Κώστας Μπακογιάννης στα Παραπολιτικά: Αισθάνομαι πολύ τυχερός που είμαστε μαζί με τη Σία, έχουμε χτίσει έναν όμορφο κόσμο λιθαράκι - λιθαράκι
Ο πρώην δήμαρχος Αθηναίων σε μια ειλικρινή εξομολόγηση
Ο Κώστας Μπακογιάννης μιλάει στο «Secret» για τη ζωή του μετά τον δημαρχιακό θώκο, την απώλεια του πατέρα του Παύλου Μπακογιάννη, τη σχέση του με τη μητέρα του Ντόρα, τη θητεία του στον Δήμο Αθηναίων και τα μαθήματα που πήρε από την ήττα του.
Σε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη, ο Κώστας Μπακογιάννης δηλώνει στο ένθετο «Secret» της εφημερίδας Παραπολιτικά και την Αλεξάνδρα Καϋμένουπως είναι στην πιο δημιουργική φάση της ζωής του και μιλάει για την Αθήνα, για όσα τον ενοχλούν στην πόλη, για την οικογένειά του και τη σχέση του με τη Σία Κοσιώνη. Ο πρώην δήμαρχος Αθήνας αναφέρεται στη δολοφονία του πατέρα του, Παύλου Μπακογιάννη, ενώ μιλώντας για τη μητέρα του, Ντόρα, λέει χαρακτηριστικά πως η ιστορία της είναι η ιστορία των γυναικών στην Ελλάδα.
Κάνοντας αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν, μιλάει για την ήττα του στον δήμο και υποστηρίζει πως, αν γυρνούσε τον χρόνο πίσω, θα ζητούσε περισσότερα debates με τον Χάρη Δούκα. Ακόμα, περιγράφει πώς είναι να μεγαλώνεις με θείο τον «ευαίσθητο και ευφυή» Κυριάκο Μητσοτάκη, ενώ απαντά στο δίλημμα «Χανιά ή Καρπενήσι».
Σε τι φάση ζωής είστε;
Σε μια πάρα πολύ καλή και δημιουργική φάση. Αισθάνομαι πάρα πολύ καλά, κάνω πολλά πράγματα ταυτόχρονα, διδάσκω στο Βερολίνο, δουλεύω στον ιδιωτικό τομέα, συνεργάζομαι με κάποιες μεγάλες εταιρείες και ταυτόχρονα είμαι εδώ, στον Δήμο της Αθήνας, κάνοντας αντιπολίτευση.
Τι αγαπάτε και τι μισείτε στην Αθήνα;
Αγαπώ το άρωμα που έχει το νυχτολούλουδο, ειδικά την άνοιξη, στις γειτονιές της Αθήνας. Αγαπώ τον Εθνικό Κήπο, μεγάλωσα μέσα στον Εθνικό Κήπο, ξέρω κάθε σπιθαμή του. Και αγαπώ επίσης τους λόφους της πόλης. Τώρα, τι με ενοχλεί; Αν έπρεπε να ξεχωρίσω ένα πράγμα, είναι ότι μερικές φορές και εμείς οι ίδιοι δεν σεβόμαστε την πόλη.
Θέλω να σας πάω πολλά χρόνια πίσω και να μου πείτε τι θυμάστε από την ώρα που έγινε γνωστή η δολοφονία του πατέρα σας.
Μου είναι πάρα πολύ δύσκολο να το συζητήσω. Για πάρα πολλά χρόνια δεν μπορούσα καν να περιγράψω ό,τι έζησα και τι ζήσαμε όλοι εκείνη τη μέρα. Ξέρετε, όμως, με τα χρόνια, αυτό που κρατάω είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, πολλές φορές άγνωστοι σε εμάς, που άνοιξαν την αγκαλιά τους και μας στήριξαν.
Παραμένουν τα «αν» και τα «γιατί» μέσα σας;
Πάντα κανείς τα σκέφτεται αυτά. Θα το καταλάβουν πάρα πολλοί άνθρωποι που έχουν βιώσει απώλειες. Με τα χρόνια μαθαίνεις να ζεις με αυτό. Δεν συμφιλιώνεσαι. Μπορεί και ποτέ να μη συμφιλιωθείς, αλλά μαθαίνεις να ζεις με αυτό. Πόσω μάλλον που η ζωή προχωράει μπροστά και κερδίζει. Έχω την τύχη να έχω τέσσερα υπέροχα παιδιά. Μου έκανε πάρα πολύ μεγάλη εντύπωση ο εαυτός μου, όταν κάποιος αναφέρθηκε στον Παύλο Μπακογιάννη και εγώ πρώτα σκέφτηκα τον γιο μου και μετά τον πατέρα μου. Στην αρχή με παραξένεψε, αλλά μετά το βρήκα πολύ ελπιδοφόρο και αισιόδοξο.
