«Σαν τον Νεστορίδη, άλλος δεν θα βγει, να λέει πώς η μπάλα, εκεί θα καρφωθεί...», έλεγαν οι στίχοι του τραγουδιού που σκάρωσε το 1963 ο Βαγγέλης Περπινιάδης, για τον Κώστα Νεστορίδη. Τον «Νέστορα», όπως τον φώναζαν στα γήπεδα. Όπως τον αποκαλούσαν και οι φίλοι του. Λες και ήταν το γραφτό, της ΑΕΚ και των συμβόλων της να συνδεθούν με το τραγούδι.

Το ίδιο συνέβη και με τον «Διόσκουρο» του Νεστορίδη, τον Μίμη Παπαϊωάννου, που έφυγε από τη ζωή τη μέρα που ο θρυλικός συμπαίκτης του συμπλήρωνε 93 χρόνια ζωής. Κι ο «βλάχος» είχε δεθεί με το τραγούδι. Φίλοι κολλητοί και οι δυο τους με τον Στέλιο Καζαντζίδη. Τον Πόντιο που τραγούδησε για τον ξεριζωμό, για τη φτώχεια, για τα βάσανα των Ελλήνων. Όλα όσα συνέθεσαν το παζλ της ζωής του Κώστα Νεστορίδη, μέχρι να γίνει ο «Νέστορας» της ΑΕΚ. Μέχρι να αποτυπωθεί στους στίχους ενός λαϊκού τραγουδιού ως ήρωας όχι απλά μιας ομάδας, μα όλων εκείνων που βίωσαν την προσφυγιά.

O διωγμός της οικογένειας Νεστορίδη από τον Πόντο και το καταφύγιο στη Δράμα

Διωγμένη από τον Πόντο η οικογένεια του Κώστα Νεστορίδη μετακόμισε στη Δράμα. Εκεί γεννήθηκε ο μετέπειτα κορυφαίος σκόρερ της εποχής του και όχι μόνο. Η μία από τις διαχρονικές κολώνες της ΑΕΚ. Μέχρι να φτάσει, όμως, ο «Νέστορας» να προαναγγέλλει στον φίλο του, Σάββα Θεοδωρίδη που θα του έστελνε την μπάλα 24 ώρες αργότερα, χρειάστηκε να κερδίσει πολλούς αγώνες. Εκτός γηπέδων. Πιο δύσκολους σε εποχές που η πείνα θέριζε.

Από τη Δράμα, ο Κώστας Νεστορίδης βρέθηκε στην Καλλιθέα, εκεί στη γειτονιά του Αγίου Νικολάου. Εκεί που έζησε όλη την υπόλοιπη ζωή του. Με μικρές εξαιρέσεις, βέβαια.

Για την κάθοδο στην Αθήνα είχε φροντίσει ο μεγαλύτερος αδερφός του, ο Χρήστος που έφτασε στην πρωτεύουσα για να βρει μεροκάματο. Έπειτα, ακολούθησε όλη η οικογένεια, ο Γιώργος και η Κυριακή Νεστορίδη, με τα άλλα δύο παιδιά τους, τον Κώστα και τη Νόπη. Ο πόλεμος έκανε ακόμα πιο δύσκολη την επιβίωση. Κάποια στιγμή η μητέρα πήρε τον Κώστα και πήγαν στην Πρέβεζα για αναζήτηση δουλειάς. Εκεί στα χωράφια ο μικρός έπαιζε μπάλα και τρέλανε τους Ιταλούς κατακτητές, που ήθελαν να τον πάρουν στη χώρα τους. Αργότερα, με την απελευθέρωση και την επιστροφή στην Καλλιθέα, δέχθηκε πρόταση και από τους Άγγλους. Αλλά η κυρία Κυριακή ούτε που ήθελε να ακούσει και ας περνούσαν όλοι δύσκολα. Μέχρι και τον λούστρο είχε κάνει ο Κώστας Νεστορίδης. Αλλά δοκίμασε και σε πιο σκληρές δουλειές. Όπως σε εργοστάσιο παπουτσιών, στα μέταλλα. Ακόμα και... λαθραία τσιγάρα είχε πουλήσει για να μπορέσει να φάει όλη η οικογένεια.

