ είναι κυρίαρχος στην περιοχή του, ενώ στην άλλη πλευρά υπήρχαν (και υπάρχουν) πολλοί πολέµαρχοι που βρίσκονται σε διαρκείς συγκρούσεις. Εποµένως, η οδός Χαφτάρ ήταν περισσότερο βατή. Οταν ο Γεραπετρίτης έβαλε σε διαφορετικές ηµεροµηνίες τις επισκέψεις του στις δύο πλευρές, δεν το έκανε γιατί του αρέσουν τα πέρα-δώθε. Αντίθετα, ο επίτροπος Μπρούνερ, συνοδευόµενος από αρµόδιους για το Μεταναστευτικό υπουργούς τριών χωρών, θεώρησε ότι µπορεί την ίδια µέρα να πάει και στη ∆υτική και στην Ανατολική Λιβύη.
Σαν µια ανέµελη παρέα που ξεκίνησε για έναν περίπατο στο δάσος! Λες και δεν υπάρχουν διπλωµατικά πρωτόκολλα. Και επιτέλους! Στο θέµα της Λιβύης δεν έχουµε τίποτε κοινό µε την Ιταλία – εκτός από το Μεταναστευτικό.
Δημοσιεύθηκε στα Παραπολιτικά
Μετά την επίθεση του Χαφτάρ στην Τρίπολη (2019-2020), ο Σάρατζ δέχθηκε τη βοήθεια 18.000 Σύρων µισθοφόρων, µε Τούρκους αξιωµατικούς ως επικεφαλής. Ο Χαφτάρ τότε είχε απειλήσει να καταρρίψει οποιοδήποτε τουρκικό αεροπλάνο περνούσε από τον εναέριο χώρο του, κατευθυνόµενο προς τη ∆υτική Λιβύη. Οταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη (µε υπουργό των Εξωτερικών τον κ. ∆ένδια), τον ∆εκέµβριο του 2019, αποφάσισε να ενισχύσει τις σχέσεις µε τον Χαφτάρ – τότε είχαν συµφωνήσει ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ–, η Τουρκία έγινε έξω φρενών. Ηταν τότε που αποκαλούσαν τον Χαφτάρ… πειρατή.
Αυτός ήταν και ο λόγος που η Ελλάδα δεν κλήθηκε στη ∆ιάσκεψη του Βερολίνου τον Ιανουάριο του 2020. Για να µη χαλάσει η σούπα του Βερολίνου. Η οποία, ως γνωστόν, χάλασε, διότι η δήθεν εκεχειρία που αποφασίστηκε δεν κράτησε ούτε µία ώρα!
∆ιότι η Ελλάδα µε τη Λιβύη έχει δύο µέτωπα. Το ένα είναι το παράνοµο και ανυπόστατο τουρκολιβυκό µνηµόνιο (του οποίου οι βάσεις µπήκαν τον Οκτώβριο του 2018, όταν ο Ακάρ επισκέφθηκε την Τρίπολη µε τους χάρτες του – χωρίς καµιά αντίδραση από τον κ. Τσίπρα). Το άλλο είναι το Μεταναστευτικό. Αυτά τα δύο δεν µπορούν να διαχωριστούν. Το υπουργείο των Εξωτερικών χαράσσει τη γραµµή λαµβάνοντας υπόψη όλες τις παραµέτρους. Και δεν κάνει λάθη.
Οταν ο ∆ένδιας έκανε την επιλογή Χαφτάρ, ήξερε πως ο Χαφτάρ είναι κυρίαρχος στην περιοχή του, ενώ στην άλλη πλευρά υπήρχαν (και υπάρχουν) πολλοί πολέµαρχοι που βρίσκονται σε διαρκείς συγκρούσεις. Εποµένως, η οδός Χαφτάρ ήταν περισσότερο βατή. Οταν ο Γεραπετρίτης έβαλε σε διαφορετικές ηµεροµηνίες τις επισκέψεις του στις δύο πλευρές, δεν το έκανε γιατί του αρέσουν τα πέρα-δώθε. Αντίθετα, ο επίτροπος Μπρούνερ, συνοδευόµενος από αρµόδιους για το Μεταναστευτικό υπουργούς τριών χωρών, θεώρησε ότι µπορεί την ίδια µέρα να πάει και στη ∆υτική και στην Ανατολική Λιβύη.
Σαν µια ανέµελη παρέα που ξεκίνησε για έναν περίπατο στο δάσος! Λες και δεν υπάρχουν διπλωµατικά πρωτόκολλα. Και επιτέλους! Στο θέµα της Λιβύης δεν έχουµε τίποτε κοινό µε την Ιταλία – εκτός από το Μεταναστευτικό.
Δημοσιεύθηκε στα Παραπολιτικά