Πώς είναι να μεγαλώνετε με μαμά την Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία έχει και έναν διπλό ρόλο από κάποια στιγμή και μετά;
Είμαι πάρα πολύ υπερήφανος για τη μητέρα μου. Σε μια πολύ δύσκολη στιγμή στάθηκε όρθια. Και, ξέρετε, νομίζω ότι η ιστορία της είναι η ιστορία των γυναικών στην Ελλάδα, οι οποίες τη δεκαετία του ’70, του ’80, του ’90, του 2000 έδωσαν αγώνες για τη χειραφέτηση, για την απελευθέρωση. Διεκδίκησαν τα δικαιώματά τους. Μία θέση στο τραπέζι, να ακούγεται η φωνή τους.
Και πώς είναι ένα παιδάκι που μεγαλώνει με παππού τον Μητσοτάκη και γιαγιά τη Μαρίκα;
Είμαι πολύ περήφανος και για τους δύο μου παππούδες. Έχω την τεράστια τύχη να φέρω ένα όνομα, του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, που έχει διατελέσει πρωθυπουργός της χώρας, αλλά και του παπα-Κώστα του Μπακογιάννη, που λειτούργησε στα βουνά της Ευρυτανίας. Ξέρετε, αν τους δει κανείς, θα θεωρήσει ότι είναι δύο πολύ διαφορετικοί άνθρωποι. Όμως και οι δύο είχαν μια βαθιά αγάπη για τον τόπο τους. Υπηρέτησαν ο καθένας από την πλευρά του. Και οι δύο περάσανε από δύσκολες στιγμές, αλλά δεν έσκυψαν ποτέ το κεφάλι.
Κι εσείς έχετε βιώσει δύσκολες στιγμές. Μία από αυτές φαντάζομαι ότι ήταν και η ήττα στον Δήμο της Αθήνας. Σκεφτήκατε να εγκαταλείψετε την πολιτική τότε;
Όταν έχεις βιώσει απώλειες, οι ήττες είναι πολύ πιο διαχειρίσιμες. Θέλω να είμαι πολύ ειλικρινής με τα συναισθήματά μου. Ναι, με στεναχώρησε πάρα πολύ. Ήταν μια πάρα πολύ μεγάλη απογοήτευση. Όμως, κάθισα κάτω και σκέφτηκα, μελέτησα, αν θέλετε, το αποτέλεσμα. Προσπάθησα πάρα πολύ να καταλάβω τι συνέβη. Τι έκανα εγώ σωστό ή λάθος. Τι έγινε στο περιβάλλον γύρω μου. Βεβαίως, όταν χάνεις εκλογές, τα κάνεις όλα λάθος. Και όταν τις κερδίζεις, τα κάνεις όλα σωστά. Αλλά, σε κάθε περίπτωση, εγώ ήθελα να αδράξω την ευκαιρία και να γίνω εγώ καλύτερος.
Πολλοί λένε ότι έφταιξε αυτό το debate με τον κύριο Δούκα. Αν γυρίζατε πίσω τον χρόνο, θα το ξανακάνατε; Πιστεύετε ότι πράγματι έφταιξε;
Το έχω ακούσει αυτό. Νομίζω ότι ένα από αυτά που έφταιξαν ήταν ότι δεν κάναμε περισσότερα debates. Ότι ήταν μόνο ένα. Αν είχαμε κάνει περισσότερα debates, θα είχαμε αποκαλυφθεί. Θα είχαμε βγει στο φως. Θα είχαμε συστηθεί.
Και τώρα, τι; Δήμος ή Βουλή;
Μα γιατί πρέπει να απαντήσω σε αυτό το ερώτημα; Να σας πω, εγώ δεν βιάζομαι να πάρω καμία απόφαση. Και δεν έχω κανέναν λόγο να βιάζομαι. Οι εκλογές απέχουν. Εγώ είμαι εδώ με την Αθηναία, με τον Αθηναίο. Και κυρίως είμαι εδώ όχι μόνο για να μιλάω, γιατί αυτό είναι εύκολο, αλλά για να ακούω. Άρα, λοιπόν, δεν αισθάνομαι πίεση να πάρω μία απόφαση. Κάνω καλά ή προσπαθώ να κάνω καλά αυτό που έχω κληθεί να κάνω, που είναι αντιπολίτευση στον δήμαρχο της Αθήνας. Και θα επιμείνω σε αυτό, γιατί, ξέρετε, η Αθήνα δεν μπορεί να είναι part time. Η Αθήνα θέλει πίστη, θέλει αφοσίωση. Ξέρετε, τα ∆ηµοτικά Συµβούλια κρατάνε πάρα πολλές ώρες και δεν είναι τυχαίο. ∆εν µιλάµε την ίδια γλώσσα. Εµείς µπαίνουµε στο ∆ηµοτικό Συµβούλιο και µιλάµε για την Αθήνα. Η γλώσσα που µιλάει η δηµοτική Αρχή είναι για το ΠΑΣΟΚ.