Όταν ο Νεστορίδης έχασε το στερνοπούλι του

Έτσι, όταν μπήκε στα γήπεδα, ο Κώστας Νεστορίδης ήταν ήδη ένας πρωταθλητής και, μάλιστα, της ζωής. Κι αυτή την αυτοπεποίθηση την έβγαλε και στον αγωνιστικό χώρο. Απλά, μπόλιασε τη σιγουριά του και τη δύναμή του με την τεχνική και δημιούργησε πολλές φορές φάσεις που παρέπεμπαν σε μεγάλους καλλιτέχνες, σε διεθνούς φήμης αρτίστες.
Κι ενώ στο γήπεδο, ο Κώστας Νεστορίδης έμοιαζε άτρωτος, ασταμάτητος και ακαταμάχητος, η ζωή συνέχισε να του δείχνει το πιο σκληρό της πρόσωπο. Το 2010 δέχθηκε το καίριο πλήγμα. Έχασε το στερνοπούλι του, τον Παναγιώτη του. Στα 42 χρόνια του, ο 3ος γιος του Κώστα και της Ελένης Νεστορίδη, έφυγε από τη ζωή εξ αιτίας εσωτερικής αιμορραγίας στους πνεύμονες. Από τότε, όλα άλλαξαν για τον άλλοτε μάγο του ποδοσφαίρου και τη μοδίστρα από τη Νέα Σμύρνη. Είχαν άλλα δύο παιδιά, τον Αντώνη και τον Γιώργο, αλλά όπως έλεγαν οι γείτονες και οι φίλοι του Κώστα Νεστορίδη, ο Παναγιώτης αποτελούσε την αδυναμία του επειδή ήταν ο Βενιαμίν της οικογένειας κι εκείνος που πρόλαβε να ζήσει ως παιδί περισσότερο χρόνο με τον πατέρα του, μιας και γεννήθηκε όταν είχε κλείσε η αυλαία της ποδοσφαιρικής καριέρας.

"Θα πάω στα εγκαίνια του γηπέδου ακόμη και με φορείο"

Σταδιακά, η υγεία του θρυλικού «Νέστορα» επιβαρυνόταν. Κι ας μην το έβαζε κάτω, όπως αντιλήφθηκαν όσοι τον άκουσαν το 2015 να αφηγείται τη διάρρηξη στο σπίτι του.

«Ευτυχώς, δεν μού πήραν το χρυσό παπούτσι», είχε πει οn camera και έδειχνε με υπερηφάνεια ένα από τα βραβεία του. Το 2020 τα προβλήματα υγείας έγιναν σοβαρότερα.

Ήρθε το 2022 και ο κορωνοϊός, που έστειλαν τον Κώστα Νεστορίδη στο νοσοκομείο «Σωτηρία». Αλλά κι εκεί έδειξε ότι δεν... αντιμετωπιζόταν ούτε από την πανδημία. Όταν αισθάνθηκε καλύτερα, έκοψε τον ορό για να φύγει και οι γιατροί έδωσαν μάχη για να τον κρατήσουν άλλες τέσσερις μέρες έως ότου ανακτήσει τις δυνάμεις του. Ήταν η περίοδος που έδινε όρκο τιμής. «Εγώ θα πάω στα εγκαίνια του νέου γηπέδου της ΑΕΚ ακόμα και με φορείο», έλεγε. Και πήγε! Σε καροτσάκι! Με τον γιο του, τον Γιώργο και την Αγιά Σοφιά να δονείται από συγκίνηση και εκείνος βουρκωμένος να αναπολεί όσα είχε ζήσει στον ίδιο χώρο ως παίκτης, αλλά και ως προπονητής της «Ένωσης». Της μόνης αγάπης που ίσως μπορούσε να συγκριθεί με τη γυναίκα της ζωής του, την Ελένη του.

Ουσιαστικά, το τελειωτικό χτύπημα η μοίρα του το έδωσε ανήμερα στα 93α γενέθλιά του. Τότε που έφυγε από τη ζωή ο Μίμης Παπαϊωάννου. Ο αδερφός του, όπως τον χαρακτήρισε και του ευχήθηκε «καλή αντάμωση». Ήρθε και η πρόσφατη πτώση με τον τραυματισμό μέσα στο σπίτι, που επιδείνωσε την κατάσταση της υγείας του. Αρχικά, ο Κώστας Νεστορίδης ξέφυγε από το μαρκάρισμα του Χάρου. Βγήκε, αλλά η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει και ουσιαστικά σηματοδότησε το κλείσιμο της αυλαίας και το πέρασμά του στην αθανασία. Διότι τα σύμβολα δεν πεθαίνουν κι ας χάσουν κάποιο ντέρμπι. Μένουν αιώνια στις μνήμες μας, διότι κέρδισαν πολλές περισσότερες μάχες από εκείνες που έχασαν...

* To άρθρο του Σταύρου Γεωργακόπουλου δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ONTIME".