Η κοινωνική διάσταση του κοροναϊού στα πανεπιστήμια - Οι δυσκολίες των πρωτοετών φοιτητών - «Παίρνουν την ευκαιρία μου μέσα από τα χέρια μου»
Το δεύτερο κύμα της πανδημίας, πλέον, αποτελεί πραγματικότητα με τις κυβερνήσεις όλου του πλανήτη να παίρνουν το ένα μέτρο μετά το άλλο για να το αναχαιτίσουν.
Η καθημερινότητα όλων έχει αλλάξει, καθώς ο κοροναϊός έχει αναδιαμορφώσει ριζικά τη ρουτίνα των ανθρώπων, αλλά και τη γενικότερη συμπεριφορά τους. Οι μάσκες, οι αποστάσεις και η απουσία της σωματικής επαφής γίνονται σταδιακά «dominium publicum» όλων των πολιτών.
Ο φοιτητικός κόσμος, προφανώς, δεν έμεινε κι αυτός ανεπηρέαστος από την πανδημία. Τα ελληνικά πανεπιστήμια έχουν πλέον μετατραπεί σε ηλεκτρονικές συναντήσεις του εκάστοτε καθηγητή με τους φοιτητές. Η κατάσταση αυτή που έγινε πραγματικότητα από τον Μάρτιο, προσπαθήθηκε να αναχαιτιστεί από τον Οκτώβρη, χωρίς βέβαια ιδιαίτερο αποτέλεσμα, καθώς το δεύτερο κύμα κοροναϊού οδηγεί ξανά τα πανεπιστήμια στην τηλεκπαίδευση.
Σίγουρα παρατηρούνται πάρα πολλά προβλήματα καθημερινά, είτε πρόκειται για ζητήματα στις ηλεκτρονικές συνδέσεις, είτε στη μειωμένη αποτελεσματικότητα της τηλεκπαίδευσης. Παρόλ’αυτά είναι ιδιαίτερα σημαντικό να παρατηρούμε και την κοινωνική πλευρά της πραγματικότητας πέρα από τα «καθαρά» γεγονότα και τις εξελίξεις.
Πώς έχει διαμορφωθεί η καθημερινότητα των φοιτητών; Πόσο τους επηρεάζει η πανδημία στην ακαδημαϊκή τους πορεία και πόσο στην προσωπική τους εξέλιξη; Ποιοι είναι οι φόβοι τους για το μέλλον της κοινωνικής ζωής;
Για όλα αυτά τα ζητήματα μιλούν στο parapolitika.gr, η Αναστασία, πρωτοετής φοιτήτρια Καλών Τεχνών, η Σοφία, δευτεροετής φοιτήτρια του Πάντειου και ο Γιάννης, πρωτοετής φοιτητής χημείας.
Τα διοικητικά προβλήματα της σχολής της τόνισε η Αναστασία, που έχει μόλις λίγες μέρες που διαμένει στην Αθήνα. Η ασύγχρονη γραμματεία της σχολής και οι αργές ενημερώσεις αποτελούν τα ζητήματα που τη δυσκολεύουν έντονα αυτό το πρώτο διάστημα, ενώ έντονη είναι η αγωνία της για την τηλεκπαίδευση, καθώς το μεγαλύτερο μέρος των μαθημάτων της είναι πρακτικού περιεχομένου.
Αντίστοιχα, ο Γιάννης, εξέφρασε την αγωνία του, καθώς η Αθήνα πλέον είναι κόκκινη στο χάρτη του κοροναϊού, γεγονός που θα οδηγήσει στην ηλεκτρονική διεξαγωγή των εργαστηρίων του.
Η Αναστασία επίσης επισήμανε ότι είναι ιδιαίτερα δύσκολο να εγκλιματιστεί στην Αθήνα, καθώς η ηλεκτρονική διεξαγωγή των μαθημάτων δυσκολεύει πάρα πολύ τη διαδικασία της κοινωνικοποίησης της στη σχολή.
«Αυτή η χρονιά ήταν η ευκαιρία μου να συναναστραφώ άτομα με ίδια ενδιαφέροντα. Διάβασα πάρα πολύ για να μου δωθεί αυτή η ευκαιρία και τώρα, νιώθω ότι μου την παίρνουν μέσα από τα χέρια μου» σημειώνει. « Αν δεν επιστρέψω στη Λάρισα πιθανότατα θα μείνω μια χρονιά μόνη μου. Χωρίς καφετέριες και σχολή είναι αδύνατον να γνωρίσω κόσμο στο νέο περιβάλλον. Ακόμα και να μου δωθεί η δυνατότητα να γνωρίσω συμφοιτητές μου, φοβάμαι να τους φέρω κατευθείαν σπίτι μου. Λογικό δεν είναι;» συμπληρώνει.