Είστε κοντά στα παιδιά σας; Περνάτε χρόνο µαζί;
Οσο µπορώ περισσότερο.
Εχουν κανένα παράπονο;
Ανάλογα τις ηλικίες και τις φάσεις. Γιατί, ξέρετε, όταν έχεις τέσσερα, δύο κορίτσια από 7 µέχρι 18, τα ζεις όλα ταυτόχρονα. ∆εν σας κρύβω ότι έχω αντιµετωπίσει και το «εντάξει τώρα, µπαµπά, αρκετά ασχολήθηκες µαζί µας, τώρα έχουµε να βγούµε µε τους φίλους. Να ζήσουµε τις ζωές µας». Εκεί πιο πολύ εγώ τα παρακαλάω για τον πολύτιµο χρόνο τους παρά εκείνα για τον δικό µου.
Και πώς νιώθετε που αρχίζουν να αποµα κρύνονται από εσάς;
Είναι φυσιολογικό να συµβαίνει έτσι. Το κάναµε όλοι µας. Να σας πω, εγώ θέλω να είµαι ένα αεροδρόµιο για τα παιδιά µου. Τι σηµαίνει αυτό; Θέλω να είµαι το αεροδρόµιο από το οποίο µπορούν να απογειωθούν και απογειώνονται για να πετάξουν στις ζωές τους, αλλά και στο οποίο µπορούν να προσγειωθούν όποτε το χρειαστούν ή όποτε το θελήσουν. Να αισθάνονται πάντα ότι όπου κι αν είναι, ό,τι και να κάνουν στον κόσµο, θα υπάρχει µια ανοιχτή αγκαλιά, ένα πιάτο φαγητό και κάποιος, µια οικογένεια, για αυτά, που, χωρίς να τους κρίνει, θα τους ακούσει και θα είναι δίπλα τους.
Λοιπόν, πολλές φορές χαζεύω στο Instagram φωτογραφίες που µπορεί να ανεβάζετε είτε εσείς είτε η κυρία Κοσιώνη από διάφορες στιγµές σας. Είστε ακόµη ερωτευµένοι;
Είµαστε πολύ αγαπηµένοι. Είµαστε µια πολύ αγαπηµένη οικογένεια, την οποία χτίσαµε µε πολύ κόπο. Νοµίζω, είµαστε πολύ ευτυχισµένοι µέσα στην οικογένειά µας και, για να µη µιλάω µόνο για όλους, και εγώ αισθάνοµαι πάρα πολύ τυχερός...
Πού είναι η Σία στη ζωή σας;
Αισθάνοµαι πάρα πολύ τυχερός που είµαστε µαζί! Εχουµε πια περάσει τα 10 χρόνια, µπήκαµε στα 11, και όλον αυτόν τον όµορφο κόσµο τον έχουµε χτίσει λιθαράκι-λιθαράκι.
Αν σας βάλω ένα δίληµµα, Χανιά ή Καρπενήσι, τι θα επιλέγατε;
Εύκολο! Καρπενήσι! Με πολύ σεβασµό στους Χανιώτες και ιδιαίτερα στους Χανιώτες φίλους µου! ∆εν το συζητάω... Είναι θέµα ψυχογεωγραφίας και απολύτως αδιαπραγµάτευτο. Το Καρπενήσι και η Ευρυτανία είναι ο οµορφότερος τόπος στον κόσµο και όποιος δεν το αποδέχεται αυτό είναι απλώς τοπικιστής!
Πώς είναι να µεγαλώνεις µε θείο τον Κυριάκο Μητσοτάκη;
Είναι ένας εξαιρετικά ευθύς άνθρωπος, δουλευταράς, ευφυής και ευαίσθητος. Ενδεχοµένως να µην έχει τη δυνατότητα να το δείχνει αυτό πάντα, αλλά ισχύει απολύτως. Επειδή ήταν περίπου 10 χρόνια µεγαλύτερος, ήταν και ένα πρότυπο. Βεβαίως αυτό δεν έκανε πάντα εύκολη τη ζωή µας, γιατί τα έκανε όλα σωστά! Ο πήχης ανέβαινε και όλοι εµείς οι υπόλοιποι µετά έπρεπε να προσπαθήσουµε να περάσουµε και εµείς πάνω από τον πήχη. Με σχετική, ενδεχοµένως, επιτυχία!
