Βαφτιστικά σταυρουδάκια, βέρες του παππού και της γιαγιάς, ρολόγια, αλυσίδες, αυξήσεις στις συντάξεις, κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, σκίσιμο μνημονίων… Μα, θα μου πείτε, το ίδιο είναι το λιώσιμο του χρυσού από επιτήδειους, που εκμεταλλεύονται τον πόνο των συνανθρώπων μας, με πολιτικούς ταγούς που εκμεταλλεύονται τον πόνο των συνανθρώπων μας; Η πολιτική ασκείτο πάντοτε σε επίπεδο ελπίδων, αλλά και, όπως έλεγε ο αείμνηστος Φρανσουά Μιττεράν, σε επίπεδο συμβολισμών. Τι συμβολίζει ένα πολιτικό κίνημα το οποίο επαγγέλλεται ότι θα αλλάξει όχι μόνον την Ελλάδα και την ποιότητα ζωής των πολιτών, αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη και εκείθεν, ολόκληρο τον πλανήτη, και στην πορεία αλλάζει το ίδιο; 

Τι συμβολίζουν οι μικροεπιχειρηματίες που αλλάζουν το κόσμημα σε πλάκες χρυσού και τις μεταφέρουν στο εξωτερικό; Σημεία των καιρών. Οχι μόνο των σημερινών, αφού ο μαυραγοριτισμός ανδρώθηκε σε συνθήκες δύσκολες για τον λαό. Από την Κατοχή έως τη «νέα κατοχή», όπως την ονόμαζαν οι ΣΥΡΙΖΑίοι πολιτικοί πριν αναλάβουν την εξουσία, γεννήθηκαν φυντάνια κάθε λογής. Αλλαξαν οι ίδιοι σε τέτοιο βαθμό, που όσα ονόμαζαν κίνημα επανάστασης έγιναν κύμα και τους παρασύρει τώρα στο βάθος της αναξιοπιστίας. Αναρωτιέται κάθε νουνεχής πολίτης πώς γίνεται, ενώ ο πρωθυπουργός τους ξεχώρισε μέσα από ένα φαινόμενο σχολικών καταλήψεων και ανέβηκε στα σκαλοπάτια της εσωκομματικής εξουσίας, να απαξιοί σήμερα να ασχοληθεί με τους νέους καταληψίες σχολείων, ρίχνοντάς τους μάλιστα το ανάθεμα της χρυσαυγίτικης νοοτροπίας.

Την Τρίτη 27 Νοεμβρίου παρακολουθούσα εκπομπή της ΕΡΤ3, η οποία είχε ως θέμα της την πολιτική «ως κίνητρο κατάληψης των σχολείων». Ξεχάστηκε το αντίστροφο, δηλαδή «η κατάληψη των σχολείων ως κίνητρο για την πολιτική». Και δεν το ξέχασαν μόνο στα κρατικά μέσα ενημέρωσης, τα οποία βρίσκονται στο χειρότερο σημείο απαξίωσης ακόμη και από την αλήστου μνήμης ΠΑΣΟΚική δεκαετία του ’80. Το ξέχασαν και τα στελέχη εκείνα που πρωταγωνιστούσαν τότε κατακεραυνώνοντας την κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. «Τα δικά μας είναι καρύδια και βροντάνε, ενώ τα δικά σας είναι σύκα και δεν βροντάνε;», αναρωτιέται σε παροιμία ο θυμόσοφος λαός. Ακριβώς αυτό έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ στα τέσσερα χρόνια.

Οπως λοιπόν και ο εθνικός ενεχυροδανειστής διέπρεψε στα χρόνια της κρίσης, έτσι δίπλα του διέπρεψαν οι ακραίες φωνές, είτε από τα άκρα δεξιά είτε από τα άκρα αριστερά. Τα τάγματα εφόδου των «Ρουβικώνων» βρήκαν έδαφος να αλωνίσουν όπως αλώνιζαν τα πρώτα χρόνια της κρίσης τα τάγματα εφόδου των ακροδεξιών. Μα, θα μου πείτε, είναι το ίδιο; Η αφετηρία και το τέλος είναι κοινά. Εκμετάλλευση της κρίσης και του ανθρώπινου πόνου, με στόχο την κατάληψη της εξουσίας. Ο φόβος είναι εκείνος που συνέχει αλλά και που λειτουργεί ως μείζον όπλο καθοδήγησης. Στο τελευταίο του βιβλίο ο βραβευμένος δημοσιογράφος Μπομπ Γούντγουορντ, ένας εκ των δύο που αποκάλυψαν το σκάνδαλο «Γουοτεργκέιτ» και έριξαν τον Νίξον από την προεδρία, επιλέγει για θέμα τον Ντόναλντ Τραμπ και για τίτλο μία μόνον λέξη: «Φόβος». Αντλεί την ιδέα από τον ίδιο τον Τραμπ, ο οποίος σε παλαιότερη συνέντευξή του στον Γούντγουορντ είχε πει: «Η πραγματική εξουσία είναι ο φόβος». Προετοιμαστείτε για τη νέα εποχή που έρχεται έως τις εκλογές. Από το ενεχυροδανειστήριο ελπίδων θα περάσουμε στο εμπόριο φόβου.

Οι κυβερνώντες άρχισαν ήδη να δημιουργούν συνθήκες ανασφάλειας, επιτιθέμενοι όχι μόνο στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης (και δη σε προσωπικό επίπεδο, εμπλέκοντας την οικογένειά του), αλλά κυρίως στοχεύοντας στην ψυχή των Ελλήνων. Η οποία όμως έχει ξεπεράσει χειρότερους φόβους για να καμφθεί από αυτόν τον καινούργιο.