Οι χαρµόσυνες ηµέρες των Χριστουγέννων είναι ιδανικές για να κάνει ο καθένας από εµάς την αυτοκριτική του. Μας δίνεται η ευκαιρία να επανορθώσουµε τα κακώς κείµενα και να τιµήσουµε τη Γέννηση του Χριστού όπως πρέπει. Χωρίς υπερβολές και τυµπανοκρουσίες, αλλά µε αληθινή αγάπη και συµπόνια για τον συνάνθρωπό µας. Στο όρος Χριστός στα Μεσόγεια υπάρχει µια Μονή αφιερωµένη στη γέννηση του Θεανθρώπου. Είναι η Μονή Βηθλεέµ, στην οποία σήµερα εγκαταβιώνουν 28 µοναχές. Ακριβώς κάτω από την Ακρόπολη του αρχαίου ∆ήµου Σφηττού βρίσκεται το µεταβυζαντινό εκκλησάκι της Γεννήσεως του Χριστού. Το συγκεκριµένο εκκλησάκι αποτέλεσε και την αφορµή για να είναι το τοπωνύµιο της περιοχής Χριστός αλλά και η Μονή να πάρει το όνοµα Βηθλεέµ και να αφιερωθεί στη Γέννηση του Κυρίου.

Διαβάστε: Ιερά Μονή Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μανταμάδου: Η συγκλονιστική ιστορία της εικόνας που φτιάχτηκε με χώμα και αίμα μοναχών - Δείτε το ντοκιμαντέρ του parapolitika.gr (Βίντεο)

Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος: Είναι η γιορτή της αγάπης, είναι µια κοινωνική πράξη αγάπης

Στο ντοκιµαντέρ του parapolitika.gr ο µητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος εξηγεί το νόηµα της Γέννησης του Ιησού και µας µιλάει για τη Βηθλεέµ της Αττικής. «Επειδή ο άνθρωπος αποµακρύνεται από τον Θεό, αποξενώνεται, είναι γυµνός από τη θεότητα. Ερχεται ο Θεός γυµνός και δέχεται την ανθρώπινη φύση µε τον χειρότερο τρόπο, µε τον πιο ταπεινό δρόµο, γεννιέται σε ένα σπήλαιο, διώκεται, θέλουν να τον σκοτώσουν, πεθαίνουν άνθρωποι στο όνοµά Του. Είναι κάτι σκληρό. Συνδέεται χωρίς τυµπανοκρουσίες, χωρίς φώτα, χωρίς µεγαλεία για να µπει µέσα στην ανθρώπινη φύση, να την αγκαλιάσει και να την ανανεώσει. ∆εν υπάρχει καλύτερο µήνυµα για τα Χριστούγεννα. Είναι η γιορτή της αγάπης, είναι µια κοινωνική πράξη αγάπης. Είναι και η γιορτή της πίστεως στην αγάπη του Θεού. Ο Θεός από αγάπη προς τον άνθρωπο γίνεται άνθρωπος για να ανταποκριθεί ο άνθρωπος µε αγάπη προς Αυτόν, η οποία εκδηλώνεται και ως αγάπη στον συνάνθρωπο. Γι’ αυτό είναι η γιορτή της αγάπης.

Αυτές τις ηµέρες φιλοτιµούµαστε να ζήσουµε ανθρώπινα κοντά στους ανθρώπους που υποφέρουν, που είναι φτωχοί, που είναι άρρωστοι, που έχουν µοναξιά και εγκατάλειψη

