Eίναι πραγµατικό δύσκολο να µιλήσει κανείς για τα όσα τραγελαφικά συµβαίνουν στο πεδίο της διαχείρισης κρίσιµων ζητηµάτων από την κυβέρνηση, έναντι των µεγάλων διακυβευµάτων και στοχεύσεων που θα έπρεπε να απασχολούν σε αυτήν τη συγκυρία το σύνολο των κορυφαίων στελεχών της. Ειλικρινά πιστεύω ότι ορισµένοι (δυστυχώς πια όχι λίγοι και ταυτόχρονα ιδιαιτέρως σηµαντικοί για την εξίσωση της ορθής κυβερνητικής λειτουργίας) θεωρούν πως η χώρα θα οδηγηθεί στις επόµενες εθνικές κάλπες µε τον Μητσοτάκη να παίζει µόνος του ό,τι κι αν συµβεί στο µεταξύ, αγνοώντας φυσικά τις πολύπλευρες ζυµώσεις που πραγµατοποιούνται σε πολιτικό και επιχειρηµατικό επίπεδο και έχοντας τη βεβαιότητα πως µε τον έναν ή τον άλλο τρόπο η Ν∆ θα ανακάµψει ως διά µαγείας.

Οι χειρισµοί στο θέµα των ΕΛΤΑ ήταν αν µη τι άλλο ενδεικτικοί της κατάστασης. Κάποιοι τεχνοκράτες που επιθυµούν να κάνουν οικονοµία στα µέτωπα που τους έχουν ανατεθεί (εξαιρώντας από αυτήν τη συνθήκη τη δική τους εργασιακή καθηµερινότητα βεβαίως βεβαίως, που χαρακτηρίζεται από υψηλές απολαβές και γραφεία πολυτελείας) ένιωσαν πως έχουν τη δυνατότητα να κάνουν τα δικά τους µη δίνοντας λογαριασµό σε κανέναν. Ακόµη και στους εµπλεκόµενους παράγοντες της διακυβέρνησης που υπηρετούν, αν λάβουµε υπόψη µας τις διαρροές των τελευταίων ηµερών περί ανύπαρκτης ή έστω ελλιπούς ενηµέρωσης. Θα µου πει κανείς, αυτό θα µπορούσε να είναι εύλογο ως ένα σηµείο, όταν βλέπουν αντίστοιχης ιδιότητας παράγοντες όχι µόνο να κατέχουν κυβερνητικούς θώκους, αλλά και να είναι διαχρονικά αναντικατάστατοι -δικαίως ή αδίκως- στο σηµερινό περιβάλλον εξουσίας.

Έπειτα από εκείνους έρχεται η σειρά των συναρµόδιων υπουργών, οι οποίοι ακούν τα εξ αµάξης από τους βουλευτές της κυβερνώσας παράταξης και ιδιαιτέρως από εκείνους που δέχονται τα πυρά ψηφοφόρων και πολιτικών φίλων, δεδοµένου του γεγονότος ότι οι περιφέρειές τους επηρεάζονται άµεσα από τους σχεδιασµούς της διοίκησης του Υπερταµείου. Το χειρότερο όµως απ’ όλα, που δεν διορθώνεται µε τίποτα επικοινωνιακά, έχει να κάνει µε το πινγκ πονγκ των κυβερνητικών στελεχών οι αρµοδιότητες των οποίων αγγίζουν το συγκεκριµένο ζήτηµα, σε µια προσπάθεια να βγάλει ο καθένας από πάνω του το βάρος αυτού του αιφνιδιασµού.

Όταν µάλιστα πίσω από αυτή την παράµετρο υφίσταται και το στοιχείο της προσωπικής στρατηγικής µε φόντο την ισχυροποίηση στο κοµµατικό ακροατήριο ενόψει της επόµενης ηµέρας, όποτε αυτή κι αν έρθει (µιλάµε για τις εκατέρωθεν διαρροές ανάµεσα σε συνεργάτες των Κωστή Χατζηδάκη και Κυριάκου Πιερρακάκη), τότε το πρόβληµα αποκτά άλλες διαστάσεις και γίνεται πολύ βαθύτερο. Κάπως έτσι, εξάλλου, φθάσαµε να ανάγεται µια παρέµβαση µε χαρακτήρα εξορθολογισµού των οικονοµικών ενός ταλαιπωρηµένου οργανισµού, που στο φινάλε θα µπορούσε σε ένα γενικότερο πλαίσιο να αποτελεί κοινό τόπο, σε έναν αγώνα µε διαδοχικά αυτογκόλ, εσωτερικές έριδες παλαιάς κοπής και απεριόριστες αφορµές στην αντιπολίτευση για σπέκουλα και έντονους διαξιφισµούς. Βλέπετε, µε µικρές διορθωτικές κινήσεις θα µπορούσε να είχε αποφευχθεί ένα σηµαντικό µέρος της αναστάτωσης και κυρίως µία ακόµη κρίση µε γκρίνιες, παραιτήσεις και πισωγυρίσµατα, που καθιστούν µακρινή ανάµνηση την... τετράγωνης λογικής διακυβέρνηση της πρώτης τετραετίας Μητσοτάκη.

Μια πιθανή… πύρρειος νίκη της ΝΔ στις εκλογές θα αφήσει µε µαθηµατική ακρίβεια πληγές στο κυβερνών κόµµα αλλά και στην ίδια τη χώρα, ενώ ο λαϊκισµός θα παραµονεύει

Παρ’ όλα αυτά, ακόµη και σήµερα ο Μητσοτάκης και η Ν∆ έχουν το µαχαίρι και το καρπούζι, τουλάχιστον στο επίπεδο των πολιτικών πρωτοβουλιών έναντι του λεγόµενου θεσµικού ακροατηρίου. Αν η ισορροπία αυτή διαταραχθεί, τότε όλοι οι ανησυχούντες για το προσωπικό τους προφίλ, είτε πρόκειται για τους προβεβληµένους υπουργούς είτε ακόµη για τους βουλευτές εκείνους που απλώς περίµεναν µια αφορµή για να γκρινιάξουν (εξαιρούνται εκείνοι που πραγµατικά χτύπησαν καµπανάκι κινδύνου για την περιοχή τους), θα έχουν την εποµένη των εθνικών εκλογών το δύσκολο έργο να µαζέψουν τα κοµµάτια της υστεροφηµίας τους και πιθανώς να χαιρετήσουν την πολιτική τους έδρα. Επειδή, όµως, η προοπτική αυτή θα ισοδυναµεί, έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγµατα σήµερα, µε απροσδιόριστες περιπέτειες για τη σταθερότητα και την κοινωνική οµαλότητα, την ευθύνη για να γυρίσει το «τσιπάκι» την έχει το Μέγαρο Μαξίµου και ο ίδιος ο πρωθυπουργός.

Μια πιθανή… πύρρειος νίκη της Ν∆, όπως αυτή που προοιωνίζονται τα ευρήµατα των σηµερινών δηµοσκοπήσεων (µε την υποσηµείωση ότι δεν διανύουµε προεκλογικό χρόνο), θα αφήσει µε µαθηµατική ακρίβεια πληγές στο κυβερνών κόµµα αλλά και στην ίδια τη χώρα, αφού µοιραία οι ζυµώσεις που θα προκύψουν ίσως να είναι πρωτόγνωρες και αγωνιώδεις. Και µε τον λαϊκισµό να παραµονεύει, ίσως πιο επικίνδυνος ακόµη και από την εποχή των µνηµονίων...

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή