Μέχρι και η γειτόνισσά µου στην Κυπαρισσία της δεκαετίας του ’60, η θεια Λαµπρινή, θα γέλαγε εάν άκουγε τον Ερντογάν να λέει πως οι Τούρκοι έγιναν επί των ηµερών του πλούσιοι γιατί έχουν πλέον ψυγείο στο σπίτι τους. Λέω για τη συγχωρεµένη αγαθή γιαγιάκα, διότι θυµάµαι ότι δεν πίστευε στην τεχνολογική πρόοδο. Οταν µάλιστα πάτησε ο άνθρωπος στο φεγγάρι, µου έλεγε να µην αναπαράγω ανοησίες και µε µπούκωσε µε ένα λουκούµι για να σταµατήσω την κουβέντα. Ο Ερντογάν δεν µας διευκρίνισε εάν πλούσιος Τούρκος είναι ο Τούρκος που έχει ψυγείο πάγου ή ηλεκτρικό ψυγείο, αλλά αυτό αποτελεί λεπτοµέρεια στη µεγάλη ιστορία προόδου της γείτονος χώρας.

Η εικόνα ενός προέδρου που προβάλλει ως στοιχείο πολυτελούς διαβίωσης τη µηχανή συντήρησης τροφίµων µόνο γέλιο µπορεί να προκαλέσει στους απέξω, ενώ στους αστούς Τούρκους και την τάξη των ακαδηµαϊκώς πεπαιδευµένων φαντάζοµαι διεγείρει αισθήµατα απέραντης θλίψης.

Το ψυγείο δεν είναι, βεβαίως, µια τυχαία εφεύρεση. Προηγήθηκαν όλων οι Κινέζοι, οι οποίοι χίλια χρόνια προ Χριστού σκέφθηκαν να αποθηκεύουν πάγο από τον χειµώνα για να συντηρούν τα τρόφιµά τους και το καλοκαίρι. Πεντακόσια χρόνια µετά ακολούθησαν οι Αιγύπτιοι, που κατασκεύασαν πάγο µε ειδικές τεχνικές, ενώ και οι πρόγονοί µας Αρχαίοι Ελληνες έφτιαξαν ιδιότυπα ψυγεία πάγου.

Μετά ήλθαν κάτι Σκωτσέζοι, Αγγλοι και Αµερικανοί επιστήµονες και έφτιαξαν µηχανές ψύξης, µε τελική αυτή των αρχών του 20ού αιώνα που λειτουργεί µε ηλεκτρισµό και αργότερα µε φρέον, το αέριο που αργότερα θα γινόταν µια από τις γενεσιουργές αιτίες της τρύπας του όζοντος.

Τι µένει πλέον να ευχηθούµε στους γείτονες; Αντε και στην έγχρωµη τηλεόραση, στο σίδερο χωρίς κάρβουνα ή µε γεια την ηλεκτρική σκούπα; ∆εν είναι όµως διόλου για γέλια το θέµα, διότι αυτή η προεκλογική κορώνα, που δεν ειπώθηκε ως αστείο, αλλά µε περισσή σοβαρότητα, αναδεικνύει το χαµηλό επίπεδο στο οποίο απευθύνεται για την επανεκλογή του και το οποίο, δυστυχώς για όλους µας, δεν αποτελεί µειονότητα στη γείτονα.

Ο Ερντογάν είναι επί Γης θεός για εκείνους που συνωθούνται να τον δουν από µια µεγάλη οθόνη γηπέδου και κλαίνε από συγκίνηση µόλις τον πλησιάσουν σε σχετικά κοντινή απόσταση.

Είναι εκείνοι που, αν τυχόν βρεθούν δίπλα του και τους αφήσουν οι σωµατοφύλακες του µεγάλου «σουλτάνου» να τον αγγίξουν, σπεύδουν να του φιλήσουν το χέρι. Εικάζω ότι µετά θεωρούν το αγγιγµένο µέλος τους αγιασµένο και ίσως δεν το πλένουν για το υπόλοιπο του βίου τους. Εκεί κατάντησε τη χώρα του ο «σουλτάνος», που φαντάζοµαι όταν βλέπει τον εαυτό του και από κάτω τα αλαλάζοντα πλήθη, σε µια από τις 4Κ πλάσµα τηλεοράσεις του πολυτελούς παλατιού του, χαµογελάει κάτω από τα µουστάκια του και πίνει λευκό τσάι των 800 ευρώ το φλιτζάνι -όπως κατήγγειλε η αντιπολίτευση εκείεις υγείαν των συµπαθών κορόιδων.

Και ενώ προς αυτούς δείχνει αγέρωχος, εξαπολύοντας κάθε τόσο µύδρους εναντίον υπαρκτών και ανύπαρκτων εχθρών, όταν δει τα σκούρα, ζητάει συγγνώµες δεξιά και αριστερά, ακυρώνει µεγάλες παραγγελίες οπλικών συστηµάτων και κοιτά σαν πονηρός πραµατευτής να τα βολέψει όπως µπορεί. Με κάτι τέτοια, βεβαίως, δεν είναι λίγοι οι ηγέτες που επιτυγχάνουν να µένουν για καιρό στην εξουσία, όταν ο λαός τρώει κουτόχορτο και πιστεύει ότι τον ψεκάζουν.