Η Γέννηση του Ιησού, η Γέννηση του Θεανθρώπου, λέγεται ενανθρώπηση. Εµένα µου αρέσει αυτός ο όρος, ενώ λέµε ότι η κατά σάρκα γέννησις του Κυρίου Ιησού Χριστού τα έχει όλα. Μου αρέσει θεολογικά ότι τα Χριστούγεννα είναι η εορτή της Θείας Ενανθρωπήσεως, ότι ο Θεός γίνεται άνθρωπος. Ενδύεται την ανθρώπινη φύση για να συµπαρασύρει προς τη θεότητα τον ίδιο τον άνθρωπο και αυτό πρέπει να το πιστέψω για τον εαυτό µου. Αν δεν πιστέψω στην ανάγκη από αυτό τον κόσµο να φύγω µε µία υπερβατική κίνηση, ούτε τον Θεό µπορώ να πιστέψω ούτε τη ζωή αυτή µπορώ να κερδίσω, είµαι ένα ζώο, µια µηχανή, είµαι ένα τίποτα, φυλακισµένος στη σωµατικότητα, στην υλικότητα, στον χρόνο, σ’ αυτό το κατασκεύασµα του νοητού κόσµου, του υλικού κόσµου».

Η Γέννηση δεσπόζει στο καθολικό της Μονής, υπενθυµίζοντάς µας την αγνή, αληθινή αγάπη, το νόηµα της αληθινής πίστης και την αξία της ελπίδας. Κατά την πανήγυρη των Χριστουγέννων τελείται ολονύκτια, ιερά αγρυπνία, η οποία αναµεταδίδεται κάθε χρόνο και από τους εκκλησιαστικούς ραδιοφωνικούς σταθµούς, ενώ προσελκύει τη βραδιά αυτή πλήθος προσκυνητών, οι οποίοι µεταφέρονται νοερά στη Βηθλεέµ της Ιουδαίας, ενώ βρίσκονται σωµατικά στη Βηθλεέµ της Αττικής. «Αυτές τις ηµέρες αυτό το οποίο κάνουµε είναι ότι φιλοτιµούµαστε να ζήσουµε έτσι ανθρώπινα κοντά στους ανθρώπους που υποφέρουν, που είναι φτωχοί, που είναι άρρωστοι, που έχουν µοναξιά και εγκατάλειψη, γι’ αυτό και το Ευαγγέλιο της Κρίσεως είναι επίκαιρο: “Πείνασα και µου δώσατε να φάω, δίψασα και µου δώσατε να πιω. Ηµουν ξένος και µε περιµαζέψατε. Ηµουν γυµνός και µε ντύσατε, ήµουν ασθενής και µε επισκεφθήκατε, ήµουν ακόµα και φυλακισµένος και ήρθατε κοντά µου”. Αυτή η σκέψη του άλλου είναι έξοδος πρώτα από το βαρυντικό πεδίο του εγωισµού µας, του εγωκεντρισµού µας, της φιλαυτίας µας. Βγαίνουµε. Οταν λοιπόν βγεις από αυτό, µπαίνεις λίγο στη ζωή του άλλου, αγκαλιάζεις τον άλλον και γίνεται ευκολότερος ο δρόµος τού να πλησιάσεις και να εκφραστείς µε αγάπη προς τον Θεό», µας εξηγεί ο σεβασµιώτατος π. Νικόλαος.

Η Ιστορία της Μονής Βηθλεέµ

Η ιστορία της Μονής ξεκίνησε το 1969, όταν έξι µοναχές αναζητούσαν το ιδανικό σηµείο για προσευχή και περισυλλογή. Ποθούσαν τον µοναχικό βίο και είχαν την πνευµατική καθοδήγηση της µοναχής Μαγδαληνής. Από την πρώτη στιγµή που έφτασαν στο όρος Χριστός συνειδητοποίησαν ότι αυτός είναι ο τόπος όπου θα ήθελαν να ζήσουν τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής τους. Σήµερα η ζωή τους κυλάει ήσυχα, µε γαλήνη και δηµιουργικότητα. Είναι όλες χαρισµατικές. Με αφοσίωση και εξαιρετική τελειότητα, έχουν αγιογραφήσει τον ναό της Βηθλεέµ και έχουν δηµιουργήσει κεντήµατα µοναδικής αισθητικής. Οπως είναι γνωστό σε όλο τον Ορθόδοξο κόσµο, το µοναστήρι αυτό είναι ονοµαστό για τα εργόχειρά του, που είναι το χρυσό κέντηµα και η αγιογραφία. Οσο για τις αδελφές, είναι φανερό στον επισκέπτη ότι διαθέτουν λεπτότητα και καλαισθησία. Μάλιστα, επειδή το µοναστήρι είναι αφιερωµένο στη Γέννηση του Κυρίου, µας εντυπωσιάζουν οι µεγάλων διαστάσεων παραστάσεις και της Γεννήσεως και της Βρεφοκτονίας.

''Όλη η εκκλησία τώρα είναι µια Βηθλεέµ, δηλαδή ένας χώρος υποδοχής του Θεού''

Ο µητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος έχει καθιερώσει να γίνεται αγρυπνία στο Μοναστήρι την παραµονή των Χριστουγέννων. «Ολη η εκκλησία τώρα είναι µια Βηθλεέµ, δηλαδή ένας χώρος υποδοχής του Θεού, ο οποίος δεν είναι τοπικός, σε ένα σηµείο, δεν είναι ονοµαστικός σε ένα µοναστήρι που φέρει το όνοµά Του, αλλά είναι για τον κάθε άνθρωπο µέσα στην καρδιά µας. Πρέπει να ετοιµάσει κάνεις τον χώρο της υποδοχής του Χριστού µέσα του. Το γεγονός, βέβαια, ότι έχουµε ένα µικρό µοναστήρι που φέρει αυτό το όνοµα βοηθάει να µην τα εξιδανικεύουµε όλα και τα κάνουµε αφηρηµένα. Εχουµε και σάρκα και ζούµε στον χρόνο. Θέλουµε και το όνοµα και την αφορµή. Θέλουµε τον εορτασµό, θέλουµε στοιχεία που µας βοηθούν να ενσαρκώσουµε στο µυαλό µας αυτό που νιώθουµε ως έκφραση της πίστεώς µας. Υπάρχει λοιπόν αυτό το µοναστηράκι, το οποίο είναι στις παρυφές του Υµηττού, και είναι πάρα πολύ ωραίο και εγώ το αγαπώ γιατί έχει τάξη µοναστηριακή. Οι αδελφές ζουν µε πολύ ωραίο τρόπο, έχουν πολλές Ακολουθίες και η ζωή τους είναι µια προσευχή. Παράλληλα, κάνουν και πολύ ωραία χειροτεχνήµατα. Εχουν τα κεντήµατά τους, τα οποία αξίζει τον κόπο να δει κανείς. Το καθετί που κάνουν, ακόµα και η επιλογή των καµπανών για την κωδωνοκρουσία, γίνεται µε τα χέρια. ∆εν γίνεται µε το πάτηµα ενός κουµπιού και να χτυπάει ένα µέταλλο, όπως δυστυχώς συµβαίνει στους περισσότερους ναούς. Είναι επιλεγµένη και η µελωδία. Και, για να βγαίνει µε µελωδία ο ήχος της καµπάνας, πρέπει να υπάρχουν διάφορα µεγέθη και πρέπει το υλικό της καµπάνας να έχει λίγο χρυσό, λίγο αργυρό, να µην είναι µόνο από µπακίρι. Το πρόσεξαν αυτό οι αδελφές. Ακόµα και στο φαγητό που κάνουν. Υπάρχει ισορροπία µπροστά στην προκλητική χλιδή του φαγητού και στην ασκητική λιτότητα. Στη γιορτή θα φάµε κάτι παραπάνω. Αυτό πρέπει να είναι όµορφο, για να αναπαύσει τις ψυχές. Είναι µια πηγή ελεηµοσύνης και προσφοράς το µοναστήρι αυτό και χαιρόµαστε ιδιαιτέρως.

Δείτε το ντοκιμαντέρ:

Επειδή, όµως, είναι ένας χρόνος κυρίως ασκήσεως των αδελφών και προσευχής, εγώ από τότε που έγινα µητροπολίτης καθιέρωσα να κάνουµε το βράδυ των Χριστουγέννων ολονύχτια αγρυπνία. Αρχίζουµε στις 20.00 και τελειώνουµε στις 04.00. Η αγάπη µε τη χαρά συνδέεται και η µεγαλύτερη χαρά είναι λύπη. Είναι κατάντηµα να είσαι παγιδευµένος στον εαυτό σου, είναι χαρά να µπορέσεις να αγκαλιάσεις ταπεινά τον πάσχοντα συνάνθρωπό σου, αλλά είναι και µεγάλη χαρά ότι ανοίγει ο δρόµος της κίνησης προς τον Θεό. Γι’ αυτό και λέει “ευφραίνεσθε δίκαιοι, ουρανοί αγαλλιάσθε, σκιρτήσατε τα όρη”. Είναι γεµάτες από εκφράσεις χαράς, από µηνύµατα δοξολογικής καταστάσεως οι Ακολουθίες της εκκλησίας µας. Αλλά, όπως και αυτός ο λόγος των αγγέλων στους ποιµένες, που αναφέρεται στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο, ότι “Ευαγγελίζοµαι υµίν χαρά µεγάλη, ότι ετέχθη υµίν σήµερον Σωτήρ”: έρχεται χαρά, γιατί γεννιέται ο Χριστός. Υπό αυτή, λοιπόν, την έννοια δεν είναι κακό πράγµα οι εορτασµοί, αρκεί να είναι µια λεπτή γραµµή που υπογραµµίζει το κεντρικό νόηµα και όχι µια γραµµή µε µαρκαδόρο που το σκεπάζει και το διαγράφει. Eχουµε τα δεντράκια, έχουµε τα φωτάκια, δίνουµε τα δώρα, ακόµα και το κοινό τραπέζι που θα φάµε, έχει µια ευγένεια όλο αυτό. ∆εν είναι κακό, αρκεί να γίνεται µε ευγένεια και όχι µε αυτό το πάθος ότι είµαστε µόνο εµείς σε αυτόν τον κόσµο και κανένας άλλος. Εάν δεν υπάρχουν άλλοι σε αυτόν τον κόσµο, τότε δεν υπάρχει Θεός στα µάτια µας και είναι φοβερό να υπάρχει ο Θεός πανταχού παρών και εµείς να µην µπορούµε να τον δούµε και να µην µπορούµε να επικοινωνήσουµε µαζί του».

H Μονή των Αγίων Νηπίων

Στο δεύτερο µέρος του ντοκιµαντέρ του parapolitika.gr παρουσιάζεται η Μονή των Αγίων Νηπίων, που είναι τόπος προσευχής για εκείνα τα µωρά που κάποτε θυσιάστηκαν. Τα νήπια του Ηρώδη, που δεν πρόλαβαν να ζήσουν, παρά µόνο λίγους µήνες. Βρίσκεται στην Οινόη Αττικής, ανάµεσα στα δέντρα, στην ησυχία της φύσης και την αρµονία των γαλήνιων ήχων των πουλιών. Ο ναός που βρίσκεται στο κέντρο της Μονής ξεκίνησε περίπου το 2000 και είναι αφιερωµένος στα Αγια Νήπια, τα αθώα βρέφη που µαρτύρησαν µε εντολή του Βασιλιά Ηρώδη λίγο καιρό µετά τη γέννηση του Χριστού. Ταξίδεψαν στον ουρανό πριν κάνουν τα πρώτα τους βήµατα στη Γη. Σήµερα στη Μονή εγκαταβιώνουν πέντε µοναχές. Τις χαρακτηρίζει η γαλήνη και η καλοσύνη. Υποδέχονται καθηµερινά τους πιστούς µε χαµόγελο και συµπαραστέκονται σιωπηλά στους πονεµένους γονείς που έχουν θάψει το µωρό τους.

Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά