«Τα παλάτια της Κνωσού»

Να ενισχύσω την καλημέρα μας με μια πιο ωραία καλημέρα από τον ίδιο τον Ν.Καζαντζάκη σε αυτό το βιβλίο μας. «Τι ευτυχία να’ χε ο άνθρωπος φτερά και να μπορούσε να πετάξει σαν πουλί, να περάσει βουνά και θάλασσες και να φτάσει στους ανθρώπους που αγαπά και να τους καλημερίσει». Ο Ν.Καζαντζάκης δεν είχε παιδιά άλλα έγραψε δυο από τα πιο όμορφα παιδικά παιδία, τον «Μέγα Αλέξανδρο» και τα «Παλάτια της Κνωσού».

Σε αυτό το βιβλίο έχουμε ένα πάντρεμα της αρχαίας ελληνικής ιστορίας με τη μυθολογία μας, και ξέρετε τα βιβλία του Καζαντζάκη είναι τόσο ζωντανά που διαβάζοντάς τα αισθάνεσαι σαν να ζεις και εσύ ανάμεσα στους πρωταγωνιστές.

Στα «Παλάτια της Κνωσού» συγκεκριμένα το νιώθεις αυτό πάρα πολύ έντονα, νιώθεις πως για λίγο έχεις φύγει από την πραγματικότητα και ζεις στο λαμπρότερο παλάτι της αρχαιότητας που είναι τα παλάτια της Κνωσού σαν σε μια παράλληλη ζωή. Κινείσαι σε αυτή την μαγική πολιτεία, με τις πλούσιες αγορές, τις λατρευτικές τελετές τις ταυρομαχίες στην τεράστια αρένα. Και να πω ότι είναι αναίμακτες κρητικές ταυρομαχίες όπου δεν σκοτώνανε τον ταύρο, τον σέβονταν και απλά παίζανε μαζί του και έκαναν κάτι απίστευτα ακροβατικά.

Αλλά επειδή όπως λένε ότι κάτω από κάθε λαμπερό παλάτι κρύβεται ένα θηρίο, έτσι από κάτω στο σκοτεινό λαβύρινθο ήταν ο Μινώταυρος που μυρίζει αίμα και περιμένει την Άνοιξη. Τότε 14 νέοι και νέες της Αθήνας στέλνονται φόρος αίματος στην Κρήτη στο καράβι με τα μαύρα πανιά. Και έχουμε μια Άνοιξη όπου ο γιος του βασιλιά της Αθήνας, ο Θησέας, εθελοντικά θα έρθει ως ένας από τους 14 νέους με σκοπό να σκοτώσει το Μινώταυρο ή να φαγωθεί από αυτόν.

Το καλύτερο είναι ότι δεν είναι μόνο για παιδιά διότι έχει την πιο όμορφη ιστορία αγάπης μεταξύ του Θησέα και της Αριάδνης αλλά και πολιτικά θέματα όπως την αλαζονεία της εξουσίας.
Νιώθουμε λοιπόν με αυτό το βιβλίο ότι δεν χρειάζεται να φορέσουμε φτερά για να νιώσουμε ελεύθεροι, η λευτεριά και τα φτερά της είναι ήδη μέσα μας.