Η Σοφία είναι πιο αισιόδοξη, καθώς τα δια ζώσης μαθήματα που έκανε για ένα εξάμηνο πέρισυ την έχουν τοποθετήσει σε ευνοϊκότερη θέση. «Σίγουρα στην καραντίνα που περάσαμε δοκιμάστηκαν οι ανθρώπινες σχέσεις, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα να παγώσουν κάποιες πιο τυπικές επαφές. Βέβαια, οι σχέσεις που είχαν βαθιά θεμέλια δεν κλονίστηκαν καθόλου. Η απόσταση δεν είναι αρκετή για να διαλύσει τις ανθρώπινες επαφές.»
Εκφράζοντας την αγωνία της σημειώνει «Με αγχώνει η όλη κατάσταση γιατί νιώθω ότι μου στερούν τα ταξίδια μου, τις εξόδους μου, την ελευθερία μου. Σίγουρα είναι παρήγορο ότι η κατάσταση αυτή είναι κοινή για όλο τον κόσμο, γι’ αυτό και πρέπει όλοι να προσπαθήσουμε να περιοριστεί η διασπορά όσο το δυνατόν ταχύτερα.»
Ο Γιάννης περιγράφοντας την κατάσταση που βρίσκεται τώρα, αναφέρει: «Είμαι σε μια νέα πόλη, σε μια νέα γειτονιά, σε ένα νέο κοινωνικό σύνολο. Το γεγονός ότι η πανδημία βάζει επιπρόσθετα εμπόδια στην κοινωνικοποίηση πιθανότατα θα βαρύνει όλη την ακαδημαϊκή μου πορεία. Δεν έχω προλάβει να χτίσω τόσο καλές επαφές για να μπορώ να θεωρήσω ένα άτομο από το πανεπιστήμιο δικό μου. Αν πάθω κάτι δεν έχω κάποιον ούτε για την πιο απλή βοήθεια, να μου φέρει ένα φάρμακο, απλώς να ξέρω ότι είναι εδώ για ότι χρειαστώ… Πιθανότατα, όπως εξελίσσεται η κατάσταση, θα περάσω ένα μοναχικό διάστημα, μέχρι να ανοίξει τουλάχιστον η σχολή.»
Τόσο ο Γιάννης όσο και η Αναστασία θεωρούν πολύ πιθανό το ενδεχόμενο να επιστρέψουν στα πατρικά τους, αν οι σχολές τους διεξάγουν τα μαθήματά τους ηλεκτρονικά.
Η Σοφία αναφερόμενη στην τηλεκπαίδευση αναφέρει: «Δεν έχει προφανώς καμία σχέση με το αμφιθέατρο και τις διαλέξεις. Ο καθηγητής μιλά σε 100 μαύρα κουτιά. Πώς μπορεί να είναι μεταδοτικός όταν δεν έρχεται σε επαφή με τον δέκτη του μηνύματος; Ακόμα και για μας είναι δύσκολο να παρακολουθούμε μία διάλεξη. Τελεία. Δυστυχώς απουσιάζει η πολυφωνία λόγω της κατάστασης, τα 100 μαύρα κουτιά θα ήταν 100 προσωπικότητες έτοιμες να αλλάξουν τον εαυτό τους, τους γύρω τους και τον κόσμο.»
Αναφερόμενη στην οικονομική επίδραση της πανδημίας στην ίδια, η Αναστασία δηλώνει τυχερή, καθώς ο ιδιοκτήτης του σπιτιού που νοικιάζει έχει προσυμφωνήσει μείωση ενοικίου της τάξεως 70% σε περίπτωση επιβολής καραντίνας κι αποχώρησης της ίδιας από την πόλη. Παρόλ’ αυτά εκφράζει ανοιχτά ότι η περίπτωσή της είναι απλώς τυχερή και θα έπρεπε να υπάρχει κεντρική πρόνοια για τα φοιτητικά ενοίκια.
Η Σοφία από πλευράς της εξέφρασε την αγωνία της για τη γενιά των μικρών παιδιών λέγοντας: «Εμείς γνωρίζουμε τι εστί κοινωνική συναναστροφή, καθώς όλα αυτά τα χρόνια έχουμε καταφέρει να την ορίσουμε. Τι θα συμβεί όμως, με τα πεντάχρονα παιδάκια που τώρα μαθαίνουν να κοινωνικοποιούνται; Οι μάσκες, οι αποστάσεις και η απουσία της επαφής θα αλλάξει την κοινωνική συμπεριφορά, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα;»
Την ανάγκη ένιωσαν και οι τρεις φοιτητές να εκφράσουν την αισιοδοξία τους για το άμεσο μέλλον και την αποφασιστικότητα τους να περιορίσουν και οι ίδιοι, όσο περνά από τα χέρια τους, τη διασπορά του κοροναϊού, τηρώντας όλα τα μέτρα προστασίας.
Η καθημερινότητα όλων έχει αλλάξει, καθώς ο κοροναϊός έχει αναδιαμορφώσει ριζικά τη ρουτίνα των ανθρώπων, αλλά και τη γενικότερη συμπεριφορά τους. Οι μάσκες, οι αποστάσεις και η απουσία της σωματικής επαφής γίνονται σταδιακά «dominium publicum» όλων των πολιτών.
Ο φοιτητικός κόσμος, προφανώς, δεν έμεινε κι αυτός ανεπηρέαστος από την πανδημία. Τα ελληνικά πανεπιστήμια έχουν πλέον μετατραπεί σε ηλεκτρονικές συναντήσεις του εκάστοτε καθηγητή με τους φοιτητές. Η κατάσταση αυτή που έγινε πραγματικότητα από τον Μάρτιο, προσπαθήθηκε να αναχαιτιστεί από τον Οκτώβρη, χωρίς βέβαια ιδιαίτερο αποτέλεσμα, καθώς το δεύτερο κύμα κοροναϊού οδηγεί ξανά τα πανεπιστήμια στην τηλεκπαίδευση.
Σίγουρα παρατηρούνται πάρα πολλά προβλήματα καθημερινά, είτε πρόκειται για ζητήματα στις ηλεκτρονικές συνδέσεις, είτε στη μειωμένη αποτελεσματικότητα της τηλεκπαίδευσης. Παρόλ’αυτά είναι ιδιαίτερα σημαντικό να παρατηρούμε και την κοινωνική πλευρά της πραγματικότητας πέρα από τα «καθαρά» γεγονότα και τις εξελίξεις.
Πώς έχει διαμορφωθεί η καθημερινότητα των φοιτητών; Πόσο τους επηρεάζει η πανδημία στην ακαδημαϊκή τους πορεία και πόσο στην προσωπική τους εξέλιξη; Ποιοι είναι οι φόβοι τους για το μέλλον της κοινωνικής ζωής;
Για όλα αυτά τα ζητήματα μιλούν στο parapolitika.gr, η Αναστασία, πρωτοετής φοιτήτρια Καλών Τεχνών, η Σοφία, δευτεροετής φοιτήτρια του Πάντειου και ο Γιάννης, πρωτοετής φοιτητής χημείας.
Τα διοικητικά προβλήματα της σχολής της τόνισε η Αναστασία, που έχει μόλις λίγες μέρες που διαμένει στην Αθήνα. Η ασύγχρονη γραμματεία της σχολής και οι αργές ενημερώσεις αποτελούν τα ζητήματα που τη δυσκολεύουν έντονα αυτό το πρώτο διάστημα, ενώ έντονη είναι η αγωνία της για την τηλεκπαίδευση, καθώς το μεγαλύτερο μέρος των μαθημάτων της είναι πρακτικού περιεχομένου.
Αντίστοιχα, ο Γιάννης, εξέφρασε την αγωνία του, καθώς η Αθήνα πλέον είναι κόκκινη στο χάρτη του κοροναϊού, γεγονός που θα οδηγήσει στην ηλεκτρονική διεξαγωγή των εργαστηρίων του.
Η Αναστασία επίσης επισήμανε ότι είναι ιδιαίτερα δύσκολο να εγκλιματιστεί στην Αθήνα, καθώς η ηλεκτρονική διεξαγωγή των μαθημάτων δυσκολεύει πάρα πολύ τη διαδικασία της κοινωνικοποίησης της στη σχολή.
«Αυτή η χρονιά ήταν η ευκαιρία μου να συναναστραφώ άτομα με ίδια ενδιαφέροντα. Διάβασα πάρα πολύ για να μου δωθεί αυτή η ευκαιρία και τώρα, νιώθω ότι μου την παίρνουν μέσα από τα χέρια μου» σημειώνει. « Αν δεν επιστρέψω στη Λάρισα πιθανότατα θα μείνω μια χρονιά μόνη μου. Χωρίς καφετέριες και σχολή είναι αδύνατον να γνωρίσω κόσμο στο νέο περιβάλλον. Ακόμα και να μου δωθεί η δυνατότητα να γνωρίσω συμφοιτητές μου, φοβάμαι να τους φέρω κατευθείαν σπίτι μου. Λογικό δεν είναι;» συμπληρώνει.
Η Σοφία είναι πιο αισιόδοξη, καθώς τα δια ζώσης μαθήματα που έκανε για ένα εξάμηνο πέρισυ την έχουν τοποθετήσει σε ευνοϊκότερη θέση. «Σίγουρα στην καραντίνα που περάσαμε δοκιμάστηκαν οι ανθρώπινες σχέσεις, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα να παγώσουν κάποιες πιο τυπικές επαφές. Βέβαια, οι σχέσεις που είχαν βαθιά θεμέλια δεν κλονίστηκαν καθόλου. Η απόσταση δεν είναι αρκετή για να διαλύσει τις ανθρώπινες επαφές.»
Εκφράζοντας την αγωνία της σημειώνει «Με αγχώνει η όλη κατάσταση γιατί νιώθω ότι μου στερούν τα ταξίδια μου, τις εξόδους μου, την ελευθερία μου. Σίγουρα είναι παρήγορο ότι η κατάσταση αυτή είναι κοινή για όλο τον κόσμο, γι’ αυτό και πρέπει όλοι να προσπαθήσουμε να περιοριστεί η διασπορά όσο το δυνατόν ταχύτερα.»
Ο Γιάννης περιγράφοντας την κατάσταση που βρίσκεται τώρα, αναφέρει: «Είμαι σε μια νέα πόλη, σε μια νέα γειτονιά, σε ένα νέο κοινωνικό σύνολο. Το γεγονός ότι η πανδημία βάζει επιπρόσθετα εμπόδια στην κοινωνικοποίηση πιθανότατα θα βαρύνει όλη την ακαδημαϊκή μου πορεία. Δεν έχω προλάβει να χτίσω τόσο καλές επαφές για να μπορώ να θεωρήσω ένα άτομο από το πανεπιστήμιο δικό μου. Αν πάθω κάτι δεν έχω κάποιον ούτε για την πιο απλή βοήθεια, να μου φέρει ένα φάρμακο, απλώς να ξέρω ότι είναι εδώ για ότι χρειαστώ… Πιθανότατα, όπως εξελίσσεται η κατάσταση, θα περάσω ένα μοναχικό διάστημα, μέχρι να ανοίξει τουλάχιστον η σχολή.»
Τόσο ο Γιάννης όσο και η Αναστασία θεωρούν πολύ πιθανό το ενδεχόμενο να επιστρέψουν στα πατρικά τους, αν οι σχολές τους διεξάγουν τα μαθήματά τους ηλεκτρονικά.
Η Σοφία αναφερόμενη στην τηλεκπαίδευση αναφέρει: «Δεν έχει προφανώς καμία σχέση με το αμφιθέατρο και τις διαλέξεις. Ο καθηγητής μιλά σε 100 μαύρα κουτιά. Πώς μπορεί να είναι μεταδοτικός όταν δεν έρχεται σε επαφή με τον δέκτη του μηνύματος; Ακόμα και για μας είναι δύσκολο να παρακολουθούμε μία διάλεξη. Τελεία. Δυστυχώς απουσιάζει η πολυφωνία λόγω της κατάστασης, τα 100 μαύρα κουτιά θα ήταν 100 προσωπικότητες έτοιμες να αλλάξουν τον εαυτό τους, τους γύρω τους και τον κόσμο.»
Αναφερόμενη στην οικονομική επίδραση της πανδημίας στην ίδια, η Αναστασία δηλώνει τυχερή, καθώς ο ιδιοκτήτης του σπιτιού που νοικιάζει έχει προσυμφωνήσει μείωση ενοικίου της τάξεως 70% σε περίπτωση επιβολής καραντίνας κι αποχώρησης της ίδιας από την πόλη. Παρόλ’ αυτά εκφράζει ανοιχτά ότι η περίπτωσή της είναι απλώς τυχερή και θα έπρεπε να υπάρχει κεντρική πρόνοια για τα φοιτητικά ενοίκια.
Η Σοφία από πλευράς της εξέφρασε την αγωνία της για τη γενιά των μικρών παιδιών λέγοντας: «Εμείς γνωρίζουμε τι εστί κοινωνική συναναστροφή, καθώς όλα αυτά τα χρόνια έχουμε καταφέρει να την ορίσουμε. Τι θα συμβεί όμως, με τα πεντάχρονα παιδάκια που τώρα μαθαίνουν να κοινωνικοποιούνται; Οι μάσκες, οι αποστάσεις και η απουσία της επαφής θα αλλάξει την κοινωνική συμπεριφορά, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα;»
Την ανάγκη ένιωσαν και οι τρεις φοιτητές να εκφράσουν την αισιοδοξία τους για το άμεσο μέλλον και την αποφασιστικότητα τους να περιορίσουν και οι ίδιοι, όσο περνά από τα χέρια τους, τη διασπορά του κοροναϊού, τηρώντας όλα τα μέτρα προστασίας.
