Η Μαρία Πρωτόπαππα σπάνια μιλά στις κάμερες, όμως όταν το κάνει, είναι πάντα ουσιαστική. Η καταξιωμένη ηθοποιός με το χαμηλό προφίλ παραχώρησε μία εκ βαθέων συνέντευξη στην εκπομπή «Στούντιο 4» της ΕΡΤ, το απόγευμα της Δευτέρας 23 Ιουνίου 2025, στην οποία αποκάλυψε λεπτομέρειες για την καθημερινότητά της, τη σχέση της με τη δημοσιότητα, τις δυσκολίες του επαγγελματικού χώρου αλλά και τις προσωπικές της ανάγκες. Μετά το τέλος του «Σασμού», πέρυσι το καλοκαίρι αποφάσισε να πάρει αποστάσεις, μετακομίζοντας για μερικούς μήνες στην Άνδρο μαζί με την οικογένειά της – μια απόφαση που, όπως δηλώνει, της έκανε καλό. Παράλληλα, μίλησε για τη δυσκολία του να διαχειρίζεται την αναγνωρισιμότητα, για τα όρια που έμαθε να βάζει με κόπο στη ζωή της, αλλά και για το πώς βίωσε την αποδοχή – ή και την έλλειψή της – στα πρώτα της επαγγελματικά βήματα.

Διαβάστε: Μαρία Πρωτόπαππα για "Σασμό": Δεν μου αρέσει να με αποκαλούν στον δρόμο Μαρίνα, ντρέπομαι

 

Μαρία Πρωτόπαππά: «Το είχα ανάγκη – Μετακόμισα στην Άνδρο με την οικογένειά μου»

«Φέτος τον χειμώνα πέρασα κάποιους μήνες στην Άνδρο. Αγαπημένος χρόνος αυτός εκεί, έκανα φίλους και μπόρεσα να ασχοληθώ με το κείμενο της παράστασης… Το έκανα από μόνη μου για να φύγω από εδώ. Ήταν πολύ ωραία. Το είχα πολύ μεγάλη ανάγκη και ήταν ωραία. Έμενα στη χώρα, οπότε δε μπορώ να πω ότι είχε απομόνωση. Είχε στιγμές με μεγάλη ησυχία, αλλά όχι απομόνωση. Εδώ μπορώ να πω ότι έχει μεγαλύτερη απομόνωση. Εκεί, έβγαινες το πρωί, πήγαινες να ψωνίσεις και καλημέριζες τον κόσμο, ήταν άλλο πράγμα, δεν έπαιρνες αυτοκίνητο. Το είχα ονειρευτεί αυτό, απλά τώρα μπορούσε να γίνει. Δεν πήγα μόνη μου, πήγα με την οικογένειά μου».

 

«Δεν είμαι ευγενική, άνετα θα αρνηθώ φωτογραφία – Δεν έχω τύψεις»

«Σ’ αυτή την ηλικία τι να με τρομάξει; Σάμπως και κυκλοφορούσα για να την αντιμετωπίσω; Μερικές φορές την ευχαριστιέμαι, γιατί υπάρχουν άνθρωποι πολύ ευγενικοί και αυτή η ζεστασιά και η αγάπη ή ο σεβασμός για τη δουλειά είναι μεγάλη ανακούφιση και ηθική ικανοποίηση. Υπάρχουν κάποιες στιγμές που είναι αδιάκριτες». «Μερικές φορές θα ζητήσω “συγγνώμη”, δεν είμαι ιδιαίτερα ευγενική. Άνετα θα αρνηθώ να βγω φωτογραφία και δεν έχω τύψεις. Θέλω να προστατέψω τον χώρο μου ή την οικογένειά μου που δεν έχει κανένα λόγο να εκτίθεται. Άλλο το να μιλάς, δημιουργείται μία κοινότητα και ανταλλάσσεις απόψεις, αλλά τη φωτογραφία δεν την καταλαβαίνω ιδιαιτέρως, στη ζωή μου γενικότερα».

 

«Δεν έβαζα όρια – Κουράστηκα, εξάντλησα τις αποθήκες μου»

«Δεν έβαζα όρια και ξοδευόμουν, οπότε τώρα προσπαθώ. Με κόπο, μου πήρε πολύ χρόνια, όχι πάντα ψύχραιμα. Δε θυμάμαι. Νομίζω ότι κουράστηκα, εξάντλησα τις αποθήκες μου και δεν το έκανα καλά. Επίσης, οι άνθρωποι γοητεύονται όταν λες ότι μπορώ πολλά, κι ό,τι θέλεις ακούμπα πάνω μου – αλλά αυτό ίσως να ήταν μια μικρή αλαζονεία ότι μπορώ, ενώ δεν μπορούσα. Δεν φταίνε οι άλλοι, αλλά και το τι σήματα δίνουμε». «Ήταν δύσκολο στη δουλειά μου να νιώθω ότι είμαι δυσάρεστη ή ότι δε με συμπαθούν. Αυτό ήταν δύσκολο να το δεχτώ. Επαγγελματικά να κάνω κάτι που δεν μπορούσα, μπορεί να δοκίμαζα αλλά να μη μου έβγαινε. Το ’92 τελείωσα τη σχολή και για 6 χρόνια ήμουν στο Θέατρο Τέχνης, αλλά μετά ήμουν στον ελεύθερο χώρο. Δε θυμάμαι πότε κατάλαβα ότι με έχουν αποδεχτεί». «Ήξερα ότι υπήρχαν συνάδελφοι που με εκτιμούν πάρα πολύ, γιατί με ενδιέφερε κι εμένα. Επίσης ήξεραν ότι μπορούσαν να ακουμπήσουν πάνω μου. Επομένως, τις πρώτες δουλειές τις έπαιρνα από αντικατάσταση. Είχα αυτοπεποίθηση, αλλά πάντοτε επειδή δεν είσαι εσύ μόνο, αλλά το τι φτιάχνεις… τα εργαλεία σου θέλει να ανανεώνονται, οπότε ποτέ δεν είσαι σίγουρος. Αυτοπεποίθηση ότι μπορώ να ξεκινήσω από κάπου είχα και έχω – ή ότι αυτός είναι ο χώρος μου, τον αγαπάω και τον εμπιστεύομαι».