Ειλικρινά δεν µου αρέσει καθόλου που θα πέσω κι εγώ στην παγίδα να σχολιάσω τον εντός των συνόρων µικρόκοσµό µας, όταν στον πλανήτη συµβαίνουν εξελίξεις που θα καθορίσουν ιστορικά το κάδρο στο οποίο θα ζούµε τις επόµενες δεκαετίες, ωστόσο, το γεγονός ότι ακόµη βρισκόµαστε εν αναµονή της διαµόρφωσης µιας πλήρους εικόνας για το τι µέλλει γενέσθαι στο ρωσοουκρανικό µέτωπο σηµαίνει ότι οποιαδήποτε τοποθέτηση σε αυτήν τη φάση θα ήταν µάλλον ριψοκίνδυνη και βιαστική. Ως εκ τούτου και παραπέµποντας στις επόµενες ηµέρες και εβδοµάδες, θα µπούµε κι εµείς στη διαδικασία να ασχοληθούµε µε το βιβλίο του Αλέξη Τσίπρα αφού, ούτως ή άλλως και παρά τα ουκ ολίγα ευτράπελα που συνοδεύουν τις αφηγήσεις του πρώην πρωθυπουργού και τις αντιδράσεις για το περιεχόµενο της «Ιθάκης», πραγµατεύεται µία από τις πιο κρίσιµες χρονικές περιόδους της µεταπολιτευτικής ιστορίας της χώρας.

Όπως πολλοί άλλοι, έτσι κι εγώ δεν θα µπορούσα να µη σταθώ στον τρόπο µε τον οποίο ο συγγραφέας αντιµετωπίζει άλλοτε στενούς συνεργάτες, συντρόφους, για να µιλήσουµε στη γλώσσα της Αριστεράς, και ταυτόχρονα κορυφαία στελέχη της κυβέρνησής του. Βλέπετε, η επικίνδυνη παιδική χαρά, αυτός ο θίασος που βλέπαµε όλοι οι Έλληνες να διαχειρίζεται το µέλλον της Ελλάδας, φέρει πλέον σε ό,τι αφορά την εικόνα που είχαµε σχηµατίσει όλοι οι Έλληνες και τη σφραγίδα του βασικού πρωταγωνιστή του. Όπως και για το σύνολο σχεδόν των πολιτών έτσι και για τον Τσίπρα, ο Βαρουφάκης ήταν ένας τύπος που φλέρταρε µε την πολιτική παράνοια και ο Λαφαζάνης ένας αγνός µεν αγωνιστής της Αριστεράς αλλά και ένας προβεβληµένος υπουργός της πρώτη φορά Αριστεράς που ζούσε ακόµη στην εποχή του υπαρκτού σοσιαλισµού.

Η Αχτσιόγλου, σύµφωνα µε τον πρώην πρωθυπουργό, είναι ούτε λίγο ούτε πολύ και αριβίστρια, επειδή δεν δέχθηκε να πάρει πάνω της µερίδιο της συντριβής του ΣΥΡΙΖΑ µεταξύ πρώτης και δεύτερης κάλπης του 2023, και ο συνονόµατός του ο Χαρίτσης ένας... φοβικός τύπος, επειδή -άκουσον, άκουσον!- αρνήθηκε το δαχτυλίδι του Τσίπρα, τακτική που σε άλλες περιπτώσεις κάθε αριστερός που σέβεται τον εαυτό του θα τη χαρακτήριζε αν µη τι άλλο αναχρονιστική. Εδώ µέχρι και η Ν∆ και το ΠΑΣΟΚ καταφεύγουν στη λαϊκή τους βάση για την ανάδειξη προέδρου. Ο Πολάκης ένας εµµονικός αντιεµβολιαστής και ένας θιασώτης µιας σκληρής ρητορικής που από ένα σηµείο και µετά ο άλλοτε πρωθυπουργός αρνούνταν να υπηρετήσει. Και η Ζωή Κωνσταντοπούλου ένα πρόσωπο µε ναρκισσιστικές τάσεις. Ο Κατρούγκαλος περιγράφεται ως ένα συµπαθές µεν στέλεχος, αλλά και ένας κανονικός γκαφατζής, ενώ ο Πάνος Καµµένος (για τον οποίο δεν αφήνει µοµφή) έκανε τον Ναπολέοντα Ζέρβα για να παίζει ο ίδιος ο Τσίπρας µε τη σειρά του τον Άρη Βελουχιώτη. Όσο για τον κολλητό του και πάλαι ποτέ δεξί του χέρι; Ένας άνθρωπος που δεν τον διευκόλυνε µετά το 13-0 να αποχωρήσει από τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ.

Αλήθεια, όλους αυτούς ποιος τους επέλεξε; Ποιος τους διατήρησε στην κυβέρνηση ακόµη και µετά τη µνηµονιακή στροφή και µέχρι την ήττα του 2019; Η απάντηση είναι προφανής. Και αν αρχικά υπήρχε η ασυγχώρητη για τη σοβαρότητα των στιγµών αφέλεια, στη συνέχεια κάλλιστα θα µπορούσε να µιλήσει κανείς για ατολµία ή έλλειψη ανακλαστικών. ∆εν θα σταθώ στις διαψεύσεις ορισµένων εκ των προαναφερθέντων, αλλά στον κοινό τόπο όσων διάβασαν µε την τρίχα κάγκελο όλες αυτές τις διηγήσεις. Ότι τότε είχαµε φθάσει όντως στο χείλος του γκρεµού, έστω κι αν πράγµατι ο Τσίπρας ανήλθε στην εξουσία µε µια κατάσταση στη διαµόρφωση της οποίας δεν είχε ανάµειξη. Σίγουρα όµως θα ήταν διαφορετικά τα πράγµατα, αν είχε αφήσει τη συγκυβέρνηση Σαµαρά - Βενιζέλου να ολοκληρώσει το έργο της. Θα αναλάµβανε εκτός συγκλονιστικού απροόπτου την εξουσία σε µια καλύτερη συνθήκη.

Οµολογώ ότι παρά την όποια κριτική για τα πεπραγµένα του, µου έκανε κατάπληξη για την εικόνα που είχα για τον Αλέξη Τσίπρα η άνεση µε την οποία βγάζει στη σέντρα άλλοτε πολύ δικούς του ανθρώπους και αποκαλύπτει συνοµιλίες που υποτίθεται ότι θα ήταν απόρρητες. Φαίνεται όµως ότι η ανάγκη του να κλείσει παλιούς λογαριασµούς ενόψει του νέου του εγχειρήµατος καθιστά την παράµετρο αυτή µια λεπτοµέρεια. Όπως και, για να το κλείσουµε, δεν µπορεί να µην υπογραµµιστεί η αδυναµία της διατύπωσης µιας συγγνώµης για το Μάτι. Αντιθέτως, οι τοποθετήσεις του πρώην πρωθυπουργού γέρνουν προς το αρνητικό πρόσηµο της διαχείρισης εκείνης της νύχτας και ιδιαίτερα για το αν υφίστατο γνώση στη διάρκεια εκείνης της σύσκεψης -παρουσία καµερών- για την ύπαρξη του τραγικού καταλόγου των νεκρών.

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή