«Η φαντασία στην εξουσία», σύνθημα του Μάη του -68 με το οποίο γαλουχήθηκαν γενιές και γενιές πήρε πολιτική σάρκα και οστά επί των κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Όχι βεβαίως γιατί ανήγαγαν την πολιτική σε τέχνη υψηλών επιδόσεων, αλλά κυρίως διότι προήγαγαν την υπερβολή σε έννοια τόσο καθημερινή που πλέον το Μέτρον από άριστον έγινε άχρηστον.

Θα θυμάστε πως κάποτε ήθελαν να μετατρέψουν τους τουρίστες σε κινούμενες βόμβες του ΣΔΟΕ, κοινώς καταγραφείς των ταβερνείων που δεν εκδίδουν αποδείξεις. Έτοιμοι να τους εφοδιάζουν με κράνος και κάμερα προσαρτημένη σ’ αυτό άμα τη αφίξει τους στο αεροδρόμιο, ήταν οι φωστήρες των νεοφανών ιδεών. Ένας άλλος υφυπουργός στις αρχές της συριζοκυβέρνησης ήθελε να μετατρέψει κάποιο από τα νησιά μας σε Νταβός του Νότου. Μάλιστα στο πλαίσιο των προτάσεων του για την προσέλκυση επενδύσεων θα ήθελε να φέρει στην Ελλάδα και τη Μπιγιονσέ, ως… κινούμενη διαφήμιση. Ευγενείς στόχοι που συναγωνίζονταν αυτούς του αρχηγού τους όταν απειλούσε ότι θα μάθει τις αγορές να χορεύουν στον ρυθμό των νταουλιών.

Άλλοι με πολλή φαντασία υπόσχονταν ότι θα πάψουν οι κατασχέσεις πρώτης κατοικίας. Βεβαίως για να πάψεις κάτι πρέπει αυτό να έχει αρχίσει και επειδή οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν κατάφεραν να το αρχίσουν φρόντισε η σημερινή να προχωρήσει σε τέτοιες κατασχέσεις προκειμένου εν συνεχεία με μεγαλοθυμία να τις καταργήσει και να πει πως «ήταν δίκαιο και έγινε πράξη».

Η καθαρίστρια στο Μαξίμου απλώνει περιχαρής το κόκκινο χαλί πετώντας το από ψηλά στα μαρμαρένια αλώνια εκεί όπου υποδέχθηκε και σκληρά διαπραγματεύτηκε μαζί τους ηγέτες μεγάλου βεληνεκούς ο κυβερνήτης μας. Είπα καθαρίστρια και θυμήθηκα τα ρόζ γάντια και μαζί τις υποσχέσεις για βασικό μισθό στα 751 ευρώ, κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, Σισάχθεια φόρων…

Τελευταίο επίτευγμα στον χώρο του φανταστικού ο φόρος 2% στα τάμπλετ και τα στικάκια μνήμης. Ένας εκ των υπουργών που το αποφάσισαν έσπευσε να αρνηθεί το μέτρο παίρνοντας μέσω τουίτερ πίσω την υπογραφή που είχε βάλει στο χαρτί. Άλλωστε το παλινωδείν εστί συριζαΐκή αρχή.
Ένας από τους μεγάλους συγγραφείς τεχνολογικών επιτευγμάτων φαντασίας του προηγούμενου αιώνα ήταν ο Βρετανός Γκόρντον Ράτρευ Τέιλορ. Έπεσε πρόσφατα στα χέρια μου κείμενό του, γραμμένο στις αρχές της δεκαετίας του -60, που αναδημοσίευσε τότε στην Ελλάδα το περιοδικό «Εποχές», στην συντακτική ομάδα του οποίου ήταν μεταξύ άλλων οι Σεφέρης, Τερζάκης, Θεοτοκάς, Κ.Θ.Δημαράς, Λέων Καραπαναγιώτης και Χρήστος Λαμπράκης. Εγώ τότε ήμουν κυριολεκτικώς στα σπάργανα αλλά είμαι βέβαιος πως όσοι το διάβασαν θα έβγαλαν μια κραυγή ενθουσιασμού και απορίας για τον νέο κόσμο των ηλεκτρονικών υπολογιστών και της τεχνητής νοημοσύνης που με περισσή φαντασία περιέγραφε ο συγγραφέας. Υπολογιστές που θα έλυναν μαθηματικά προβλήματα σε δευτερόλεπτα, θα μετέφραζαν κείμενα σε ξένες γλώσσες, θα σκέπτονταν ιατρικά και πολιτικά προβλήματα και εν ολίγοις θα ξεπερνούσαν τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Όλα τα περιγράφει εκείνο το προφητικό κείμενο. Ακόμη και ότι οι υπολογιστές θα χρησιμοποιηθούν στο μέλλον από κάποιον υπουργό οικονομικών για την αύξηση της φορολογίας…. Επιτέλους, αμφιβάλλει κανείς ότι αυτή η κυβέρνηση είναι ο απόλυτος ορισμός της φαντασίας στην εξουσία;

Οικτίρω τον εαυτό μου που δεν είχα διαβάσει νωρίτερα το κείμενο για να κρύψω κανένα στικάκι στη γλάστρα. Εκτός εάν ο επόμενος φόρος είναι για τα άνθη στα μπαλκόνια μας.